ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 776

เกรกอรีและยูเลียนา เดินเข้าไปขึ้นรถโรลส์รอยซ์ซึ่งจอดรออยู่ด้านหน้าแล้ว

วิกกี้ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่มัสซิโมจะตามหลังเธอมาติด ๆ

เขาเป็นคนร่าเริงและมีไหวพริบที่ดี เขาเห็นมาแต่ไกลว่าเกรกอรีและยูเลียนาได้ขึ้นรถคันแรกไปแล้ว มันจึงทำให้เขารู้สึกแย่แทนวิกกี้ เขารีบพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มว่า “คุณโธมัสครับ คุณรังเกียจไหมถ้าเราจะนั้งรถคันเดียวกัน”

วิกกี้เปิดประตูรถเลกซัสแล้วกระโดดขึ้นไปนั้งบนเบาะทันที

ในเวลาเดียวกัน เธอก็ตอบคำถามของเขาว่า “แล้วแต่คุณเลยละกันค่ะ”

มัสซิโมกำลังเดิมพันอยู่

เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเขาเองเป็นคนกลางที่กำลังติดอยู่ระหว่างคนสองคนที่มีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก

เมื่อคิดว่าพวกเขาเป็นหนี้บุญคุณกันมากมายขนาดนี้ แต่ก็ยังมีความซาบซึ้งต่อกันจนอาจจะเรียกได้ว่าเป็นความบาดหมางกันทั้งตระกูลเลยก็ว่าได้ เขาส่ายหัวและตัดสินใจที่จะทำเป็นไม่สนใจกับเรื่องนี้ เขาเดินไปที่ประตูอีกฝั่งแล้วกระโดดขึ้นรถ

สนามกอล์ฟที่พวกเขากำลังจะไปนั้นอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์มากนัก เพราะว่าเป็นสนามกอล์ฟของเกรกอรีนั้นเอง

การเดินทางไปที่นั่นใช้เวลาเพียงแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น

คนขับรถส่วนตัวปล่อยให้พวกเขาลงที่ลานจอดรถ พอพวกเขาลงจากรถวิ้กกี้ก็ได้หลี่ตาลงด้วยแสงจากแดดที่แยงเข้าตา ตอนนี้เธอยืนอยู่บนสนามกว้างที่สามารถมองเห็นสภาพแวดล้อมรอบกายได้เป็นอย่างดี

มัสซิโมเดินตามหลังเธอมาอย่างติด ๆ เมื่อเห็นเช่นนั้น เขาก็หัวเราะคิกคักออกมาพร้อมกับพูดว่า “นิสัยบางอย่างของคุณไม่เคยจะเปลี่ยนไปเลยนะ คุณโทมัส”

วิกกี้ถึงกับก้าวขาไม่ออก

ย้อนกลับไปเมื่อเธอยังมีเอกลักษณ์เฉพะตัวพิเศษ เธอมักจะตรวจสอบสถานที่ใหม่ที่เธอไปอยู่เสมอ นั่นคือสิ่งแรกที่เธอทำโดยสัญชาตญาณ เพื่อรักษาความปลอดภัยของตัวเธอเอง

เธอมักจะจดบันทึกรายละเอียดที่สุดแสนจะน่าเบื่อ เช่น ที่ตั้งของร้านอาหารและห้องน้ำ จำนวนทางเข้าออกที่มีอยู่ ระยะห่างระหว่างสถานที่แต่ละแห่ง และความเคลื่อนไหวของเหล่าฝูงชน

เกรกอรีเป็นคนสอนให้เธอทำแบบนี้ แต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเก็บมันไว้จนติดเป็นนิสัยของตัวเธอเอง

แม้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะจบลง แต่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ยังถูกทิ้งไว้ข้างหลังและยากที่จะเปลี่ยนแปลงมันไปได้ ราวกับว่านิสัยเหล่านั้นได้ถูกฝังลึกอยู่ในกระดูกของเธอไปแล้ว

