สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 738

เมื่อเห็นความสิ้นหวังบนใบหน้าของฟู่ยวี่ ยวี่จิ้นเหวินก็รู้สึกเห็นใจเล็กน้อยและตบไหล่เขาเบาๆอีกครั้ง

"ถ้าครั้งนี้จริงจังก็แสดงความจริงใจออกมานะ บอกเลยจากประสบการณ์คนมาที่นี่การไล่จีบผู้หญิงต้องใช้ทักษะ แต่ไม่ว่าทักษะจะแข็งแกร่งเพียงใดและกิจวัตรจะลึกซึ้งเพียงใด ก็ไม่อาจเทียบได้กับคำว่า "ความจริงใจ" สิ่งเดียวที่สร้างความประทับใจให้ผู้หญิงได้อย่างแท้จริงคือความจริงใจ"

ยวี่จิ้นเหวินพูดคำเหล่านี้อย่างเคร่งขรึมเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับหัวใจของฟู่ยวี่ ดวงตาสีพีชที่หลบตาคู่หนึ่งก็สว่างขึ้นเช่นกัน

"ก็จริง ตอนนั้นคุณบอกว่าคุณตามจีบเสี่ยวซ่งยากมาก โดนไล่ไปตายหลายรอบ ในท้ายที่สุด คุณยังคงถูกไล่กลับมา"

ฟู่ยวี่ไตร่ตรองและพึมพำ "ถึงยังไงก็ตามฉันก็ไม่น่าจะยากเท่ากับคุณหรอก"

ยวี่จิ้นเหวิน "........"

เขาเอามือออกจากไหล่ของฟู่ยวี่และรู้ว่าไม่จำเป็นต้องมีการสนทนาที่จริงจังระหว่างพวกเขา

เมื่อเห็นว่าเขาจะโกรธ ฟู่ยวี่ต้องเกลี้ยกล่อมตัวเอง "พอแล้วๆ ฉันรู้ว่าคุณหมายความว่าอะไร ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะจริงจัง"

ยวี่จิ้นเหวินก็เกลี้ยกล่อมและเขาก็ไม่สนใจเขาอีกต่อไปแล้วพูดว่า "ฉันได้ยินมาว่าเมืองหรงไม่ค่อยสงบเมื่อเร็วๆนี้"

ฟู่ยวี่ยกคิ้วขึ้น "คุณอยากจะพูดถึงเมืองหรง หรือว่าอยากจะพูดถึงกระกูลฟู่กันแน่?"

"เหมือนกันนั่นแหละ"

ยวี่จิ้นเหวินพูดว่า "ตระกูลฟู่ไม่สงบ เมืองหรงจะสงบสุขได้ที่ไหนกันล่ะ?"

พูดถึงเรื่องนี้ ฟู่ยวี่ทิ้งรูปลักษณ์ที่ห้อยลงมาตามปกติและดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแสงเย็นเล็กน้อย "ช่วงนี้อาการของนายท่านไม่ค่อยดีนัก พี่น้องของฉันทนไม่ไหวและเริ่มพยายามก่อเรื่อง แต่วางใจเถอะ จะไม่มีใครก่อเรื่องอะไรได้ทั้งนั้น"

"เกิดอะไรขึ้นกับร่างของนายท่าน?" ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว

ฟู่ยวี่ถอนหายใจเบาๆ "มันเป็นปัญหาเก่าๆ ครอบครัวต่อสู้กันอย่างดุเดือด และฉันก็ได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัว ถ้าหากไม่มีสูตรที่เหมยซูหลี่สร้างมาหลายปีแล้ว พวกเขาก็คงไม่รอดแล้วในตอนนี้ ตอนที่ฉันมาที่ซีอานครั้งนี้ ฉันแค่อยากจะพาสาวน้อยออกไปเดินเล่นในขณะที่ยังมีเวลาว่าง ฉันไม่รู้ว่าจะมีครั้งหน้าเมื่อไร คุณพูดถูก ถ้าครอบครัวฟู่ไม่สงบ เมืองหรงก็จะไม่สงบสุข ฉันจะปล่อยให้มันสงบลง"

ในประโยคสุดท้าย สิ่งที่ฟู่ยวี่พูดนั้นแตกต่างอย่างมากจากรูปลักษณ์ปกติของเขา แม้แต่เสียงก็เปลี่ยนไป

แต่ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่านี่เป็นอีกด้านของเขา ซึ่งเป็นอีกด้านที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก

เมื่อซูอินกลับมาจากส่งของ ใบหน้าของฟู่ยวี่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที แต่เขาก็ยังดูมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่บนใบหน้าของเขา "เสร็จแล้วเหรอ? งั้นก็ไปกันเถอะ"

ทันทีที่เข้าสู่ช่องตรวจสอบความปลอดภัย ซูอินก็โบกมือลายวี่จิ้นเหวินอย่างเชื่อฟัง "ลาก่อนนะ ดูแลป้าของฉันให้ดีล่ะคุณลุง"

"โอเค ไม่ต้องห่วง"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดกับฟู่ยวี่ "ถ้าคุณต้องการอะไรบอกฉันได้ตลอดเวลา"

ฟังดูสบายๆ แต่ฟู่ยวี่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร พยักหน้าและตอบสั้นๆว่า "โอเค"

——

ยวี่จิ้นเหวินโทรหาหนานซ่งระหว่างทางกลับและถามว่าเธอยังเข้าฉากอยู่หรืออยู่ในโรงแรมแล้ว

หนานซ่งบอกว่าเธอกลับไปที่โรงแรมแล้ว แต่เสียงของเธอฟังดูบูดบึ้งและไม่ได้อารมณ์ดี

คงจะถ่ายทำได้ไม่ราบรื่นนัก

ผ่านร้านเค้ก ยวี่จิ้นเหวินก็หยุดรถ ไปซื้อเค้กนมสด และไปร้านดอกไม้ข้างๆเขาเพื่อห่อช่อดอกไม้

ในห้องพักโรงแรม หนานซ่งยังคงต่อสู้กับบทด้วยอาการขมวดคิ้ว

หากการถ่ายล่วงหน้าราบรื่นเป็นพิเศษ แสดงว่าการถ่ายในวันนี้ไม่ได้ราบรื่นเป็นพิเศษ

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โดยพื้นฐานแล้วเธอถ่ายแค่ครั้งเดียวก็ผ่านอย่างเป็นมืออาชีพแล้ว และเธอยังสามารถเล่นได้ดีในฉากที่หนักหน่วง ในทางตรงกันข้าม ในบางฉากประจำวัน มันค้าง ผู้กำกับหูบอกว่าการแสดงนั้นหนักเกินไปและการแสดงออกก็ผิดธรรมชาติ

และหลินเจวี๋ยก็พูดอย่างตรงไปตรงมามากขึ้น หนึ่งคำ——ปลอม