สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 597

ยวี่จิ้นเหวินมองหนานซ่งที่นอนหลับอย่างไร้เดียงสาราวกับเด็กทารก ริมฝีปากของเขาอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้ม

เขาเอื้อมมือออกไปและใช้นิ้วปาดน้ำลายบูดของเธอ จากนั้นเขาก็ป้ายมันที่ปลายจมูกของเธอ หนานซ่งพ่นลมหายใจออกมา

เธอเอาจมูกมาถูที่หน้าอกของเขาราวกับว่ารู้สึกคัน จากนั้นเธอขมุบขมิบปากแล้วเปลี่ยนท่านอน

เธอถูกยวี่จิ้นเหวินหยอกล้อ เขาหัวเราะเงียบๆภายในลำคอ แต่กลับลืมไปว่าบริเวณหน้าอกของเขานั้นกระเพื่อม

ร่างของหนานซ่งนั้นขยับขึ้นลงตามเสียงหัวเราะของเขา เขาผงะไปชั่วขณะที่ทำให้เธอตื่น

หนานซ่งลืมตาขึ้น จ้องมองใบหน้าเขาด้วยแววตาว่างเปล่า จากนั้นเธอสัมผัสใบหน้าของตัวเองอย่างลวกๆ ปรากฏว่ามือของเธอเปียก เธอก้มศีรษะลงและเห็นเสื้อผ้าของยวี่จิ้นเหวินก็เปียกเช่นกัน

"ฉันนอนน้ำลายไหล"

น้ำเสียงของหนานซ่งยังคงงัวเงีย ใบหน้าเล็กๆนั้นยังงุนงงและผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง เธอไม่มีความเขินอายแม้แต่น้อย "ฉันฝันว่านายทำพระกระโดดกำแพงให้ฉันแล้วก็มีน่องไก่ชิ้นใหญ่ หอมมาก..."

หลังจากพูดจบ เธอหัวเราะคิกคักและเอาคางกลับมาซบที่อกของเขา "หิวมากเลยคุณแฟน"

เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธออยากจะนอนอีกครั้งแต่เธอก็หิว สิ่งนี้ทำให้หัวใจของยวี่จิ้นเหวินอ่อนยวบ

เขายกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย เอื้อมมือไปเช็ดที่มุมปากของเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นว่า "งั้นเธอนอนต่อเถอะ เดี๋ยวแฟนคนนี้จะตื่นไปทำพระกระโดดกำแพงแล้วก็น่องไก่ชิ้นใหญ่ให้เอง?"

“อืม ฉันก็หมายความว่าแบบนั้นแหละ” หนานซ่งพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ภายในความฝันเธอ เธอก็เรียกใช้เขาแบบนี้ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น

เธอพลิกตัวจากเขา กลิ้งตัวเข้าไปในผ้าห่ม จากนั้นเธอก็โบกมือเล็กๆไปทางยวี่จิ้นเหวิน "ไปเลย พิคาชู~"

จากนั้นเธอก็หันไปนอนต่อ

ยวี่จิ้นเหวินไม่ต้องการจากไปอย่างเชื่อฟัง จากนั้นลมหายใจอุ่นๆก็กดลงบนริมฝีปากของเธอ

"อื้อ..." หนานซ่งขัดจังหวะ จากนั้นเสียงเล็กๆของเธอก็ท้วงติง "นายไปทำน่องไก่ชิ้นโตให้ฉันก่อน..."

"พิคาชูไม่มีไฟ ต้องชาร์จไฟก่อนถึงจะทำงานได้"

……

เมื่อมีพลังงานที่เพียงพอ ยวี่จิ้นเหวินก็ห่มผ้าให้กับเธอและลุกขึ้นไปยังห้องครัว

พระกระโดดกำแพงเขาเคยกิน แต่เขาไม่เคยทำ

แต่แฟนของเขาอยากจะกิน งั้นในตอนนี้เขาก็ต้องเรียนรู้

เขาเข้าไปดูสูตรในอินเทอร์เน็ตและใช้แอพสั่งซื้อวัตถุดิบและไม่ลืมที่จะขอน่องไก่ชิ้นใหญ่ เมื่อสั่งซื้อเสร็จแล้วเขาก็หมุนตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ

เมื่อถอดเสื้อผ้าออก เขามองไปยังรอยน้ำลายบูดบนเสื้อยืดของเขา เขานึกถึงภาพที่หนานซ่งนอนน้ำลายไหล เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้ง

จริงๆแล้วควรจะถ่ายภาพเธอไว้หน่อย ตั้งเป็นภาพหน้าจอคงหัวเราะได้ตลอดเวลา

เขาเดินออกจากห้องน้ำด้วยท่าทีสดชื่น จากนั้นไม่นานนักวัตถุดิบก็มาถึง

ยวี่จิ้นเหวินถือถุงวัตถุดิบเข้าไปในห้องครัว เขาสวมผ้ากันเปื้อนแล้วจัดการส่วนผสมในลักษณะที่เหมาะสม

พระกระโดดกำแพงเป็นอาหารจานใหญ่ ต้องใช้วัตถุดิบถึงสิบแปดชนิด หอยเป๋าฮื้อ ปลิงทะเล หูฉลาม กระเพาะปลา เห็ดนางรม เอ็น เห็ดดอกไม้ ปลาหมึก หอยเชลล์ ไข่นกกระทา ฯลฯ เขาไม่มีความมั่นใจว่าเขาจะทำมันออกมาได้รสชาติอร่อย เขาแค่หวังว่าจะสามารถกินมันได้โดยไม่เป็นพิษหลังจากที่ทำเสร็จแล้ว

แค่เพียงมันต้องใช้วัตถุดิบในการทำมากเกินไป เมื่อยวี่จิ้นเหวินเห็นในสูตรได้เขียนไว้ว่าหอยเป๋าฮื้อและปลิงทะเลต้องแช่อย่างน้อย 24 ชั่วโมงและเปลี่ยนน้ำทุก 6 ชั่วโมง เขานั้นชาญฉลาด เขาซื้อวัตถุดิบที่ได้เตรียมไว้แล้วจากร้านอาหารและจัดการมันอย่างเรียบง่าย ไม่เช่นนั้นหลังจากที่เขาทำเสร็จ หนานซ่งก็คงหิวจะสลบไป

หลังจากเคี่ยวส่วนผสมในหม้อแล้วก็รอเวลาและเคี่ยวด้วยไฟอ่อนๆ