สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 153

ถึงแม้กู้ฉางชิงจะทึ่งกับสิ่งที่เห็นแต่ยังรู้สึกตกใจและกระวนกระวายอีกด้วย

ในสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่ควรที่จะเจอจี้ฟงหยุน ถ้าเกิดเขาจำได้ ทุกอย่างต้องจบแน่

เธอคิดถึงตรงนี้ก็หันหลังหนีโดยไม่รู้ตัว แต่ดันถูกฉินเป่ยหานขวางไว้

“ฉางซิน เธอจะไปไหน?”

ฉินเป่ยหานขมวดคิ้วและถาม

กู้ฉางชิงยืนนิ่งมองเขาและเหลือบไปมองคนที่อยู่ข้างหลังไม่ไกลนัก เม้มปากและพูด: “ไม่ต้องมายุ่ง”

เธอพูดจบก็สะบัดมือฉินเป่ยหานออกและรีบเดินจากไป

ฉินเป่ยหานเห็นเช่นนี้ สายตาเต็มไปด้วยความเศร้า แต่ก็ปลอบตัวเองไว้

เขาคิดว่าเพราะมีผู้คนล้อมรอบมากมายทำให้กู้ฉางชิงไม่กล้าคุยกับเขา

เขายิ่งคิดยิ่งคิดว่าใช่ รีบตามกู้ฉางชิงไป ตะโกนเรียก: “ฉางซิน รอฉันด้วย!”

เสียงตะโกนดังลั่น ดึงดูดให้ทุกคนหันมามอง

จี้ฟงหยุนเองก็หันไปโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่เขาเห็นร่างคนลางๆปรากฏขึ้น ก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา

แต่ว่ารอบข้างก็มีผู้คน เขาก็เดินนำไปข้างหน้าหลายก้าว แค่เพียงกระพริบตาคนนั้นก็หายไป

“คุณจี้กระวนกระวายขนาดนี้ เจอคนที่ถูกใจหรอ?”

เพื่อนผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเห็นเช่นนี้จึงแซวถาม

จี้ฟงหยุนได้สติกลับมา และเก็บความประหลาดใจไว้

“ผู้จัดการหลี่ก็พูดเป็นเล่น เมื่อกี้แค่รู้สึกตาฝาด”

เขาปกปิดความจริงไว้

บางทีเขาอาจจะมองผิดไปจริงๆ ถ้าเป็นฉางชิงจริงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่มาทักทาย

เมื่อเขาคิดเช่นนี้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเศร้า

ตั้งแต่งานเลี้ยงรุ่นครั้งก่อน เขาเองก็ไม่ได้ติดต่อกับฉางชิงอีกเลย ไม่รู้ว่าวันนี้เธอจะมาหรือไม่มา

เดิมทีเขาไม่ได้ตั้งใจจะมางานเลี้ยง แต่ได้ยินว่าผู้คนที่มาส่วนมากเป็นดีไซเนอร์ เขาจึงอยากมาเสี่ยงโชคดู

ฉางชิงเองก็เป็นดีไซเนอร์ เธอคงไม่พลาดโอกาสงานแบบนี้แน่นอน

จะว่าไปแล้วกู้ฉางชิงที่กำลังวิ่งหนี หนีไปอยู่ที่ไกลตา ที่ๆจะไม่สามารถสังเกตเห็นเธอได้ จึงโล่งใจ

เธอพิงกำแพงหิน และหอบเล็กน้อย

งานเลี้ยงคืนนี้คงอยู่ไม่ได้แล้ว หลบได้ครั้งแรกครั้งสองคงไม่ได้ละ

ถ้ายังอยู่ต่อในงาน ถึงเวลาที่ถูกจับได้ เวลานั้นต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่

ในขณะที่กำลังคิด ฉินเป่ยหานที่วิ่งตามมาข้างหลังก็มาถึง

“ฉางซิน ทำไมเธอวิ่งเร็วขนาดนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

กู้ฉางชิงมองเขาด้วยท่าที่กำลังถือโทรศัพท์และทำท่าปวดหัว

“คุณฉิน คุณอย่ามาตามฉันจะได้ไหม”

ดวงตาของฉินเป่ยหานกระพริบด้วยความเจ็บปวด

“ฉางซิน เธอรำคาญฉันมากใช่ไหม?”

กู้ฉางชิงมองเขาและอยากตอบว่าใช่ แต่เห็นดวงตาเขาเต็มไปด้วยความเศร้า ทำให้อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก

ในใจเธอรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้คิดว่าเธอเป็นกู้ฉางซิน แต่เธอแค่สวมบทเป็นกู้ฉางซิน

ในความเป็นจริง เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินเขา

“ไม่มีอะไร”

เธอเม้มปากและตอบด้วยน้ำเสียงทุ้ม

ได้ยินเช่นนี้ ฉินเป่ยหานที่กำลังเจ็บปวด ดวงตาก็เต็มไปด้วยความหวัง

กู้ฉางชิงเห็นเช่นนี้ก็รู้เลยว่าเขากำลังเข้าใจผิด และพูดอีกครั้ง

“เธออย่าเข้าใจผิด ฉันคิดกับเธอแค่เพื่อน พูดตรงๆ ฉันไม่ชอบเลยที่เธอคอยมาตามฉัน ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็ควรมีช่องว่างกันบ้าง”