สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 73

ฟู่ยวี่รีบขับรถข้ามวันข้ามคืนจากเมืองหรงมายังเมืองหนาน แถมเขายังแวะไปที่ร้านสือเว่ยเพื่อสั่งอาหารกลับบ้านอีกสามสี่อย่าง หลังจากนั้นถึงได้รีบไปที่ซุ่ยอวินบาร์

เขาเป็นห่วงกระเพาะอาหารของเพื่อนรักตัวเอง นาน ๆ ทีคุณชายน้อยฟู่ถึงจะปฏิเสธบรรดาสาว ๆ ที่เข้ามาทักทาย เขารีบเดินไปแตะการ์ดเพื่อเข้าไปในลิฟต์เพื่อมุ่งหน้าไปยังชั้นบนสุด จากนั้นก็เข้าไปในห้องเลขที่77

ในตอนที่เขาเข้าไป ยวี่จิ้นเหวินกำลังนั่งพิมพ์อะไรบางอย่างอยู่หน้าโน้ตบุ๊ก เหมือนกับว่าเขากำลังค้นหาอะไรอยู่ แม้ว่าหางตาจะเห็นแล้วว่าฟู่ยวี่เข้ามา แต่เขาก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา

"ฉันอุตส่าห์ขับรถไปซื้อข้าวจากร้านอาหารของหนานซ่ง แถมยังขอให้พ่อครัวติงเป็นคนลงมือทำอาหารให้แกด้วย"

ฟู่ยวี่เอากล่องข้าวออกมาจากกระเป๋าเก็บความร้อน พอได้กลิ่นอาหารหอม ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ เห็นว่ายวี่จิ้นเหวินไม่ยอมเดินมา เขาก็เลยเดินไปหาเขาแทน "ทำอะไรวะ? แกหาอะไรอยู่ ถึงได้ดูจริงจังขนาดนั้น?"

เขาเดินอ้อมไปอยู่ข้าง ๆ โน้ตบุ๊ก แล้วชะเง้อมอง หัวคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันทันที "เฉวียนเยี่ยเชียน?"

ยวี่จิ้นเหวินเคาะแป้นพิมพ์อีกสองครั้งก็หยุดนิ้ว จนกระทั่งหน้าเว็บโผล่ขึ้นมาทั้งหมดเขาถึงหยุดมือ เขาหันไปมองฟู่ยวี่ "แกรู้จักเหรอ?"

ฟู่ยวี่ยกยิ้มมุมปาก บอกไม่พูดว่าเขากำลังเยาะเย้ยหรือว่าหัวเราะ "ใครกล้าไม่รู้จักบ้าง"

ประโยคนี้มันแปลก ๆ

น้อยนักที่ยวี่จิ้นเหวินจะได้ยินคำพูดที่มีนัยอะไรในประโยคจากฟู่ยวี่ เขาหันไปมองในหน้าจอ แล้วรีบอ่านประวัติของเฉวียนเยี่ยเชียน จากนั้นคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันในทันที

"ลูกชายคนโตของตระกูลเฉวียน"

"ใช่น่ะสิ"

ฟู่ยวี่บอกต่อ: "ถ้าแกอยากรู้เรื่องมัน ถามฉันก็จบเรื่องแล้วไหม ฉันรู้มากกว่าบนโน้ตบุ๊กอีก แต่ว่าแกต้องบอกฉันก่อน แกจะหาเกี่ยวกับมันไปทำไม?"

ริมฝีปากของยวี่จิ้นเหวินเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ไม่รู้เพราะว่าดื่มมากไปหรือเปล่า เขาถึงได้เริ่มปวดหัวขึ้นมา

เขายกมือขึ้นมานวดขมับ จากนั้นก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "วันนี้อยู่ ๆ เขาก็โผล่ไปอยู่กับหนานซ่ง แถมทั้งสองคนดูสนิทกันด้วย"

"อะไรนะ?"

ฟู่ยวี่เองก็ตกใจจนตาโต "เฉวียนเยี่ยเชียนกลับมาที่เมืองหนานแล้วเหรอ? แถมหนานซ่งยังรู้จักมันอีก?!"

เท่าที่ฟู่ยวี่รู้ เฉวียนเยี่ยเชียนอยู่ต่างประเทศตลอดสองปีที่ผ่านมา เอเชียตะวันออก เอเชียตะวันออกเฉียงใต้แล้วก็แถวสามเหลี่ยมทองคำ ทุกที่ล้วนแต่มีข่าวคราวของเขา เขาเดินทางไปเรื่อยไม่หยุดพักและไม่มีที่ไหนเลยที่เขาจะไม่ทิ้งร่องรอยน่ากลัวที่ทำให้คนหวาดกลัวเอาไว้

ผู้คนต่างก็พากันพูดถึงการกระทำต่าง ๆ คุณชายใหญ่ของตระกูลเฉวียน เพราะว่าเขาต้องการจะแก้แค้นแทนแม่ แต่ไม่มีใครรู้ว่าพ่อของเขาคือใคร แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าต้องการล้างแค้นคนตระกูลไหน

ไม่นึกเลยว่าเขาจะกลับมาที่เมืองหนานแล้ว นี่หมายความว่าการล้างแค้นให้แม่ได้สิ้นสุดลงแล้วเหรอ?

