สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 697

เช้าวันรุ่งขึ้น คนทั้งครอบครัวไปที่สนามบินเพื่อไปหาลั่วจวินหัง บอกลาอย่างไม่เต็มใจ

"แม่ไม่อยากให้ผมไปที่นั่นจริงๆเหรอ?"

เดิมลั่วอินต้องการส่งลูกชายคนโตของเธอกลับไปยังประเทศ Y ด้วยตนเอง แต่เธอปฏิเสธ ดังนั้นจึงพยายามอย่างดีที่สุด "ฉันก็คิดถึงเหยียนซีแล้ว ยังมีหลานคนโตอีก"

"ไม่แล้ว"

ลั่วจวินหังพูด "แม่รู้อยู่ สองสามวันนี้ผมแค่อยากไปกับพวกเขาคนเดียวและผมไม่ต้องการที่จะพบใคร"

"ก็ได้" ลั่วอินไม่สามารถรั้งลูกชายของเธอไว้ได้ ดังนั้นเธอจึงเม้มปาก

เธออยากจะไปกับเขาจริงๆ มีลูกเยอะขนาดนี้ ถ้าจะบอกว่าเธอลำบากใจ เธอก็ยังรู้สึกลำบากใจที่สุดสำหรับลูกชายคนโตของเธอ

รู้ด้วยว่าเขาสร้างหลุมศพที่อ้างว้างไว้ในใจ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อคนที่รักเขา

สำหรับคนที่หัวใจเหมือนจะตายไปแล้ว การมีชีวิตอยู่นั้นยากเสมอ

ลั่วจวินหังกอดแม่ของเขา "รอสักพักนะ หลังจากงานแต่งงานของเสี่ยวลิ่วสิ้นสุดลง ผมจะพาแม่และพ่อไปด้วย"

"โอเค ไม่ใช่ว่าแกซื้อเกาะสวนกุหลาบให้เธอเหรอ ของฟุ่มเฟือยทำไมแกไม่ซื้อให้ฉันบ้าง?"

ลั่วอินเปรียบเทียบตัวเองกับลูกสาวของเธอขณะที่เธอพูด

หนานซ่งพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง นี่คือแม่ของเธอจริงๆ

ลั่วจวินหังหัวเราะ "กลัวว่าแม่จะว่าผมว่าฟุ่มเฟือย"

ทุกคนต่างพากันหัวเราะ พี่ใหญ่อยู่จีนมานานกว่าครึ่งปีแล้ว และความเป็นจีนก็สมบูรณ์แบบแล้ว

ลั่วอินมองค้อนเขา "แกซื้อเกาะเล็กๆให้เสี่ยวลิ่วและเรียกมันว่าฟุ่มเฟือย และการซื้อให้ฉันเรียกว่ากตัญญูกตเวที ไม่เหมือนกันเข้าใจไหม?"

"......." หนานซ่งมองไปที่แม่ที่ไร้เหตุผลและเข้มแข็งและพูดอย่างช่วยไม่ได้ "แม่ เราไม่มีสองมาตรฐานได้ไหม?"

ลั่วอิน: สองมาตรฐาน! ไม่ยอมอดกลั้น

พวกพี่ๆดูทำอะไรไม่ถูก

สาวๆเหล่านี้ทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก ครึกครื้นตั้งแต่เช้าจรดค่ำ

หลังจากที่ส่งลั่วจวินหังขึ้นเครื่องบินแล้ว จู่ๆเฉวียนเยี่ยเชียนก็พูดอย่างใจเย็นว่า "ใกล้ถึงเวลาแล้ว ผมก็ต้องไปแล้วเหมือนกัน"

"ห๊ะ?" ทุกคนมองเขาพร้อมกัน "จะไปไหน?"

เฉวียนเยี่ยเชียน "ไปหาภรรยาของผม"

หนานซ่งและลั่วอินมองหน้ากัน ลั่วอินขมวดคิ้วและพูดว่า "ไม่ใช่ว่าตอนนี้โยวโยวไปทำงานข้างนอกเหรอ? คุณไปทำอะไร?"

"ใช่ มีธุระที่ต้องไปประเทศF เพื่อคุยงาน เลยถือโอกาสแวะเข้าไปหาเธอ"

สิ่งที่เฉวียนเยี่ยเชียนพูดนั้นเป็นการพูดน้อยไป แต่ใบหน้าของทุกคนก็หนักอึ้งเมื่อได้ยิน

หนานซ่งหรี่ตาลง "ถือโอกาส? หลักๆคือจะไปหาโยวโยวแหละ แล้วถือโอกาสไปทำงานด้วย ตอนที่โยวโยวไปก็กำชัยฉันไว้แล้ว ให้ฉันจับตาดูพี่ไว้ ไม่ให้ไปหาเธอ พี่สอง ถ้าพี่ไม่ฟังที่ฉันพูด แต่พี่คงไม่ฟังสิ่งที่ภรรยาพูดไม่ได้หรอก"

