สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 828

“ตุบ!”

หมัดหนักต่อยลงบนหน้าของฟู่ยวี่ แขนสองข้างของฟู่ยวี่ถูกมัดไว้ด้านหลัง เขาเซไปด้านข้าง แทบจะล้มลงกับพื้น

เพิ่งจะทรงตัวได้ หมัดหนักก็ต่อยลงที่อีกด้านหนึ่งของใบหน้า หมัดนี้ทำให้หน้าของเขามีรอยช้ำ

หัวสั่นตุบ ๆ ฟันกรามหลังโยกเล็กน้อย เขาได้กลิ่นเลือดในปาก

บอดี้การ์ดชุดดำจับไหล่ของฟู่ยวี่ไว้ให้คุกเข่าลงอีกครั้ง แล้วชกท้องของเขา เลือดในปากของฟู่ยวี่พพ่นโดนเสื้อของเขา เขายิ้มยีฟันพูด “ขอโทษด้วยนะครับพี่บอดี้การ์ด ทำให้ชุดของพี่สกปรก เดี๋ยวผมมอบชุดใหม่ให้พี่ พี่ชอบยี่ห้อไหน?”

บอดี้การ์ดชุดดำถลึงตาใส่เขา รู้สึกว่าชายคนนี้กำลังเล่นตลกกับเขาอยู่ จึงคว้าคอเสื้อของเขาขึ้นแล้วกำหมัดจะต่อยเขา

“หยุดนะ”

ซ่งซีเรียกเขาไว้

บอดี้การ์ดชุดดำฟึดฟัด พลังฟู่ยวี่ไปด้านหลัง บอดี้การ์ดที่พิงกำแพงอยู่ถีบโซฟามาด้านหน้า ฟู่ยวี่ล้มลงบนโซฟา

ฟู่ยวี่เวียนหัว หายใจติดขัด เขามองไปทางซ่งซี หางตากลับมองบนเตียง

ซูยินยังไม่ฟื้นขึ้นมา ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่ไม่มีอันตรายต่อชีวิต

ฟู่ยวี่จึงจดจ่อกับการรับมืออยู่กับคนตรงหน้า

เขาถ่มเลือดไปด้านข้าง แล้วลืมตาขึ้นเล็กน้อย จากนั้นพูดกับซ่งซีอย่างเอื่อยเฉื่อย “คุณหนูซ่ง เราสองคนเป็นศัตรูกันตั้งแต่ชาติที่แล้วเหรอ ฉันเห็นเธอครั้งหนึ่งก็ต้องบาดเจ็บครั้งหนึ่ง ครั้งที่แล้วชนไหล่กับเธอจนขาหัก ครั้งนี้ล่ะ ไม่พูดอะไรสักนิดแล้วโดนเตะต่อย...”

ฟู่ยวี่เจ็บจนร้อง “ซี้ด” “ต่อยก็ต่อยเถอะ ยังไงฉันก็ถูกคนสวยต่อยจนชินแล้ว เนื้อหนาหนังหยาบ แต่ต่อยคนไม่ต่อยหน้าสิ ฉันไปไหนมาไหนต้องใช้หน้าตาทำมาหากิน ถ้าพังยับเยิน ต่อไปจะหาแฟนยังไง ใครแม่งจะมาชอบฉัน?”

ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห เขาเหลือบมองบอดี้การ์ดชุดดำข้าง ๆ อย่างเศร้าสร้อย “พี่ชาย พี่อิจฉาความหล่อเหลาของฉันใช่ไหม? แต่เรื่องแบบนี้อิจฉากันไม่ได้ พ่อแม่ให้มา ฉันเกิดมามีรูปงามตามธรรมชาติ ตั้งแต่เด็กจนโต พี่ไม่ยอมรับไม่ได้นะ!”

บอดี้การ์ดชุดดำไม่เคยเห็นผู้ชายผู้ชายปากหมาหน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้ เขาโมโหจนอยากจะจัดกำปั้นอีกครั้ง “เย็ดแม่ม...”

“อาปิ่ง!”

ซ่งซีหยุดเขาอีกครั้ง ไม่ปล่อยให้เขาลงมือ

เธอนั่งอยู่ข้างเตียง เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ใบหน้าของคุณชายฟู่ มีเสน่ห์จริง ๆ ฉันดูแล้วยังชอบ แต่ว่า ปากของคุณต้องได้รับการซ่อมแซมหน่อย พูดจากะล่อนปลิ้นปล้อน ไม่รู้ว่าประโยคไหนจริงประโยคไหนเท็จ”

“จริงหรือเท็จ จะแยกชัดเจนขนาดนี้ทำไม”

ฟู่ยวี่พิงโซฟา มือของเขายังคงถูกมัดอยู่ด้านหลัง แต่เขานั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจ ไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

เขาแก้ตัว “ผู้ชายพูดจากะล่อนปลิ้นปล้อน ก็เพื่อจะเอาใจผู้หญิงแค่นั้นแหละ ดีกว่าพูดไม่เก่งไหม?”

ซ่งซียิ้มอย่างเย็นชา “คุณใช้ปากที่พูดจาปลิ้นปล้อนนี้ จีบเด็กผู้หญิงคนนี้ติดสินะ?”

เมื่อเธอพูดถึงซูยิน ฟู่ยวี่ก็มองไปทางซูยินโดยตรง แต่สีหน้าแสดงออกไม่ชัดเจน แถมยังแสดงความเฉยเมยเล็ก เขากระดิกเท้าอย่างภาคภูมิใจ “ไม่กลัวว่าเธอจะไม่เชื่อ ฉันไม่ได้ตามจีบเธอ แต่เด็กคนนี้ที่ตามตื๊อฉัน ฉันไม่ตอบรับ ช่วยไม่ได้ เธอเด็กเกินไป ยังไม่โตเลย ทำขึ้นมาคงน่าเบื่อ แต่เด็กคนนี้หน้าด้าน ตามติดฉัน”

ท่าทางของเขาหงุดหงิดจนปัญญา