สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 83

การวินิจฉัยของหนานซ่งนั้นไม่มีผิด ยวี่จิ้นเหวินดูได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ทั้งหมดเป็นเพียงได้รับบาดเจ็บภายนอกเท่านั้น

ถึงแม้พี่สองจะลงมืออย่างโหดร้าย แต่ครั้งนี้ได้ออมมือไว้แล้ว และได้ระบายอารมณ์กับเธอจริง หวาดกลัวบริษัทยวี่ก็จริง แต่ถึงแม้จะเป็นแค่บาดแผลภายนอก ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่ยอมเลิกรากันด้วยดี

นางเกลียดพี่สองที่ตัดสินใจเอง เดิมทีเธอเป็นคนที่เกลียดปัญหามากที่สุด แต่เขาก็ยังสร้างปัญหาให้กับเธอ เป็นเพราะเธอคิดว่าชีวิตของเธอที่หลังจากกลับมาที่เมืองหนานแล้วนั้นสบายเกินไป?

แต่ทำให้เธอรู้สึกสงสัย ที่เป็นยวี่จิ้นเหวิน

ทักษะของเขาไม่ได้อ่อนแอ แม้ว่าคนอย่างพี่สองจะเก่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถเทียบกับเจ้าหน้าที่ตำรวจพิเศษได้ แต่ทำไมถึงได้ถูกทุบตีโหดร้ายได้ขนาดนี้

หนานซ่งยืนกอดแขนอยู่ข้างเตียง มองยวี่จิ้นเหวินอย่างเงียบๆ ด้วยท่าทางเหมือนถูกแช่แข็งในน้ำแข็ง

ยวี่จิ้นเหวินได้ตื่นขึ้นมาแล้ว และเปลี่ยนสวมชุดคลุมของโรงพยาบาล โดยมีผ้าพันแผลสีขาวพันรอบศีรษะและสีหน้าขาวราวกับกระดาษ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ชายที่ยังมีพลังทะเลาะกับเธอ ไม่นานได้กลายมาเป็นคนป่วยสาวสวยแล้ว

“ทำไมมองฉันอย่างนี้?” ยวี่จิ้นเหวินถูกหนานซ่งมองรู้สึกใจฝ่ออย่างบอกไม่ถูกล่ะ ตัวฉันเป็นอย่างนี้ มองไปแล้วมันดูน่าอนาถมากเลยใช่ไหม?

หนานซ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “สบายใจได้ ถึงจะอนาถก็ไม่เท่าเป็นอัมพาตครึ่งซีกเมื่อสามปีก่อนนั้นหรอก”

ราวกับว่าดาบได้แทงทะลุเข้าไปในหัวใจ ทำให้ยวี่จิ้นเหวินอดที่จะไอไม่ได้

ฟู่ยวี่รู้สึกเศร้า เข้าไปตบยวี่จิ้นเหวินที่ด้านหลังเบาๆ และตำหนิหนานซ่งด้วยความไม่พอใจ "เสี่ยวซ่ง เขายังเจ็บอยู่นะ เธอก็อย่าทำให้เขารำคาญ พูดอะไรที่มันน่าฟังหน่อยไม่ได้หรือไง?”

หนานซ่งไม่ได้พูดอะไรเยอะ เพียงพูดว่า “เรื่องของวันนี้ ฉันจะให้คำอธิบายกับนาย และเหมือนกัน นายก็ต้องให้คำอธิบายกับฉันด้วย”

เธอมองดูยวี่จิ่นเหวินอย่างลึกซึ้ง และพูดกับฟู่ยวี่ว่า “นายดูแลเขาให้ดีๆล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ ไม่รบกวนพวกนายเพื่อนรักที่จะอยู่ค้างในคือที่แสนหวานด้วยกันแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวิน “......”

ฟู่ยวี่ “......”

พวกเขาได้แต่จ้องมองหนานซ่งออกไป แล้วหันไปจ้องตากัน เมื่อเห็นแววตาของกันและกันก็ผละออกจากกันทันที

ฟู่ยวี่สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “เธอคงไม่คิดว่าเราสองคงมีความสัมพันธ์กันอย่างว่านะ?”

เขายื่นนิ้วออกไปแล้วโค้งขึ้น

หน้ายวี่จิ้นเหวินดำขึ้น มองบนให้เขา “ถึงแม้แกใช่ ฉันนั้นไม่ใช่”

“ให้ตายสิ ฉันตรงๆ นี่!”

พลังฟู่ยวี่ไม่พอ น้ำเสียงก็เข้ากัน เอวก็ยังเหยียดตรง ยวี่จิ้นเหวินขี้เกียจสนใจเขา ได้จับไปที่หน้าอก และไอเบาๆ สองครั้ง

“ปวดมากเหรอ?” ฟู่ยวี่เห็นเขาไม่สบาย ก็ไม่ได้กวนใจอีก กลับมองดูเขาอย่างกังวลใจ “ร่างกายของแก ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ยังไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ก่อนหน้านั้นคนข้างถนนพวกนั้น ทำร้ายแกได้ยังไงกัน?”

ยวี่จิ้นเหวินพูดเบาๆ “แค่สองครั้งเท่านั้น ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น”

“ก็เป็นขนาดนี้แล้ว ยังไม่รุนแรง?”

ฟู่ยวี่เอื้อมมือไปจิ้มที่รอยฟกช้ำบนแก้ม ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด เขาปล่อย "ฟู่" เบาๆ และจ้องมาที่เขา

“ฉันว่า แกรู้ใช่ไหมว่าใครเป็นคนลงมือต่อยแก?” เขาถามอย่างไม่ใส่ใจ

ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้ามองเขา “ทำไมถามแบบนี้?”

ฟู่ยวี่ฮึเบาๆ “แกโกหกคนอื่นได้ แต่โกหกฉันไม่ได้หรอก แม้แกไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่อง แต่เรื่องกลับมาหาถึงที่ แกเองก็ไม่คิดจะหลบหลีก แต่การต่อยวันนี้ ฉันจะดูยังไงก็รู้สึกว่าแกเป็นคนหาเรื่องเอง”