"ไร้สาระ ภรรยาต้องคิดถึงผมแล้ว เธอเชื่อไหม?" เฉวียนเยี่ยเชียนยกคิ้วขึ้นมองดูหยิ่งผยอง

หนานซ่งไม่สนใจคำพูดของเขา "เรื่องที่เธอคิดถึงพี่กับเรื่องที่พี่จะไปหาเธอมันคนละเรื่องกัน ที่นั่นอันตรายนะ พี่ไม่อ่านข่าวเหรอ ห้ามไปไหน อยู่บ้านรอโยวโยวกลับมา ไม่งั้นฉันจะอธิบายให้เธอฟังไม่ได้"

เฉวียนเยี่ยเชียนดีดหน้าผากเธอ "นี่สาวน้อย ยังมีทักษะอีกมากมาย ยังจะไปยุ่งเรื่องของพี่สองอีก โยวโยวไม่กลัวอันตราย ผมโตแล้วจะกลัวอะไร?"

"นั่นมันเป็นหน้าที่ของโยวโยว เก่งแค่ไหนก็แค่คนธรรมดา ทำอะไรได้?"

หนานซ่งเห็นว่าพี่สองของเธอไม่ฟังใครเลย อยากจะรีบไปมาก

"ผม......."

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่สามารถพูดได้ว่าทำไม เขารู้เพียงว่าเขาต้องไป "ไม่คุยด้วยแล้ว ผมต้องไปก่อนนะ!"

เขากำลังจะวิ่ง แต่ลั่วอินตะโกน "หยุดเขาไว้!"

ไป๋ลู่ยวี่ตกตะลึงครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้โต้ตอบ เฮ่อเซินยืนอยู่ใกล้กับเฉวียนเยี่ยเชียนแต่เขาไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับพี่สองที่สองของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถหยุดเขาได้

"เป็นไงบ้าง อร่อยไหม?" ลั่วอินถามด้วยสีหน้าของความเป็นแม่ เหมือนคนบ้าเปลี่ยนหน้า

เฉวียนเยี่ยเชียนพูดอย่างขุ่นเคือง "ไม่อร่อย!"

น้าลั่วหันศีรษะแล้วบ่นทันที "ลูกสาว พี่สองของแกบอกว่าเกี๊ยวของแกไม่อร่อย!”"

เสียงของหนานซ่งมาจากประตู "งั้นเขาคงจะลิ้นไม่รับรสแหละมั้ง!"

เฉวียนเยี่ยเชียน "......."

เขาคิดถึงภรรยาของเขา

มีเพียงภรรยาเท่านั้นที่ถือว่าเขาเป็นสมบัติ ที่บ้านเขาเป็นเพียงเศษหญ้า!

หนานซ่งเฝ้าคอมพิวเตอร์ กำลังอ่านข่าวประเทศFเหนือกำแพง ได้ยินเสียงคีย์บอร์ดดังขึ้นเป็นครั้งคราว ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ข้างหลังเธอและมองดู ทั้งคู่กังวลเรื่องลั่วโยวและ กองกำลังรักษาสันติภาพที่เธออยู่ กองกำลังของฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งเกินไป และอุปกรณ์ของพวกเขาเบาเกินไป

ไม่น่าแปลกใจที่เฉวียนเยี่ยเชียนไม่สามารถอยู่บ้านได้อีกต่อไป อย่าว่าแต่พี่สองเลย ขนาดพวกเขาอดไม่ได้ที่จะรีบไปประเทศ F เพื่อช่วยพวกเขา!

จนกระทั่งกลางดึก โทรศัพท์มือถือของหนานซ่งก็ส่งเสียงบี๊บสองครั้ง

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูว่าเป็นอีเมลจากลั่วอินที่มีเพียงสองคำเท่านั้น: ปลอดภัย

สองคำนี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หนานซ่งรีบหยิบโทรศัพท์ให้พี่สองดู

เฉวียนเยี่ยเชียนครึ่งหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ลั่วโยวส่งเนื้อหาแบบเดียวกันไปให้เขาโดยเขย่าโทรศัพท์ไปทางเธอ

เมื่อรู้ว่าลั่วโยวปลอดภัย เฉวียนเยี่ยเชียนก็หยุดสร้างปัญหาในที่สุด และบอกตามตรงว่าเขาไม่ไปและอยู่บ้านเพื่อรอลั่วโยวกลับมา

เพราะความคมคายและจริงจังของเขา เพิ่งจะสาบาน ลั่วอินเชื่อเขาและยกเลิกการคุมขังของเขา

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เฉวียนเยี่ยเชียนออกจากบ้าน เขาก็ตรงไปที่สนามบินและบินไปยังประเทศ F โดยไม่คำนึงถึงอะไรเลย

ลั่วอินโกรธมาก "ปากผู้ชายนี่มันโกหกตลอด! ไอ้เด็กเวร แม้แต่แม่ของเขาก็โกหก!"