สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 111

ทางด้านกู้ฉางชิง หลังจากออกมาแล้วก็เริ่มปวดบิดในท้อง

เธอนั่งยองๆอยู่ข้างถนนด้วยความปวดทรมาน ดวงตาของเธอไม่สามารถเก็บความกล้ำกลืนและเสียใจไว้ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง

เธอมองไปบนถนนสองข้างทางเห็นแสงไฟนีออนส่องสว่าง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าเธอไม่มีที่ไป

เมื่อตะกี้เฟิงจิ่งเหยาพูดเรื่องแย่ๆมากมาย จนเธอไม่อยากกลับไปที่บ้านตระกูลเฟิง

แต่ที่บ้านตระกูลกู้ เธอก็ยิ่งไม่กล้ากลับไป

เธอนั่งยองๆข้างถนนอยู่นาน อาการปวดท้องยิ่งนานก็ยิ่งปวดทรมานมากขึ้น

ไม่มีวิธี เธอไม่สามารถเอาร่างกายตัวเองไปลำบากได้

ในที่สุดเธอก็เลือกที่จะกลับไปบ้านตระกูลเฟิง

เดิมทีเธอวางแผนที่จะกลับไปที่ห้องเพื่อกินยา ใครจะรู้ว่าพอเข้ามาในห้อง เธอก็ไม่สามารถอดทนได้อีก ตาทั้งสองข้างมืดลง เธอปวดจนเป็นลมล้มไป

ไม่แปลกที่เธอจะอ่อนแอ

เริ่มแรกท้องของเธอก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ยังถูกบังคับให้ดื่มเหล้าและเสียเวลาอยู่ข้างทางตั้งนาน เธอสามารถอดทนจนกลับมาได้ แต่มันเกินขีดจำกัดความอดทนของเธอ

ในเวลาเดียวกันเฟิงจิ่งเหยาก็ตามเธอกลับไปที่บ้านหลังใหม่

เขาไม่รู้ว่ากู้ฉางชิงเป็นลมหมดสติไป จึงยืนมองแสงไฟในห้องอยู่ที่สวนดอกไม้ แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาคิดว่าหลังจากที่กู้ฉางซินทะเลาะกับเขาแล้วจะไม่กลับมา เขาเป็นกังวลมาตลอดทาง

แต่เมื่อเขาไปถึงประตูห้อง ความกังวลก็กลับกลายเป็นความลังเล

ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้คือเขาทำผิดต่อกู้ฉางซิน และยังพูดจาไม่ดีขนาดนั้น ถ้าเข้าไปตอนนี้เธอเห็นเขาแล้วจะไม่สบอารมณ์

และตลอดทั้งชีวิตเขายังไม่เคยกล่าวขอโทษใครมาก่อน แต่ไหนแต่ไรเป็นคนอื่นที่ให้ความสำคัญกับเขามาโดยตลอด

สักพักใบหน้าของเขาก็ไม่สามารถปิดกั้นความรู้สึกขอโทษได้

หลังจากที่เรื่องยุ่งไปกันใหญ่ เขาก็วางแผนจะไปอยู่ที่ห้องหนังสือทั้งคืน

คิดๆดูแล้วรอจนถึงวันพรุ่งให้ความโกรธของผู้หญิงคนนี้ลดลงก่อน ในตอนนั้นเขาค่อยสั่งให้ชวี่ยี่ส่งของที่เธอชอบไปให้ ถือเป็นการขอโทษของเขา

คิดอย่างนั้นแล้วขาก็หันหลังและจากไป

ไม่คิดว่าเขาเพิ่งจะเดินออกมาได้สองก้าว ก็อดไม่ได้ที่จะหยุด

เพราะจู่ๆเขาก็รู้สึกว่าที่ตัวเองทำแบบนี้ เหมือนกับกลัวผู้หญิงคนนั้น

นั่นเป็นห้องของเขา ทำไมเขาต้องหลบไปอยู่ที่ห้องหนังสือ？

และในตอนแรกผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อธิบายให้ชัดเจน ดังนั้นความเข้าใจผิดของเขาเป็นเรื่องที่แก้ไม่ได้ใช่หรอ？

เขายิ่งคิดก็ยิ่งว่ามันไม่ถูก เขารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องกลัวผู้หญิงคนนั้น จึงหันกลับมาและเดินไปที่ห้อง

แต่ลืมไปว่าเขาไม่ได้ให้โอกาสกู้ฉางชิงอธิบายเลย

หลังจากที่เขามาถึงประตูห้อง เขาก็ให้กำลังใจตัวเอง เขาวางมือลงบนลูกบิดประตูแล้วก็อดไม่ได้ที่จะลังเล

เขากำลังคิดว่าเข้าไปในห้องแล้วจะทักทายกู้ฉางชิงยังไง

บอกว่าเขากลับมาแล้ว?

ถ้ากู้ฉางชิงไม่สนใจเขาจะทำยังไง？

เขาคิดที่หน้าประตูอยู่นาน แต่ก็ยังไม่เจอความคิดที่ดี สุดท้ายเขาก็ไม่ได้สนใจมัน เข้าไปก่อนค่อยว่ากัน

ในขณะที่คิดเขาก็ผลักประตูเข้าไป แล้วก็อดไม่ได้ที่จะทำท่าทางเข็งๆ

เดิมทีเขาคิดว่าหลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เขาจะเห็นภาพจากด้านหลังที่กู้ฉางซินกำลังโกรธอยู่ ไม่คิดว่าจะเห็นกู้ฉางซินจะล้มหมดสติอยู่ที่พื้น

“กู้ฉางซิน！”

เขาตื่นตระหนกและอุ้มเธอขึ้นจากพื้น

ก็เห็นกู้ฉางชิงสีหน้าซีด หน้าผากของเธอมีรอยย่นและมีเหงื่อออกเต็มไปหมด

ถึงเธอจะหมดสติ แต่สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความเจ็บปวด

เฟิงจิ่งเหยาเห็นแบบนั้นก็รีบเรียกให้พ่อบ้านเตรียมรถ เพื่อที่จะไปโรงพยาบาล จากนั้นก็พาเธอขึ้นรถไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ที่บ้านหลังใหญ่ก็ตื่นตระหนกเช่นกัน