สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 112

กู้ฉางชิงได้ยินดังนั้น ก็พบว่าเขาอยู่ที่นี่ ราวกับว่าตกตะลึง

เฟิงจิงเหยาแสร้งทำเป็นไม่เห็นความกังวลที่แปลกๆบนหน้าของเธอและถามว่า：“ร่างกายคุณเป็นยังไงบ้าง？ยังเจ็บท้องอยู่ไหม？”

เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่กู้ฉางชิงดื่มเหล้าจนเป็นลมหมดสติไป

กู้ฉางชิงกลับมามีสติ ขมวดคิ้วและถามว่า：“นี่ฉันอยู่ที่ไหน？”

“ทำไม？เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ลืมหมดแล้วหรอ？”

เฟิงจิ่งเหยาเดิมทีไม่ได้จะหมายความอย่างที่พูด

แต่ไม่รู้ว่าทำไม คำพูดที่พูดออกมามีแต่จะทิ่มแทง ทำให้สีหน้าของกู้ฉางชิงนิ่งสงบ

เธอเม้มริมฝีปากแน่น ราวกับว่าเธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาเตือนสติเธอแล้ว เธอก็จำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ และดวงตาของเธอก็เป็นประกายซับซ้อน

เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่เธอเป็นลมสลบไป เฟิงจิ่งเหยาเป็นคนช่วยเธอ

แม้ว่าเธอจะไม่อยากสนใจคนๆนี้นัก แต่การปลุกฝังที่เธอได้รับมา ไม่อนุญาตให้เธอทำอย่างนั้น

ดังนั้นเธอจึงพูดอย่างไม่เต็มใจว่า：“ขอบคุณนะ”

พอพูดสองคำนี้จบ เธอก็ไม่คิดจะให้ความสนใจเฟิงจิ่งเหยา ทำเหมือนเขาเป็นอากาศ

เฟิงจิ่งเหยายืนอยู่ที่ปลายเตียง และเหล่ตามองการกระทำของเธอ

ในใจเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ยังโกรธอยู่ จึงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน

กู้ฉางชิงนอนอยู่บนเตียงฟังเสียงในห้องที่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จึงไม่แน่ใจ

ผู้ชายคนนั้นไปแล้วหรอ？

เมื่อคิดอย่างนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด จึงหันกลับมาด้วยความโกรธ และเห็นใครบางคนยืนอยู่ที่ปลายเตียง

“คุณทำไมยังไม่ไป？”

เธอประหลาดใจและแอบดีใจ แต่เธอไม่ทันได้สังเกตตัวเอง และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า：“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว คุณกลับไปพักผ่อนก็ได้นะ”

เฟิงจิ่งเหยามองเธอที่ปากพูดไม่ตรงกับใจ

เดิมทีเขาไม่มีหน้าจะพูด แต่ในตอนนี้ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่ามันไม่มีอะไรยาก

“อย่าโกรธเลย ตอนนี้เธอไม่สบายอยู่นะ และเรื่องนั้นฉันก็ตรวจสอบชัดเจนแล้ว ไม่ถือโทษโกรธที่เธอโกหก ฉันก็ไม่ควรใจร้อนจนทำไม่ดีกับเธอ”

กู้ฉางชิงได้ยินคำกล่าวขอโทษของเขาก็ตกตะลึง

เธอไม่คิดว่าเฟิงจิงเหยาจะเป็นฝ่ายขอโทษเธอ

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนที่หยิ่งทะนง โดยปกติคนอื่นมักจะประจบสอพลอ อะไรๆก็ขอโทษเขา

ตอนนี้ในใจเธอรู้สึกปั่นป่วน

มีใจสั่น มีแอบดีใจ และมีความคับข้องใจเล็กน้อย

ไม่สนว่าจะพูดว่ายังไง เธอก็เป็นภรรยาเขา แต่เขาไม่ได้เชื่อเธอตั้งแต่ครั้งแรก

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ความรู้สึกที่เพิ่งเกิดขึ้นก็หายไปทันที และกลายเป็นความซึมเศร้า

อย่างไรก็ตามเธอไม่กล้าที่จะแสดงความคิดพวกนี้ออกมาต่อหน้าเฟิงจิ่งเหยา

เธอทำเสียงฮึออกมาอย่างเย็นชา และไม่มองเฟิงจิ่งเหยาที่แสร้งทำเป็นพักผ่อน

เฟิงจิ่งเหยาเห็นอย่างนั้นก็ไม่สนใจ

ถึงอย่างไรเมือคืนวานเขาก็พูดแย่ๆไว้มาก เขารู้ตัวเอง

อยากให้คนอื่นหายโกรธโดยเร็วนั้นเป็นไปไม่ได้ แล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไร อยู่เป็นเพื่อนเธออย่างเงียบๆ

ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนจึงอยู่ในโรงพยาบาลอย่างงุ่มง่ามเป็นเวลาสองวัน

โรคกระเพาะอาหารอักเสบของกู้ฉางชิงก็ดีขึ้นมาก

วันนี้ต้องออกจากโรงพยาบาล หมอก็ไม่ลืมที่จะพูดว่า：“กลับไปแล้วต้องใส่ใจเรื่องอาหาร ทานอาหารอ่อนๆให้มาก อาหารรสเผ็ดและแอลกอฮอล์ไม่แตะต้องมันเลยก็จะดี”