สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 696

ทุกคนที่โต๊ะอาหารค่ำมองไปที่ลั่วจวินหัง

ยกเว้นลั่วอินและหนานหนิงซงที่ทราบก่อนหน้านั้น ทุกคนต่างตกใจ

ลั่วจวินหังพยักหน้า "อืม พรุ่งนี้"

"ฉันไม่ให้ไป!"

ตะเกียบในมือของ หนานซ่ง คลายออกและตกลงไปที่พื้น ยวี่จิ้นเหวินกล่าวว่า "ไม่เป็นไร" และก้มลงหยิบขึ้นมา

เมื่อมองขึ้นไป ดวงตาของหนานซ่ง เต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อมองไปที่ ลั่วจวินหังดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่าเธอไม่เต็มใจที่จะแยกทางกับพี่ใหญ่ของเธอ ยวี่จิ้นเหวินยื่นมือใหญ่ออกมาแล้วลูบหลังเพื่อช่วยเธอบรรเทาอารมณ์

ลั่วจวินหังขมวดคิ้วเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของน้องสาว สบตากับดวงตาที่แดงก่ำของเธอ แต่ไม่สามารถพูดอะไรที่โหดร้ายได้

“ร้องไห้ทำไม ฉันอยู่ที่เมืองเฉิงมานานพอมากแล้ว ถึงเวลาต้องกลับแล้ว”

จมูกของหนานซ่งเริ่มแดงน้ำตาที่ควบคุมไม่ได้หยดลงมาเหมือนลูกปัดที่มีด้ายขาด

พี่ใหญ่อยู่ที่เมืองเฉิงมานานกว่าครึ่งปีแล้ว นับเป็นเวลานานที่สุดที่เขาอยู่บ้านหลังที่ทั้งคู่โตมา นานจนเธอเริ่มชินกับการมีพี่ใหญ่อยู่ที่บ้าน กลับมาก็ได้เจอและได้แกล้งเขา พูดออกออกมาว่าจะไป เธอจะยอมได้ยังไง?

“หนูเพิ่งแต่งงาน... ยังไม่ได้จัดงานเลย พี่ไม่รอให้จัดงานแต่งงานเสร็จก่อนแล้วค่อยไปไม่ได้เหรอ?”

หนานซ่งพูดเป็นระยะด้วยเสียงร้องไห้เหมือนเด็ก

อย่าว่าแต่ยวี่จิ้นเหวิน แม้แต่พวกพี่ที่ไม่ค่อยเห็นเธอร้องไห้แบบนี้มาเป็นเวลานาน พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

ลั่วจวินหังถอนหายใจ และพูดเกลี้ยกล่อม “พี่จะกลับมาเมื่อตอนเธอแต่งงาน” การปลอบโยนของเขาดูไม่มีประโยชน์เลย เพราะน้ำตาของหนานซ่งยิ่งรุนแรงมากขึ้น และกลุ่มพี่ๆมองดูด้วยความเสียใจ

หนานซ่งกลัวว่าจะเสียใจมากไปกว่านี้ได้แต่ลุกขึ้นและไปชั้นบน

ยวี่จิ้นเหวินกล่าวว่า "ไม่มีอะไรครับ เสี่ยวซ่ง แค่ไม่เต็มใจที่จะปล่อยพี่ใหญ่ไป ผมจะไปดูแลเธอเอง"

เดินตามขึ้นไป

ลั่วจวินหังขมวดคิ้ว

“พี่ใหญ่” ไป๋ลู่ยวี๋พูด “พี่ทำให้น้องเล็กร้องไห้”

เฉวียนเยี่ยเชียนและ เฮ่อเซินก็พยักหน้าเช่นกัน

ลั่วจุนเหิง: "..."

ใครจะไปคิดว่าคนที่โตขนาดนี้ แต่งงานแล้ว ยังจะร้องไห้หนักขนาดนี้

ทันทีที่หนานซ่งกลับมาที่ห้อง น้ำตาของเธอก็หยุดไหล แต่จมูกของเธอยังแดงอยู่มาก และเธอรู้สึกอึดอัด

“คุณว่าไหม ใครจะเหมือนเขา อยากไปเมื่อไหร่ก็ไป ไม่มีการบอกล่วงหน้า…” เสี่ยวซ่งบ่นพี่ใหญ่

ยวี่จิ้นเหวินยื่นกระดาษทิชชูให้เธอ เขาและค่อยๆ เกลี้ยกล่อม: “พี่ใหญ่ ไม่ใช่บอกเราล่วงหน้าแล้วหรือ? "

หนานซ่ง เงยหน้าขึ้นอย่างแรง “ไปพรุ่งนี้เช้า พูดคืนนี้ นี่เรียกว่าล่วงหน้าหรือ?”

