สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 130

วันต่อมา กู้ฉางฉิงตื่นขึ้นอย่างเต็มอิ่ม

เธอมองแสงอาทิตย์ที่ส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา คิดว่าเวลานี้เฟิงจิ่งเหยาคงไปที่บริษัทแล้ว

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นจากที่นอน ก็เห็นชายที่แต่งตัวอย่างเรียบร้อยเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเธอ ก็ชะงักฝีเท้าลง "ในเมื่อตื่นแล้ว ก็ไปล้างหน้าล้างตาซะ หลังทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว คุณแม่ให้พวกเราไปพบท่านสักหน่อย"

กู้ฉางฉิงเม้มปาก ไม่ได้สนใจคําพูดของเขา เมื่อลงจากเตียงแล้วก็ตรงเข้าไปยังห้องน้ำเลย

แม้ว่าเมื่อคืนเธอจะถูกผู้ชายคนนี้ลากกลับมา แต่ความคับแค้นในใจก็ยังไม่ได้หายไป

ขณะที่แปรงฟัน จู่ ๆ เธอก็คิดถึงสิ่งที่ชายคนนั้นพูด

คุณนายเฟิงบอกให้พวกเธอไปหา......

เกรงว่าคงจะจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแน่

เมื่อคิดได้ดังนั้น ใจของเธอก็หดหู่ลง

ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทําอะไรกับเธอ

เธอเดินตามเฟิงจิ่งเหยาไปทานอาหารด้วยความวิตกกังวล จากนั้นจึงเดินไปบ้านใหญ่ด้วยกัน

ยิ่งใกล้ถึงบ้านใหญ่เท่าไหร่ เธอก็รู้สึกประหม่ามากขึ้นเรื่อย ๆ เท่านั้น

แม้แต่เธอเองก็ไม่ทันสังเกตว่าสีหน้าของเธอกลายเป็นซีดมาก

เฟิงจิ่งเหยามองแล้วขมวดคิ้วแน่น

ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เห็นเขาเข้าไปจับมือกู้ฉางฉิงที่ห้อยอยู่ข้างขา แล้วพูดขึ้นเสียงเข้มว่า "ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างมีผมอยู่"

กู้ฉางฉิงที่ยังคงจมอยู่กับความคิดของตัวเอง จู่ ๆ เมื่อได้ยินคําพูดนี้ขึ้นมา ก็ยังไม่มีการตอบสนองใดใด

จนกระทั่งสัมผัสอันร้อนแรงได้ส่งผ่านมาในมือ จึงทําให้เธอได้สติกลับคืนมา

เธอเม้มปาก สายตาจับจ้องชายที่อยู่ข้าง ๆ อย่างซับซ้อน

เพราะคําพูดเมื่อครู่ของเขา ทำให้ความกังวลที่รบกวนเธอตลอดทางนั้นมลายหายไปอย่างประหลาด และยังรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

ทําไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?

เขาไม่โกรธแล้วเหรอ?

ขณะที่เธอกําลังคิดเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ก็ได้มาถึงบ้านใหญ่

ทันทีที่ทั้งสองเข้าประตูมา ก็เห็นคนมากมายอยู่ในห้องนั่งเล่น

เหมือนจะไม่ขาดใครสักคนที่ควรอยู่เลย

คุณนายเฟิง เฟิงจิ้งหยวน และยังมีกู้หงเซิน

"ทุกคนมากันครบแล้ว งั้นเรามาพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนกัน"

คุณนายเฟิงกวาดตามองไปที่คนที่เดินจับมือกันเข้ามา สายตาจ้องเขม็งไปที่มือที่จับกันไว้ของทั้งสอง กัดฟันแล้วพูดว่า "จิ่งเหยา มานี่! ”

ตอนนี้เธอจะต้องไม่ให้โอกาสนังตัวแสบนี่มาเป่าหูให้ลูกชายเธอสับสนได้อีก

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วแน่น เม้มปากแล้วพูดว่า "แม่ครับ ถ้ามีอะไรก็พูดออกมาตรง ๆ เลย พวกเรารอฟังกันอยู่"

เขาหมายถึงเขาจะไม่เดินเข้าไป

คุณนายเฟิงโกรธจนทนไม่ไหว แต่ก็ไม่สามารถทําอะไรลูกชายตัวเองได้ ทําได้เพียงสาดความโกรธใส่กู้ฉางฉิง

