สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 628

ฟู่ยวี่เมื่อโดนหนานซ่งชก เขาก็ดูสงบเสงี่ยมขึ้นมาก

เขาเปลี่ยนมาสวมชุดที่ดูเป็นทางการกว่าเดิม แล้วก็ใช้ไอซ์แพ็กมาประคบใบหน้าของตัวเอง กอดหมอนแล้วก็นอนอยู่บนโซฟา สภาพเขาเหมือนกับหมาหงอย

แต่เขาก็ยังคงเหลือบไปมองซูยินที่ยืนทำอาหารอยู่ในครัวอยู่บ่อย ๆ ซูยินเลยทำเป็นมองไม่เห็น เธอยืนอยู่ข้าง ๆ หนานซ่ง คอยช่วยเธอทำอาหาร

ถึงหนานซ่งจะอารมณ์ไม่ดี แล้วก็มีสีหน้าที่ไม่พอใจอยู่ แต่พอซูยินบอกว่าปวดหัว ถึงปากเธอจะบอกว่าสมควร แต่เธอก็ยังลงมือต้มน้ำขิงให้ซูยินอยู่ดี

"ขอบคุณค่ะคุณอา" ซูยินรับแก้วน้ำขิงเอาไว้ แล้วส่งยิ้มหวานให้หนานซ่ง

เด็ก ๆ บ้านอื่นไม่ชอบน้ำขิงเพราะว่ามีรสชาติเผ็ดร้อนแสบปาก แต่ซูยินนั้นชอบรสชาติแบบนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ว่าจะไม่สบายหรือว่ารู้สึกแย่ อึดอัดใจ แค่น้ำขิงสักแก้วก็ช่วยเยียวยาได้แล้ว มันสามารถรักษาได้ทุกโรค แล้วก็ช่วยดูแลสุขภาพได้มาก

ในตอนที่ซูรุ่ยยังอยู่บนเขาแล้วเก็บซูยินได้นั้น เด็กน้อยหนาวจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด พอป้อนน้ำขิงให้เธอถ้วยหนึ่ง ถึงได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ได้

บางทีอาจเพราะเหตุผลนี้ เธอก็เลยมีความรู้สึกพิเศษกับน้ำขิง

ฟู่ยวี่มองซูยินที่กำลังดื่มน้ำขิงด้วยใบหน้าพอใจ เขาก็แอบหัวเราะในใจ เด็กคนนี้ก็เอาใจง่ายดีเหมือนกันนะ

ที่แท้เธอก็ชอบดื่มน้ำขิงอย่างนั้นเหรอ......

"คุณอา หนูหิวแล้วค่ะ" เพิ่งจะดื่มน้ำขิงหมด ซูยินก็เริ่มบ่นว่าหิว

หนานซ่งกำลังคุยอยู่กับหลินลู่ ได้ยินแบบนั้นก็หันไปถลึงตาใส่เธอ "หิวอะไรอีกล่ะ เพิ่งจะดื่มน้ำขิงหมดเองไม่ใช่เหรอ?"

ซูยินพูดออกมาเบา ๆ "น้ำขิงไม่ได้ทำให้หายหิวนี่คะ......หนูอยากกินบะหมี่เกี๊ยวที่อาทำ"

หนานซ่งมองเธอ "ยังจะมาขอบะหมี่เกี๊ยวอีก เธอช่วยทำเยอะแค่ไหนล่ะ?"

ซูยินเงียบ ไม่กล้าพูดอะไร

"โอ้ ได้เวลากินข้าวแล้ว!"

ฟู่ยวี่ตะโกนออกมา "นี่ฉันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย หิวจะตายอยู่แล้ว! ตอนเที่ยงออกไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันเลี้ยงเอง!"

เสิ่นเหยียน: "แกลองเดาดูสิ? นาน ๆ ทีคนขี้งกจะยอมเลี้ยงข้าว กินอะไรล่ะ?"

ฟู่ยวี่ลองคิดดู "กินบะหมี่เกี๊ยวดีไหม?"

"......"

