สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 805

หลังจากโทรวิดีโอสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง ยวี่จิ้นเหวินยังคงมีความรู้สึกอยู่ เขามองหนานซ่งอย่างน่าสงสาร “ภรรยาครับ ฉันคิดถึงเธอแล้ว”

“คิดถึงฉันเหรอ?”

หนานซ่งแช่น้ำอย่างสบาย เธอเคลิบเคลิ้ม ดวงตาหยาดเยิ้มเต็มไปด้วยเสน่ห์ “คิดถึงฉันตรงไหน?”

ยวี่จิ้นเหวินดวงตาเหงาหงอย เขาเม้มปาก แล้วมองไปที่เธออย่างน่าสงสาร “ยั่วฉันอีกแล้ว…”

หนานซ่งหาวอย่างขี้เกียจ แล้วยิ้มอ่อน “โอเค ไม่ล้อนายเล่นแล้ว ที่กองถ่ายเป็นยังไงบ้าง?”

“ถ่ายทำราบรื่นดี อยู่ในช่วงดำเนินงานตอนท้ายแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินคุยกับหนานซ่งเรื่องกองถ่ายสักพัก หนานซ่งก็คุยกับเขาถึงสถานการณ์ที่บ้าน พูดถึงคะแนนการทดสอบของเธอ แล้วถอนหายใจยาว จากนั้นก็พูดหน้าเศร้า “พี่ใหญ่โกรธพวกเราเพราะคะแนนทดสอบของฉันกับพี่สอง จนถึงตอนนี้ยังไม่คุยกับพวกเราเลย ทรราชท่านนั้นโมโหขึ้นมากล่อมยากมาก ฉันไม่กล้าโทรหาเขา รออีกสองวัน ฉันค่อยยอมรับผิดขอรับโทษ”

ตอนนี้หนานซ่งอยู่ในสถานการณ์หลีกหนีความเป็นจริง

ยวี่จิ้นเหวินมองดูเธอที่ว่านอนสอนง่าย ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

ว่ากันว่าของอย่างหนึ่งจะพิชิตของอีกอย่างหนึ่ง หนานซ่งพิชิตเขา พี่ใหญ่พิชิตหนานซ่ง แต่ไม่รู้ว่าใครที่จะสามารถพิชิตพี่ใหญ่ได้?

“นายอย่ายิ้มไป รอให้นายกลับมาแม่ก็จะทำการทดสอบนาย ฉันก็อยากจะดูว่านายจะทำได้สักกี่คะแนน”

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า “งั้นฉันจะต้องฝึกซ้อมก่อน คะแนนจะได้ไม่แย่เกินไป พี่ใหญ่เห็นแล้วจะโมโหยิ่งกว่าเดิม”

“โมโหเรื่องเล็ก เสียหน้าคือเรื่องใหญ่”

หนานซ่งพูด: “วันนี้โยวโยวก็ทดสอบแล้ว 8.9 คะแนน นายคืออดีตทหารหน่วยรบพิเศษ จะถึง 9 คะแนนไหม?”

เธอเลิกคิ้ว ใช้ลั่วโยวมากระตุ้นเขา

ยวี่จิ้นเหวินไม่คุยโวโอ้อวด เขาพูดอย่างถ่อมตัว “ก็ไม่แน่ ทดสอบดูถึงจะรู้”

จากนั้นก็พูดคุยเรื่อยเปื่อยครู่หนึ่ง ยวี่จิ้นเหวินเห็นหนานซ่งหนังตาปิดแล้ว กลัวว่าเธอจะอยู่ในอ่างอาบน้ำทั้งคืน จึงเรียกรีบเธอ หนานซ่งหมอบอยู่ที่ขอบอ่าง ไม่ขยับเขยื้อน เธอหลับไปแล้วจริง ๆ

ยวี่จิ้นเหวินเรียกภรรยาก็ไม่มีประโยชน์ เรียกเสี่ยวซ่งงก็ไม่มีประโยชน์ เขาจึงตะโกนเรียก “พี่ใหญ่!”

หนานซ่งสะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันที “พี่ใหญ่มาแล้วเหรอ! ไหนล่ะ?”

แน่นอนว่าหมาป่านั้นมีประโยชน์มากที่สุด

ยวี่จิ้นเหวินถอนหายใจ รีบเรียกให้เธอลุกขึ้น หนานซ่งหาว แล้วตอบรับ เธอลุกออกมาจากอ่าง แล้วก็ฝืนหนังตาอาบน้ำ เช็ดตัวจนแห้งแล้วหยิบโทรศัพท์กลับไปที่ห้อง แล้วพูดฝันดีกับยวี่จิ้นเหวินลวก ๆ จากนั้นก็มุดตัวเข้าผ้าห่ม

เขามองดูโทรศัพท์ที่ยังไม่วางสาย ดูหน้าภรรยาที่กำลังหลับใหลอย่างใกล้ชิด ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอยู่เงียบ ๆ

จากนั้นก็พูดเสียงเบา “คุณภรรยาเหนื่อยหน่อยนะ รอให้ฉันกลับไปจะซ้อมเป็นเพื่อนเธอ”

สิ่งที่ตอบกลับเขา คือเสียงลมหายใจของหนานซ่ง

***

ยวี่จิ้นเหวินยังไม่กลับมา จี้อวิ๋นถูกเฉิงเซี่ยนพากลับมาที่เมืองหนานด้วยตัวเอง

โตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่จี้อวิ๋นไม่อยากกลับมาสวนกุหลาบขนาดนี้ เขาพยายามหลบหนีสามครั้งระหว่างทาง แต่ก็ถูกเฉิงเซี่ยนล็อกตัวไม่ได้

“หนี? นายอยากจะหนีไปไหน?”

“พี่เฉิง…”

เขาไม่สนใจว่าอยู่บนรถไฟ จี้อวิ๋นกอดเฉิงเซี่ยนไว้แน่น แล้วมองไปที่เขาอย่างน่าสงสาร “พวกเราหนีไปกันเถอะ!”

เฉิงเซี่ยนยกมือขึ้น ชูแหวนแต่งงาน แล้วพูด: “สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย หนีตามอะไรกัน”

“ฉันไม่สน ฉันไม่อยากกลับไปทดสอบร่างกายอะไรนั่น!”

จี้อวิ๋นเอาแต่ตื๊อไม่มีเหตุผล “อยู่ดี ๆ ทดสอบร่างกายอะไร ฉันเป็นหมอ พึ่งพามีดผ่าตัด ไม่ต้องพึ่งพาร่างกาย ไม่มีความจำเป็นเลยสักนิด พี่เฉิง~~~ พี่ช่วยฉันขอร้องพี่ใหญ่ได้ไหม ให้เขาเมตตาฉัน อย่าทดสอบฉันเลย”

เฉิงเซี่ยนก้มหน้ามองเขา “ให้นายทดสอบร่างกาย ทำเหมือนกับจะเอาชีวิตนายอย่างงั้นแหละ”