สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 803

ในตอนที่เห็นคะแนน 9.3 ในหัวของหนานซ่งกับเฉวียนเยี่ยเชียนมีเพียงแค่ความคิดเดียว...

พี่ใหญ่ก็คือพี่ใหญ่

“เขาเป็นคนรึเปล่า?”

หนานซ่งอดพึมพำไม่ได้ “เมื่อก่อนคะแนนที่ดีที่สุดของพี่ใหญ่คือ 9.2 ใช่ไหม? นี่ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว เขาอายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมไม่ลดลงแต่กลับมากขึ้น? แอบฝึกลับหลังพวกเราใช่ไหม?”

สิ่งที่เธอพูดคือสิ่งที่เฉวียนเยี่ยเชียนอยากพูด เพียงแต่เขาไม่มีความกล้าเหมือนกับน้องสาว จึงไม่กล้าพูดออกมา

เป็นไปอย่างที่คิด หนานซ่งเพิ่งพูดจบ ก็ถูกลั่วอินตบเข้าทีหนึ่ง “พูดอะไรน่ะ พวกเธอขี้เกียจเอง ยังจะโทษที่คนอื่นขยันขันแข็ง?”

หนานซ่งเบะปาก “หนูแค่นับถือพี่ใหญ่มาก ๆ แค่นั้นเอง”

9.3 คะแนน...ชาตินี้คะแนนของเธอคงไม่มีทางถึงแน่ ๆ

ไม่รู้ว่าถ้ายวี่จิ้นเหวินมาทดสอบการทดสอบทางร่างกายจะกี่คะแนน

จู่ ๆ เธอรู้สึกสงสัยมาก

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ ลั่วอินก็พูดขึ้น “รอให้อาจิ้นกลับมา ก็ทดสอบเขา ร่างกายของเขายังไงก็แข็งแรงกว่าพวกเธอ”

ไม่รอให้หนานซ่งพูด เฉวียนเยี่ยเชียนไม่ยอมแพ้ “ไม่แน่ เขาก็ขี้เกียจนานแล้ว”

“เรื่องนี้น้องเล็กต้องตอบได้แน่”

กว่าไปลู่ยวี่จะฟื้นกลับมาได้ เขาหายใจหอบ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะหยอกล้อหนานซ่ง “แรงของปลาตากแห้งเป็นยังไงบ้าง?”

“...”

หนานซ่งมองพี่เล็กอย่างจนปัญญา จากนั้นก็เหลือบมองคะแนนของเขา แล้วพูดอย่างเรียบเฉย “สะบัดพี่ทิ้งแปดถนน”

ไป๋ลู่ยวี่ไม่เข้าใจ “หมายความว่ายังไง?”

เฮ่อเซินหัวเราะแล้วแปลความให้เขา “ความหมายก็คือ ปลาตากแห้งวิ่งแปดถนน นายวิ่งแค่ถนนเดียวก็หมอบแล้ว”

“หึ!” ไป๋ลู่ยวี่โมโหจนเท้าเอว “พี่ดูถูกกันมาก! ยังไงฉันก็วิ่งจบสองถนนได้แหละ”

ลั่วอินดีดผลคะแนน 5.8 แผ่นนั้น แล้วพูดเสียงเบา “คะแนนแบบนี้ของนาย ฉันว่าเหลือบ่ากว่าแรง”

ไป๋ลู่ยวี่: “...”

***

เว้นแต่คะแนนของเฮ่อเซินที่ยังคงรักษาระดับเดิมไว้ได้ แล้วฝืนผ่านเกณฑ์ของลั่วจวินหัง

ที่เหลืออีกสามคน ถูกด่าไปยกหนึ่ง

ลั่วอินกับนายเคมุ่งเป้าไปยังโครงการทดสอบพวกเขา ทำแผนการฝึกอบรมพวกเขาหนึ่งเดือน

ดูตารางซ้อมที่แน่นหนา หนานซ่งรู้สึกขาอ่อน ไม่ใช่แค่การฝึกซ้อมทางร่างกาย แม้แต่อาหารการกินก็ถูกควบคุมอย่างเข้มงวด ช่วงนี้เธอชอบกินขนมจุบจิบ ก็ไม่ได้กินอีกต่อไป เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ กระเพาะก็รู้สึกเศร้า

เฉวียนเยี่ยเชียนมองดูตารางการฝึกซ้อมของเขา แล้วพูดขึ้น “ไม่ได้ ฉันต้องเรียกโยวโยวมาด้วย ให้เธอซ้อมเป็นเพื่อนฉัน”

หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะมองเขา “พี่ยังเป็นคนอยู่ไหม?”

เฉวียนเยี่ยเชียนมองดูเธอ แล้วพูดตามความจริง “ไม่มีโยวโยวอยู่เป็นข้าง ๆ ฉันกลัวว่าฉันจะผ่านมันไปไม่ได้”

“...” หนานซ่งมองดูเขา “ถ้าพี่พูดแบบนี้ งั้นฉันก็คิดถึงปลาตากแห้งของฉันแล้ว”

ไป๋ลู่ยวี่ที่เห็นพวกเขาแสดงความรักก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเงียบ ๆ เมื่อเอ่ยปากก็สะอึกสะอื้น “พี่สี่ ฉันคิดถึงพี่แล้ว!”

ไม่มีคนซ้อมเป็นเพื่อน เหงาจังเลย!!!

เมื่อวางแผนเสร็จ ตอนบ่ายพวกเขายังไม่ได้พักผ่อน ก็เริ่มโหมดการฝึกฝน

สาเหตุหลักมาจากคะแนนที่แย่เกินไป ตัวเองยังรู้สึกละอายใจ

อีกอย่างไม้กระดานของพี่ใหญ่แขวนอยู่ข้างหลัง จากนี้อีกหนึ่งเดือนพวกเขาไม่อยากเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง ดังนั้นจึงฝึกฝนอย่างจริงจัง

เดิมทีหนานซ่งรู้สึกไม่ยุติธรรมอยู่เล็กน้อย เพราะว่าหลายปีมานี้เธอไม่ได้หยุดพักเลย เธอทำอะไรมากมาย