ทันใดนั้นเองสีหน้าของเธอก็ขุ่นมัวขึ้นมาทันที เธอดูไม่สนใจอะไรทั้งนั้นราวกับว่าความทรงจำที่อยู่ลึกในก้นบึ้งของหัวใจของเธอกำลังวิ่งผ่านออกไปทีละตอน

แต่แล้วก็ดันมีเสียงแว่วดังเข้ามาในหูของเธอ ยูเลียนากำลังพลอดรักอยู่กับเกรกอรี

“โอ้พระเจ้า เกรกอรีขาทำไมวันนี้แดดมันถึงได้แรงขนาดนี้! แล้วฉันก็ดันลืมเอาครีมกันแดดมาซะด้วยสิ ฉันจะดำรึเปล่าเนี้ย?”

เกรกอรีโอบรอบเอวของเธอเอาไว้ นิ้วอันเรียวยาวของเขาดึงแขนของเธอออกมา ในขณะที่เขาส่งยิ้มจาง ๆให้กับเธอ “ฉันจะให้พ่อบ้านออสบอร์นเอาครีมกันแดดมาส่งให้ที่นี่แล้วกัน”

ร่างกายของยูเลียนาอ่อนปวกเปียกลงในอ้อมแขนของเขา รอยยิ้มของเธอทำให้หลงมัวเมา จนทำให้วิกกี้ที่เห็นเหตุการณ์อยู่นั้นอ้วกแทบพุ่ง ยูเลียนาโอบแขนของเธอเอาไว้รอบคอของเกรกอรีและจิกที่คอของเขาเบา ๆ

“คงมีเพียงแค่คุณเท่านั้นแหละค่ะเกรกอรี ที่เอาใจฉันได้เป็นอย่างดีที่สุด”

เกรกอรีหัวเราะออกมาด้วยความยินดี

วิกกี้หน้าซีดเผือดใบหน้าของเธอเย็นชาราวกับก้อนหิน สำหรับเธอแล้วการได้ยินเสียงหัวเราะของเขาทำให้สถานณ์การทุกอย่างย่ำแย่ลง

มัสซิโมถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจกับสิ่งที่เขาเพิ่งจะได้เห็นไป เขาเดินเข้าไปหาวิกกี้ “ไปกันเถอะครับ คุณวิกกี้”

วิกกี้พยักหน้ารับก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินออกไปจากที่นั้น

เกรกอรีชำเลืองมองตามทั้งคู่ไปทั้ง ๆ ที่แขนของเขายังโอบกอดยูเลียนาอยู่ ใบหน้าที่เยือกเย็นของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ ราวกับว่ามีแสงจาง ๆ ที่ใกล้จะดับอยู่ลึกลงไปในดวงตาของเขา

สนามกอล์ฟของเกรกอรีนั้นใหญ่โตอย่างเป็นธรรมชาติมาก มีการออกแบบตกแต่งภายในที่หรูหรา และมีบริการที่เป็นเลิศ

วิกกี้ไม่ลังเลที่จะเล่นกอล์ฟสักสองสามรอบ และแต่ละรอบที่เธอเล่นจะเป็นแบบโฮลอินวัน ส่วนมัสซิโมก็เชียร์เธอด้วยความตื่นเต้นตามไปด้วย

มุมริมฝีปากของเธอเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ เมื่อความรู้สึกพึงพอใจปรากฏอยู่บนใบหน้าที่สง่างามของเธอ เธอดูร้อนแรงสุด ๆ ไปเลย

แต่ทว่าใบหน้าของเกรกอรีกลับมีแต่ความหม่นหมอง เมื่อเขาแยกกับยูเลียนาแล้ว เขาก็ไปที่คลับศูนย์กลางของงานปาร์ตี้

ยูเลียนาไม่มีทักษะของการตีกอล์ฟเลย และไม่ว่าตัวเธอเองจะอยากเรียนรู้มากแค่ไหน เธอก็เกรงใจที่จะขอให้เกรกอรีสอนให้ ในขณะที่เธอกำลังนั่งมองดูวิกกี้ตีลูกกอล์ฟลงหลุมไปแล้วนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนว่าความขุ่นเคืองกำลังพัดเข้ามาปกคลุมร่างของเธอเอาไว้