สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 627

ใครก็ไม่นึก ว่าซูยินจะเดินออกมาจากห้องของฟู่ยวี่

ทุกคนมองซูยินที่วิ่งหนีกลับเข้าห้องไปเหมือนกับหนู และมองหนานซ่งที่วิ่งตามเธอไปราวกับแมวยักษ์

ทำให้พวกเขาอึ้งตะลึงไปตาม ๆ กัน

ตอนที่ประตูกำลังจะปิดลง หนานซ่งก็ไปขัดเอาไว้ได้เสียก่อน

"ยังจะหนีอีก? เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!"

"คุณอา......"

ซูยินใช้แรงทั้งหมดเพื่อที่จะดันประตูไว้ ตอนนี้อาการง่วงงุนของเธอได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง "หนูจะเปิดประตู แต่อาต้องรับปากว่าจะไม่ตีหนู"

ให้รับปาก? รับปากกับผีน่ะสิ!

ตอนนี้เธอควบคุมแรงภายในร่างกายของเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ เธออยากจะไปตีซูยินให้ก้นลาย!

หนานซ่งไม่ให้โอกาสเธอต่อรอง เธอทำหน้าดุ "อาจะนับถึงสาม......"

ยังไม่ทันได้นับ "หนึ่ง" ซูยินก็ยอมเปิดประตูให้แล้ว

พลังของการนับหนึ่งถึงสามนี่มันใช้ได้ตั้งแต่เด็กจนโตเลยจริง ๆ

ไม่ต้องพูดถึงซูยิน ฟู่ยวี่ที่ยืนอยู่หน้าปประตูก็พาลกลัวไปด้วย ขาทั้งสองข้างของเขาอยากจะวิ่งหนีไปแต่มันไม่ขยับ

หนานซ่งผลักประตู ในตอนที่เธอกำลังจะตีซูยิน ซูยินก็รีบวิ่งไปหลบอยู่หลังโซฟา

"คุณอา อย่าเพิ่งโมโหค่ะ! ขนาดนักโทษยังมีโอกาสขออุทธรณ์ อาช่วยให้โอกาสหนูได้อธิบายก่อนได้ไหมคะ......"

"อธิบายกับผีน่ะสิ!"

หนานซ่งโกรธมาก เธอหันไปหยิบไม้ช่วยสวมรองเท้าตรงโซนห้องรับแขก แล้วเดินไปหาซูยิน "เธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง ทำไมถึงได้ยินขึ้นเตียงกับ เพลย์ บอย แบบนี้!"

เธอไล่ตามเพื่อตีซูยิน ซูยินนั้นวิ่งอ้อมโซฟาอยู่สองรอบแล้ว เธอกลัวจนต้องรีบสับเท้า "หนูเปล่า หนูไม่ได้ นอน กับ เขา!"

หนานซ่งไม่มีทางเชื่อเธอ "อย่างนั้นเสื้อยืดบนตัวเธอคืออะไร แถมยังไม่ได้ใส่กางเกงอีก วิ่งโชว์ขาอ่อนไปมาอยู่ได้......"

สองสาวน้าหลานวิ่งไล่จับกันไปมาอยู่สองรอบ หลินลู่และคนอื่น ๆ ที่ยืนดูแมวไล่จับหนูอยู่ตรงประตู ดูสถานการณ์ตรงหน้ากันจนตาลาย

แต่สุดท้ายแล้วเจ้าแมวก็เป็นผู้ที่รวดเร็วกว่า มันตามหนูได้ทัน

ไม้ช่วยสวมรองเท้าเหวี่ยงไปยังก้นของซูยิน ซูยินหลบไม่ทัน เห็นว่าตัวเองคงจะต้องโดนตีแน่ ๆ เธอก็หลับตาด้วยความยอมแพ้

ข้างหูของเธอได้ยินเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "โอ๊ย"

แต่ว่าเสียงนั่นไม่ได้ออกมาจากปากของเธอ

แล้วเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บด้วย......

ซูยินชะงักไป เธอลืมตาแล้วหันไปมอง ก็เห็นว่าฟู่ยวี่กำลังสูดปากด้วยความเจ็บปวด แล้วก็ลูบตัวของตัวเองไปด้วย

"ซี้ด ไอ้ไม้นี่ตีเจ็บกว่าไม้เท้าหัวมังกรของปู่ฉันเสียอีกนะเนี่ย......ไอ้ยวี่ แกรีบมาช่วยฉันดูหน่อยสิ มันช้ำม่วงหรือเปล่า?"

เขาหันไปขายความน่าสงสารของตัวเองต่อยวี่จิ้นเหวิน แล้วก็ดึงตัวซูยินมาหลบอยู่ด้านหลังตัวเอง แถมยังบังเธอเอาไว้จนมิด

กันไม่ให้เธอโดนมือมหาประลัยของราชินีหนานซ่ง

ยวี่จิ้นเหวินขี้เกียจจะสนใจฟู่ยวี่ เขาเห็นว่าหนานซ่งโมโหจนหน้าแดง เขาก็รีบเข้าไปหาเธอแล้วหยิบไม้ออกมาจากมือของเธอ พร้อมค่อย ๆ ลูบหลังเธอ เพื่อช่วยให้เธอใจเย็นลง "อย่าโมโหเลย ๆ มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดกันดี ๆ ......"

"จะให้ฉันพูดดีได้ยังไง คุณดูพวกเขาสองคนสิ......"

หนานซ่งโกรธจัด เธอถีบฟู่ยวี่ออกไปไกล ๆ แล้วดึงซูยินมาหาตัวเอง "มานี่เลย!"

ซูยินเดินไปหาหนานซ่ง ฟู่ยวี่กำลังจะตามไป "เดี๋ยวสิเสี่ยวซ่ง เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยนะ เธอช่วยฟังฉันอธิบายก่อน......"

ระหว่างที่พูด เขาก็โดนยวี่จิ้นเหวินกับเสิ่นเหยียนขวางเอาไว้

ฟู่ยวี่: "ทำอะไร?"

"ไม่ทำอะไร"

ยวี่จิ้นเหวินกับเสิ่นเหยียนหันมาจ้องตากัน แล้วก็มองไปที่ฟู่ยวี่ "จัดการแก!"

"......"

*

บรรยากาศแล้วก็สถานการณ์ภายในห้อง ละเอียดอ่อนเป็นอย่างมาก

หนานซ่งกับหลินลู่นั่งอยู่บนโซฟา ซูยินยืนงก ๆ เงิ่น ๆ เธอเอามือไว้ด้านหลัง ความกลัวแล้วก็ความกังวลตีรวนจนรวมกันเป็นก้อน

ดวงตาของเธอ แอบเหลือบไปมองทางด้านหน้าต่าง