"ใช่ ใช่ ใช่……"

ยวี่จิ้นเหวินหยิบกระดาษอีกแผ่นหนึ่งยื่นให้เธอ “บางทีอาจไม่มีเวลาที่เหมาะสม ไม่ใช่ว่าเราไม่ว่างกันทั้งวันหรือ”

“อะไรคือไม่ว่างทั้งวัน เรากลับมาตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว! อย่าไปแก้ตัวให้เขา เขาแค่คนไม่มีหัวใจ!”

หนานซ่ง โกรธมากจนจมูกของเขาคดเคี้ยว

“บอกว่าใครไม่มีหัวใจ?” ลั่วจวินหังปรากฏตัวที่ประตูทันทีที่หนานซ่ง เห็นเขา เขาก็พ่นลมหายใจและหันหน้าหนี

ยวี่จิ้นเหวินออกจากห้องปล่อยให้พี่ชายและน้องสาวพวกคุยกัน

ลั่วจวินหังดึงเก้าอี้แล้วนั่งลง มองดูแผ่นหลังที่ดื้อรั้นของหนานซ่งแล้วพูดว่า "จะเอะอะอะไรกัน"

หนานซ่งยังคงหันหลังให้เขาและไม่พูดอะไร

“หันมาแล้วมองมาที่พี่” เสียงของลั่วจวินหังลึก

หนานซ่ง ยังไม่ขยับ

ไม่มีเหตุผลอะไรที่พี่ใหญ่จะไม่กลับไปหาพวกเขา?

หนานซ่งปาดน้ำตาหยุดก่อปัญหา เขาไปที่ห้องพี่ใหญ่กับแม่เพื่อช่วยเขาจัดของ กลางดึกเขาออกไปกับยวี่จิ้นเหวินเพื่อซื้อของพิเศษจากเมืองเฉิงมามากมาย เพื่อให้พี่นำกลับไปกินและแบ่งปันกับเพื่อน ๆ ในเบอร์มิงแฮม บรรจุกล่องใหญ่ไปสองกล่อง

ลั่วจวินหังไม่สามารถหยุดเขาได้ ดังนั้นเขาจึงปล่อยพวกเขาไป

คืนนี้สองพี่น้องแทบไม่ได้นอนกันทั้งคืน ต่างพากันซุกตัวอยู่บนเตียงของพี่ใหญ่ พูดคุยกัน หวนคิดถึงเรื่องราวในวัยเด็กที่น่าสนใจ ย้อนรอยประวัติศาสตร์อันดำมืดของตน และวิธีการกล่าวหาพี่ใหญ่ของเขาในการปกครองแบบเผด็จการ พวกเขาในวัยเด็ก และความเบี้ยวของพี่ใหญ่ที่มีต่อน้องหก!

เสียงหัวเราะมาจากห้อง

ในห้องตรงข้าม ยวี่จิ้นเหวินที่นอนคนเดียวและไม่หลับ เขาถือทะเบียนสมรสและเฝ้าดูมันทั้งคืน ยังคงยิ้มให้กับตัวเอง

ในห้องถัดไป ลั่วอินและ หนานหนิงซ่ง กำลังนอนอยู่บนเตียงและนึกถึงอดีต

“บอกฉันที เราต่างพากันเร่ร่อนมาหลายปี และไม่รู้ว่าผ่านกันมาได้อย่างไร ในพริบตาเด็กๆ ก็โตกันหมดแล้ว”

ลั่วอินถอนหายใจ

หนานหนิงซ่งพยักหน้า “ใช่ ตอนที่พบพวกเขา พวกเขาทั้งหมดยังตัวเล็กกันเลย”

เขาเอื้อมมือออกไปวัดขนาด

ลั่วอินยิ้ม “การตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตของฉันคือการได้ลูกๆ กลับมา เมื่อเห็นว่าตอนนี้พวกเขาสนิทกันมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่ต่างจากพี่น้องชายหญิงเลย”

“สิ่งที่คุณกำลังพูดถึงเดิมเป็นพี่น้องกัน” หนานหนิงซ่งกล่าว “ในแง่ของความสัมพันธ์ทางสายเลือด ก็เป็นญาติ”

“คุณยังบอกด้วยว่าในแง่ของความสัมพันธ์ทางสายเลือด แค่น่าเสียดายที่ไม่ได้เกิดจากท้องของฉัน... ไม่มีอะไรน่าเสียดาย ให้ฉันกำเนิดจริงๆ ฉันคงทำไม่ได้ คงเหนื่อยตายกันพอดี “ลั่วอินเหล่มอง “ท้ายที่สุด มันเป็นความผิดของชายคนนั้น!”

“โชคดีที่เราทำให้มันกลายเป็นโชค” หนานหนิงซ่งปลอบเธอ “ตอนนี้มันเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ?”

"ก็ดี มันไม่ใช่เรื่องเดียวกัน แต่มันเป็นคนละเรื่องเดียวกัน"

มีความเกลียดชังไม่รู้จบในสายตาของลั่วอิน "ฉันจะไม่มีวันลืมความอัปยศอดสูที่เขามอบไว้กับฉัน ฉันจะจัดการมันไม่ช้าก็เร็ว!"