เธอกลอกตาใส่กู้ฉางฉิงอย่างมาดร้าย ก่อนจะหันไปพูดกับกู้หงเซิน

"ที่วันนี้เรียกให้คุณกู้มา คิดว่าคุณกู้ก็คงรู้ดี ฉันเองก็ไม่อยากพูดอะไรให้มันน่าอึดอัดใจ แต่ฉางซินของพวกคุณทำเรื่องวุ่นวาย สอนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเปลี่ยน ถ้าให้พวกเขาอยู่ด้วยกันอีกก็เห็นทีจะไม่เหมาะสม ตระกูลเฟิงของเราขายหน้ากับเรื่องเช่นนี้ไม่ได้ คุณกู้น่าจะเข้าใจได้ใช่ไหมคะ"

กู้หงเซินเข้าใจความหมายของเธอ

แต่เขาจะยอมสูญเสียที่พึ่งพิงอันยิ่งใหญ่อย่างตระกูลเฟิงไปได้อย่างไรกัน ดังนั้นเขาจึงแก้ต่างขึ้นว่า "คุณนายเฟิง ผมเข้าใจความหมายของคุณดี แต่เกรงว่าคุณจะไม่สามารถตัดสินใจในเรื่องนี้ได้"

"จิ่งเหยา เธอบ้าไปแล้วเหรอ? คําพูดด้านเดียวแบบนี้ยังเชื่อได้อีก นี่เธอไม่กลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรลับหลังเธอหรือไง?"

เฟิงจิ้งหยวนถามขึ้นอย่างไม่พอใจโดยมีคุณนายเฟิงสมทบอยู่ข้าง ๆ

"ใช่ เรื่องนี้จะจัดการแบบนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคนนอกจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับบ้านตระกูลเฟิง ดูลูกสิ!"

เธอไม่อยากพลาดโอกาสที่ดีเช่นนี้

กู้ฉางซินไม่คู่ควรกับลูกชายของเธอเลย!

นอกจากนี้ทางตระกูลลู่ยังรอข่าวดีจากเธออยู่

กู้ฉางฉิงเฝ้าดูพวกเธอพยายามเกลี้ยกล่อมเฟิงจิ่งเหยา แววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เธอยังหันไปยิ้มเยาะให้กับกู้หงเซิน

ชายคนนี้มักจะคิดว่าเธออยู่ในตระกูลเฟิงอย่างราบรื่นปลอดภัย และมักจะร้องขอให้เธอทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ให้ครั้งแล้วครั้งเล่า คราวนี้เขาน่าจะเข้าใจชัดเจนถึงสถานการณ์ของเธอได้สักที

ที่จริงกู้หงเซินก็เห็นชัดเจนแล้ว แต่เขาเป็นห่วงตัวเองกับกู้ฉางซินมากกว่า

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าคนในครอบครัวตระกูลเฟิงที่นอกจากนายท่านเฟิงกับเฟิงจิ่งเหยาแล้ว จะไม่มีใครยอมรับฉางซินเลย ถ้าฉางซินกลับมา เธอจะทนกับสภาพนี้ได้อย่างไร

ในขณะที่ความคิดของเขากำลังล่องลอยไป เสียงตะโกนอย่างรุนแรงของเฟิงจิ่งเหยาทำให้สติเขากลับสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง

"พอได้แล้ว ฉางซินเป็นภรรยาของผม ผมไม่เชื่อเธอ จะให้ไปเชื่อใคร? เรื่องนี้ให้ทำเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น ทุกคนแยกย้ายกันไปได้แล้ว!"

เมื่อเขาพูดจบก็หันหลังกลับ จับมือของกู้ฉางฉิงที่ตะลึงนิ่งอยู่และพาเธอออกไป

กู้ฉางฉิงที่ไม่ทันตั้งตัวถูกเขาดึงจนเซไปหลายก้าว ก่อนที่จะทรงตัวได้และเดินตามเขาไป

เธอมองแผ่นหลังของร่างสูงตรงหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน และยิ่งไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่มีในตอนนี้ได้

เธอคิดไม่ถึงว่าชายคนนี้ที่โหดร้ายเวลาอยู่กับเธอตามลำพัง แต่กลับคอยปกป้องเธอเวลาอยู่ข้างนอกเสมอ

แม้แต่เรื่องที่เข้าใจผิดของเมื่อคืน ทั้งที่เธอยังไม่ได้อธิบายอะไรให้เขา แต่เขาก็ยังคงปกป้องเธอ

สักพัก เธอรู้สึกแสบร้อนขึ้นที่ทรวงอก แล้วก็รู้สึกเหมือนถูกยัดเข้าไปด้วยสายไหม มันทั้งหวาน ทั้งอบอุ่น