ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 280

เลียมพูดราวกับว่าเขามีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่

เจเน็ตหยุดชะงัก สิ่งที่เธอรู้สึกได้ในตอนนี้คือท้องของเธอเจ็บไปด้วยความโกรธ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา "นี่มันบ้านฉันนะ ฉันจะเปิดประตูถ้าฉันต้องการจะเปิด และจะไม่เปิดถ้าฉันไม่ต้องการที่จะเปิด มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณดูไม่กลัวเลยฉันจะฟ้องคุณได้ในข้อหาบุกรุก? "

เลียมยกคิ้วของเขาไม่ไหวติง

"ก็ลองดูสิ"

ท่าทางของเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอจะไม่ทำ

เจเน็ตรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เธอรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรไหม้อยู่ในอกของเธอ เธอไม่ต้องการอะไรมากนอกจากโยนชายคนที่ยืนต่อหน้าเธอออกจากระเบียงไปซะ

หลังจากผ่านไปนานเธอก็พูดออกมาว่า "คุณมาทำอะไรที่นี่?"

เลียมยิ้มอย่างเย็นชา ใบหน้าที่ยิ้มอย่างเย็นชาและดิบเถื่อนของเขามันดูโหดร้าย

เขาเดินไปข้างหน้าทีละก้าวพร้อมกับแผ่ออร่าความเย็นรอบ ๆ ตัว เขาบังคับเจเน็ตให้ถอยหลังไปจนในที่สุดเธอก็ถอยไปชนกำแพงและไม่มีที่ให้ไปไหนได้อีก

เลียมเอื้อมมือออกไปและขังเธอไว้กับกำแพง

ดวงตาเย็นและดิบคู่หนึ่งจ้องมองเธอในขณะที่ริมฝีปากของเขายิ้มอย่างเยาะเย้ย

"คุณกำลังตั้งครรภ์? มันคือใคร?"

เจเน็ตกัดฟันของเธอและใช้ความตั้งใจทั้งหมดที่มียับยั้งตัวเองจากการสาปแช่งชายคนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าเธอ

"ไม่ใช่เรื่องของคุณ ยุ่งอะไรด้วย"

"ฮะ!"

ทันใดนั้นเขาก็ดึงกระดาษบางอย่างออกจากกระเป๋าของเขาและโยนมันไปที่ใบหน้าของเธอ

"คุณขโมยน้ำเชื้อของผมและหนีไปซ่อนตัวคนเดียวในที่แออัดแบบนี้ นี่เป็นโอกาสที่จะได้แสดงละครเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนความรักที่ลึกซึ้งหรือไง? หรือบางทีคุณอาจรู้แล้วว่าผมกลับไปอยู่กับตระกูลกริฟฟินแล้ว คุณพยายามจะทำอะไรกันแน่?"

เจเน็ตรู้สึกตกใจ

บนใบหน้าของเธอโดนขอบของกระดาษตัดเข้าที่ผิวอันบอบบาง จนทำให้เธอรู้สึกมีอาการปวดที่รุนแรงผ่านหน้าเธอ

อย่างไรก็ตามมันเจ็บปวดน้อยกว่าความเจ็บปวดในใจของเธอจากการถูกฉีกและทำร้าย

เธอยกศีรษะขึ้นและจ้องมองไปที่เขาอย่างเย็นชา

ดวงตาของเธอเย็นชา และตาของเธอแดงขึ้นไปด้วยความโกรธและความยับยั้งชั่งใจ

"มันไม่ใช่ธุระของฉัน คุณจะกลับไปที่ตระกูลกริฟฟินหรือไม่ก็ตาม แต่เด็กคนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ"

"เลือดของผมไหลอยู่ในเส้นเลือดของเขา แล้วคุณกล้าพูดได้ไงว่าเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผม!"

เลียมโกรธขึ้นมาทันที

จับไปบนข้อมือของเธอแรงขึ้น แรงนั้นแข็งแกร่งมากจนดูเหมือนว่ามันจะบดขยี้ข้อมือของเธอ

เจเน็ตร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เธอไม่เคยเจอกับความไม่ยุติธรรมแบบนี้เลยตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก และเธอไม่ต้องอดทนกับความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมานและความยากลำบากที่เธอต้องได้รับจากการตั้งท้องนี้เป็นมากกว่าความยากลำบากที่เธอจะต้องทนในครั้งแรกของชีวิตรวมกันด้วยซ้ำ หัวใจของเธอได้รับความเจ็บปวดแล้ว และเธอไม่ได้คาดหวังให้เขาทำแบบนี้กับเธอ

ไม่สามารถทนความความเจ็บปวดได้อีก บวกกับความน้อยใจของเธอ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

"ปล่อยฉัน! มันเจ็บ!"

การแสดงออกของมนุษย์แข็งทื่อ

ผู้หญิงตรงหน้าเขามีใบหน้าที่สวยงาม เธอยังมีใบหน้าที่กลมจากการตั้งครรภ์ แต่มันไม่ได้ซ่อนเสน่ห์และท่าทางของเธอเลย

เมื่อเธอร้องไห้หยดน้ำตาของเธอก็เหมือนกับลูกปัดที่แตกหักมันน่าสงสารและเปราะบาง ซึ่งทำให้คนอยากเข้าไปดึงเธอมาอยู่ในอ้อมแขนและโอบเธอด้วยความรัก

เธอสวย

เขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้ว

ถ้าเธอไม่สวยขนาดนี้ เขาจะหลงรักเธอและเจ็บปวดอยู่แบบนี้เหรอ?

ความทรงจำที่ผ่านมาเหมือนคลื่นยักษ์ที่ผลักดันความเห็นอกเห็นใจเล็กน้อยที่มันเพิ่มขึ้นในใจของเขา