ซูยินหันไปมองฟู่ยวี่อย่างไว นัยน์ตาของเธอเป็นประกาย

ยวี่จิ้นเหวินกับเสิ่นเหยียนแอบหัวเราะกันอยู่ในใจ "ได้ ไปกันเถอะ"

ถ้าจะกินบะหมี่เกี๊ยว และเพื่อความปลอดภัยของหนานซ่ง ไปที่ร้านสือเว่ยน่าจะดีที่สุด

"ฉันได้ยินชื่อเสียงของร้านอาหารสือเว่ยของเมืองหนานมาตั้งนานแล้ว ไม่นึกเลยว่าเจ้าของจะเป็นเธอ"

หลินลู่นับถือในตัวของหนานซ่งมาก เธอพูดอย่างไม่งกคำชมว่า "ไม่ใช่เก่งแค่การแพทย์ ทำอาหารก็เก่ง เธอจะอยู่ที่ไหนก็เหมือนสวรรค์ ถ้าเกิดว่าฉันเป็นผู้ชาย ฉันจะต้องเอาเธอมาเป็นภรรยาให้ได้ จะไม่ยอมให้ผู้ชายคนอื่นแย่งไปเด็ดขาด"

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินแบบนั้น เขาก็อดจะใช้ศอกกระแทกสีข้างเสิ่นเหยียนไม่ได้

เสิ่นเหยียนว่า: "แกกระแทกฉันทำไมเนี่ย เสี่ยวลู่ก็พูดถูกแล้วนี่ คุณหมอหนานน่ะเก่งมากจริง ๆ เก่งกว่าแกอีก"

ยวี่จิ้นเหวินตบศีรษะของเขา "เสี่ยวซ่งของฉันเก่งไม่เก่งยังต้องรอให้แกบอกอีกเหรอ?"

เขานั้นต้องการให้อีกฝ่าย- "จัดการเมียของแกให้ดี อย่าเที่ยวมาจีบเมียฉัน"

ยวี่จิ้นเหวินบอกเขาด้วยเสียงทุ้ม เขาพูดเตือนอยู่ใกล้ ๆ หูของเสิ่นเหยียน

เสิ่นเหยียนนิ่งไป จากนั้นเขาก็หัวเราะต่อ เขามองยวี่จิ้นเหวินด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ "แกไม่เป็นไรใช่ไหมเนี่ย เดี๋ยวนี้อาหารหึงหวงของแกมันมีมากขนาดนี้แล้วเหรอ? กันผู้ชายไม่พอ แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันเองแกยังต้องกีดกัน? ทำไมเล่า กลัวว่าเสี่ยวลู่ของฉันกับคุณหนูใหญ่ตระกูลหนานของแกแอบคบกันหรือไง? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความมั่นคงที่เสี่ยวลู่มีต่อฉัน ต่อให้เปลี่ยนไปชอบไม้ป่าเดียวกัน ก็น่าจะเป็นเมียของแกมากกว่า......แกดูสิ ออร่าของหมอหนานที่แผ่ออกมา ฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่งยังยอมรับว่าสู้ไม่ได้ ปกติเวลาอยู่ที่บ้านแกจะต้องคุกเข่าใช่ไหม?"

ยวี่จิ้นเหวิน: "ไปไกล ๆ !"

เดินไปเดินมา ก็กลายเป็นว่าฟู่ยวี่กับซูยินเดินรั้งอยู่ท้ายแถว

"เธอ......" ส่วนใหญ่ฟู่ยวี่จะเป็นคนที่เอ่ยปากถามซูยินก่อน "ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า?"

ซูยินตอบ: "พอได้ดื่มน้ำขิงแล้ว ก็ไม่ปวดแล้วค่ะ"

"อ๋อ" ฟู่ยวี่พยักหน้า "อย่างนั้นก็ดี"

ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่ ซูยินมองใบหน้าของเขา "คุณ......หน้าของคุณ ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าคะ?"

"ฉันเหรอ" ฟู่ยวี่กำลังจะบอกออกไปว่า 'เขานั้นเป็นคนหน้าหนา ทนได้หมด' แต่พอมองเห็นสายตาเป็นห่วงของซูยิน เมื่อคำพูดมาอยู่ที่ปากเขาก็กลับคำ "เจ็บสิ"