ยวี่จิ้นเหวินฟังที่ฟู่ยวี่เล่า ตะเกียบที่อยู่ในมือก็นิ่งไป จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา "แกกับเฉวียนเยี่ยเชียนก็มีเรื่องบาดหมางกันเหรอ?"

"ฉันกับมันมีเรื่องบาดหมางกันเยอะแยะไป"

ฟู่ยวี่ทำเสียง 'หึ' ออกมา ข้าวคีบข้าวเข้าปากไปสองคำ พอกลืนลงไปหมดแล้วก็เล่าให้ยวี่จิ้นเหวินฟัง "พ่อของฉัน กับพ่อของมัน เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ก่อนสองครอบครัวก็สนิทกันดีนั่นแหละ ไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ แต่ว่าไอ้เฉวียนเยี่ยเชียนถือว่าตัวเองโตกว่าฉันไม่กี่ปี ชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อย ตอนเด็กมันชอบรวมกันกับพวกพี่ชายนิสัยเสียของฉันแกล้งฉัน ตอนเด็กที่ฉันเกือบจมน้ำตายก็มันนั่นแหละเป็นคนทำ!"

ยวี่จิ้นเหวินฟังเขาเล่ามาตั้งนาน ถามแค่ว่า "แกเอาชนะมันไม่ได้?"

ฟู่ยวี่ราวกับโดนหนามแทงเข้ามาในอก เขาโมโหในทันที

"ใครว่าฉันเอาชนะมันไม่ได้?"

ฟู่ยวี่ทุบโต๊ะ แล้วพูดออกมาอย่างหงุดหงิด: "ตอนเด็ก ๆ ฉันไม่ต่างอะไรกับลูกเจี๊ยบ แน่นอนว่าสู้มันไม่ได้อยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนกัน ฉันเป็นถึงตำรวจพิเศษเลยนะ ยังจะสู้เฉวียนเยี่ยียนไม่ได้อีกหรือไง?"

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยในเรื่องนี้ เขาแค่บอกออกมาเสียงเรียบ: "วันนี้ฉันได้สู้กับเขาแล้ว"

......

เฉวียนเยี่ยเชียนเลือกสก็อตวิสกี้มาขวดหนึ่ง "ขวดนี้แล้วกัน"

หนานซ่งมองขวดเหล้าที่ดูคุ้นตาใบนั้น เธอก็ดูเหม่อลอยไปเล็กน้อย เธอจำได้ว่าเหล้าที่ยวี่จิ้นเหวินชอบที่สุดก็คือขวดนี้ เมื่อก่อน ในห้องเก็บเหล้าของคฤหาสน์ยวี่ มีแต่มัน

เฉวียนเยี่ยเชียนมองสีหน้าของหนานซ่ง จากนั้นก็แกล้งถามขึ้น "ทำไม ไม่อยากให้เหรอ?"

หนานซ่งยกยิ้มเบา ๆ "ชอบก็เอาไปเถอะค่ะ"

ทั้งสองคนถือเหล้าไปที่ห้องพักของแขกที่ได้ทำความสะอาดไว้แล้วของเฉวียนเยี่ยเชียน พ่อบ้านจ้าวมองสองพี่น้องถือเดินถือเหล้ามา จึงสั่งให้คนไปเตรียมกับแกล้มมาสักสองสามอย่างแล้วก็ให้เตรียมซุปแก้แฮงค์เอาไว้ด้วย จากนั้นก็เอ่ยปากเตือน "อย่าดื่มเยอะนะครับ"

หนานซ่งเอาแก้วออกมาสองใบ จากนั้นก็นั่งขัดสมาธิลงบนพื้นข้างเฉวียนเยี่ยเชียน เธอเทเหล้าให้เขา "พี่สอง ฉันขอดื่มให้พี่แก้วหนึ่ง"

"พี่ก็ขอดื่มให้เธอ"

เฉวียนเยี่ยเชียนยกยิ้มแล้วชนแก้วกับเธอ แววตาของเขามีความรู้สึกผิด "สองปีมานี้พี่ไม่ได้อยู่ปกป้องเธอ ทำให้น้องหกของพี่ต้องเจอเรื่องแย่ ๆ ตั้งเยอะตั้งแยะ"

เขาเงยหน้ากระดกเหล้าจนหมดแก้ว

หนานซ่งกลับไม่ได้ดื่มในทันที แต่กลับมองเขาอย่างจริงจัง "พี่สอง สิ่งที่ฉันตัดสินใจฉันก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบมันเอง ไม่ว่าจะต้องเจอกับเรื่องอะไร มันก็คือชีวิตของฉัน ฉันไม่ได้โกรธแล้วก็ไม่ได้เสียดาย แล้วพี่ก็ไม่ต้องโทษตัวเองเพราะเรื่องนี้ด้วย"

"แต่ว่า ในดวงตาของเธอ ไม่มีแววตาสดใสแล้ว"

เฉวียนเยี่ยเชียนมองใบหน้าของหนานซ่งด้วยสีหน้าปวดใจ "หนานซ่งคนนั้นที่สดใส ชอบร้องชอบเต้นเหมือนเด็กซนคนนั้นหายไปไหนแล้ว?"

ดวงตาของเขามีแววตาขุ่นมัวอยู่ชั่วขณะ "บัญชีแค้นนี้ ถ้าไม่ไปคิดจากยวี่จิ้นเหวิน พี่ควรจะไปคิดมันจากใครดี?"