สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 640

งานศพมู่โจว จัดได้อย่างมีเกียรติน่ายกย่อง

หนังสือพิมพ์ใช้พื้นที่หน้าขนาดใหญ่รายงานการเสียชีวิตของมู่โจว แถมยังเผยแพร่ผลงานก่อนเขาเสียชีวิตด้วย

ภาพเขียนของมู่โจวก่อนเสียชีวิต ส่วนหนึ่งให้กู้ฟางและยวี่จิ้นเหวินเก็บรวบรวมไว้ ส่วนหนึ่งสะสมโดยผู้เชี่ยวชาญ อีกส่วนหนึ่งประมูลสู่สาธารณะ มีส่วนร่วมในการบริจาคทั้งหมด

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินช่วยจัดการงานศพมู่โจว ก็ยุ่งไปอีกสองวัน

แต่ทางด้านซ่งซี กลับมีบางอย่างผิดพลาด

เหยียนยวนดักจับคนร้ายที่สนามบินนานาชาติประเทศT แต่จับตัวซ่งซีไม่ได้ จับกุมได้แค่สือเป่าหวาเท่านั้น

ซ่งซีวางกับดักพวกเขา เธอไม่เคยขึ้นเครื่องบินลำนั้น เธอหายตัวไปอย่างกะทันหันหลบซ่อนไม่ปรากฏตัว ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่ไหน

สือเป่าหวาถูกจับกุมส่งตัวกลับประเทศ ด้วยการสารภาพจากเขาและเจี่ยงฟาน คดีของเฉียนเจิ่งเหวยและเมียวเจียงก็มาถึงจุดจบในที่สุด

ในที่สุดเจี่ยงฟานก็แบกรับทั้งหมด รับโทษข้อหา “ฆาตกรรม”

เขาสารภาพว่ากระทำความผิด ทำให้เคลียร์ข้อกล่าวหาของหนานซ่ง

กระแสออนไลน์ก็เปลี่ยนไป เดิมทีโจมตีตราหน้าหนานซ่ง ทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็นบอกว่าเห็นอกเห็นใจเธอ

สื่อเปิดเผยเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างเจี่ยงฟานและหนานซ่ง ในสายตาหลายๆ คน เจี่ยงฟานไม่ต่างอะไรกับลูกบุญธรรมตระกูลหนาน คือ “คนสนิท” ในตระกูลหนาน แต่การทำตัวเป็นหมาป่าเดียวดาย เพื่อหาประโยชน์ส่วนตน ทรยศหนานซ่ง พฤติกรรมนี้เป็นรูปแบบของพฤติกรรมหมาป่าขี้ขลาดตาขาว เนรคุณ สิ่งที่ทำผิดสมควรตาย

สำหรับการเห็นใจและการสบประมาทของทุกคน หนานซ่งรู้สึกไม่แยแสแล้ว

ชาวเน็ตคนพวกนั้น เดี๋ยวก็เป็นเพื่อนเธอ เดี๋ยวก็เป็นศัตรูเธอ เดี๋ยวก็รักเธอจนร่างแหลกเหลวเพื่อเธอ เดี๋ยวก็เกลียดเธอจนอยากลอกหนังเลาะกระดูกเธอ ท่าทางเปลี่ยนไปไวมาก บางครั้งเธอก็ไม่แน่ใจ คนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบเคยเจอ ทำไมถึงได้รักและเกลียดชังมากมายขนาดนี้?

คำพูดที่รุนแรงทิ่มแทงเหมือนหิมะ คำพูดทำร้ายคนมากกว่าคมมีด แต่เธอไม่ใช่ตุ๊กตาอ่อนแอเปราะบางเพราะการลังเลของคนอื่นตั้งนานแล้ว

หลายๆ คนอยากบดขยี้เธอ แต่เธอก็รอดชีวิตมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

แค่มีชีวิตอยู่ จะไปกลัวอะไร?

ตั้งแต่งานศพมู่โจว หนานซ่งก็ไม่ได้กลับส่วนกุหลาบไปกับพวกลั่วอิน แต่กลับห้องลอยฟ้าไปกับยวี่จิ้นเหวิน

มู่โจวคือเพื่อนของลั่วอินและหนานหนิงซง สำหรับการจากไปของเขา ในใจพวกเขาเจ็บปวดอย่างชัดเจน แค่วัยกลางคนผ่านชีวิตลำบาก วัยนี้เรียนรู้ที่จะซ่อนอารมณ์นานแล้ว พวกเขาแค่มองรูปภาพเพื่อนเก่าบนหลุมฝังศพเงียบๆ อยู่เป็นเพื่อนกันคนที่เหลืออย่างเงียบๆ ——นั่นก็คือกู้ฟาง

สองวันนี้หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินแทบไม่ได้นอน เห็นได้ชัดว่าเหนื่อยล้าสุดขีด รู้สึกอยากนอนลงไปแล้วสามารถหลับได้ แต่หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว นอนอยู่บนเตียง ทั้งคู่ก็นอนไม่หลับ ลืมตามองเพดานอย่างเหม่อลอย นานมากโดยที่ไม่พูดอะไร

ผ่านไปนานมาก หนานซ่งก็เอ่ยปาก “ทำไมฉันรู้สึกว่าทั้งหมดมันเหมือนความฝัน? ”

ยวี่จิ้นเหวินเสียงแหบพร่า “ฉันก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน”

ใครจะไปคิด แค่เวลาสั้นๆ ไม่กี่วัน อาจารย์มู่ก็ไม่อยู่แล้ว เสียชีวิตไปแล้ว

อันความจริง ปีนี้เขาอายุแค่ห้าสิบสามเอง เพิ่งผ่านวัยรู้ชะตากรรมไป ยังไม่ทันได้ใช้ชีวิตวัยชราให้เต็มที่ ก็จากไปเสียแล้ว

“ฉันสงสารน้าฟางจริงๆ ”

หนานซ่งพูด “กว่าจะเจอคนที่รู้ใจในวัยนี้ อยู่กันไม่เท่าไรเอง ก็เหลือเธอคนเดียวแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินกอดหนานซ่งในอ้อมกอด เส้นผมเธอเขี่ยบนใบหน้าด้านข้างของเขา มันจั๊กจี้ ได้กลิ่นหอมอันคุ้นเคยจากร่างเธอ มันทำให้เขาสบายใจ

“ฉันอิจฉาอาจารย์มาก ตอนจากไป ได้จับมือคนรัก ได้เรียกชื่อเธอด้วย ดีกว่าจากไปคนเดียวเหงาๆ ”

หนานซ่งได้ยินดังนั้น ก็เงยหน้ามองเขาอย่างอดไม่ได้

ยวี่จิ้นเหวิน “ทำไม ฉันพูดอะไรผิดเหรอ? ”

หนานซ่งพูด “ฉันไม่รู้ว่าควรบอกว่านายมองโง่ในแง่ดี หรือมองโลกในแง่ร้าย”

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเรียบๆ “ตอนนี้มีคำว่า ‘มองโลกทั้งแง่ดีและร้าย’ นั่นก็คือฉันแหละ”