สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 454

ได้ยินหนานซ่งพูดเช่นนี้ ลั่วอินคิดไปคิดมา ก็จริง

คราวนี้ถึงตาเธอแล้วที่ยกนิ้วโป้งให้หนานซ่งแล้ว "สมแล้วที่เป็นลูกสาวฉัน ร้ายมาก”

หนานซ่งคิดในใจ ร้าย ล้วนถูกคนชั้นต่ำและคนสารเลวบีบบังคับออกมา

สวรรค์มีทางพวกเขาไม่ไป และขุมนรกก็ไม่มีประตูยังต้องการที่จะบุกเข้าไป แล้วทําไมไม่ตามใจพวกเขาล่ะ?

—

เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์เก่าตระกูลยวี่ หนานซ่งเพิ่งขับรถเข้าไปในซอย ก็เห็นยวี่จิ้นเหวินยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าประตู

วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเมฆปกคลุมมาก รู้สึกว่าฝนกำลังจะตก

เขาสวมเสื้อโค้ตสีเทาอ่อน บนคอสวมผ้าพันคอสีเข้ม และพิงอยู่ที่กําแพงหินสีเทา ก้มหัวลงเล็กน้อย ปลายนิ้วคีบมวนบุหรี่ และร่างกายของเขาดูอ้างว้างมาก

"ดูมันราวกับว่ากําลังถ่ายละครอย่างไรอย่างนั้น”

ลั่วอินถึงกับพูดไม่ออก "อย่าว่าแต่เรื่องอื่นเลย รูปร่างของสามีเก่าลูกก็ไม่เลวเลย แค่ยืนข้างถนนก็เหมือนกับรูปภาพ ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ที่สวยงามนี้ เธอก็เหมือนแม่”

นานๆ ทีหนานซ่งจะไม่เถียงกับแม่ แต่กลับชะลอการขับรถให้ช้าลง ยวี่จิ้นเหวินเช่นนี้ ทําให้เธอรู้สึกถึงความโดดเดี่ยว

จะทําให้เธอ...... อดไม่ได้ที่จะอยากจะสงสารเขา

เอ๊ย ผู้หญิงมีนิสัยความเป็นแม่โดยธรรมชาติ

เห็นรถขับมา ยวี่จิ้นเหวินก็เงยหน้าขึ้น รอจนหนานซ่งลงจากรถ เขาก็ซ่อนบุหรี่ไว้ด้านหลังโดยไม่รู้ตัว

"ซ่อนอะไร เห็นหมดแล้ว" ลั่วอินแฉเขาอย่างไร้ความปรานี

ยวี่จิ้นเหวินดับบุหรี่ แล้วเดินเข้าไปหาพวกเธอ ถามหนานซ่งว่า "ไปโรงพยาบาลเหรอ?”

"อืม”

หนานซ่งเพิ่งทําเสียงจมูก ก็ถูกยวี่จิ้นเหวินห่อปากด้วยผ้าพันคอไว้

เขาดึงผ้าพันคอผืนหนึ่งออกจากคอ แล้วพันรอบคอหนานซ่งอย่างรวดเร็ว ราวกับห่อบ๊ะจ่าง ทั้งยังผูกปมด้วย

หลังจากนั้น ก็ส่งผ้าพันคออีกผืนให้ลั่วอิน

เจ้าเด็กน้อย พันไว้สองผืน

ลั่วอินขอบใจแต่ไม่อาจรับไว้ "ฉันไม่พันสิ่งนี้ น่าเกลียด มันกระทบต่อบุคลิกของฉัน”

"น่าเกลียด ยังดีกว่าถูกแช่แข็ง”

เสียงหนึ่งดังมาจากหน้าประตู หนานหนิงซงเดินออกมา รับผ้าพันคอในมือยวี่จิ้นเหวินมา ก็ใช้วิธีเดียวกัน พันให้ลั่วอินอย่างรวดเร็วและง่ายดาย

การขัดขืนของลั่วอินไม่ได้ผล จึงได้แต่พึมพำว่า "โลกมนุษย์ถึงเดือนเมษายนแล้ว ใครกันที่จะมาพันผ้าพันคอกันล่ะ”

"เดือนเมษายนแล้วทำไม เดือนมิถุนายนยังมีคนพันผ้าพันคอด้วย”

หนานหนิงซงไม่พูดพล่ามทำเพลงกับเธอ มองท่าทางของลั่วอินที่อยากได้ความสง่างามจนไม่ต้องการความอบอุ่น คิ้วก็ขมวดแน่น "ใส่น้อยขนาดนี้ ทําไมไม่แก้ผ้าเลยล่ะ "

"นั่นไม่ได้ ร่างกายของฉันเป็นของคุณ มีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถดูได้ คนอื่นไม่ให้ดู”

ลั่วอินเงยหน้า ยิ้มแล้วพุ้งเข้าไปในอ้อมกอดของหนานหนิงซง

“……”

หนานซ่งแทบไม่อยากมอง หลบไปตรงด้านหน้าของยวี่จิ้นเหวิน ปฏิเสธที่จะดูฉากสวีทหวานนี้ จากนั้นอดพึมพําไม่ได้ว่า "แต่งงานอยู่ร่วมกันก็นานแล้ว ยังมีความเลี่ยนแบบนี้อีก”

"แต่งงานอยู่ร่วมกันนานก็ต้องการรสชาติเลี่ยนๆ ล่ะ และคนหนุ่มสาวของแกเข้าใจอะไร”

ลั่วอินพูดให้ลูกสาวหนึ่งคำ แล้วหันไปเผชิญหน้ากับสามีด้วยการทำหน้าทำตา "สามีคะ เราเข้าไปกันเถอะ ไม่ให้พวกเขามาดูความสวีทหวานฟรีๆ”

หนานหนิงซงหัวเราะอย่างเอ็นดู ” อืม”

รอจนพวกเขาจากไปแล้ว หนานซ่งถึงถอนหายใจ จ้องยวี่จิ้นเหวินด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยแล้วพูดว่า "ตอนนี้นายรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันใช้ชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตมาแบบไหน?”

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มพลางพยักหน้า "ผมได้เข้าใจแล้ว คุณเองก็ยากเหมือนกัน”

หนานซ่งส่ายหน้าถอนหายใจ

การทะเลาะวิวาทของพ่อแม่ตลอดทั้งวันเป็นอันตรายต่อเด็ก พ่อแม่รักมากเกินไปเป็นอันตรายต่อเด็กแบบหนึ่ง!