สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 164

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาพูดจบ แววตาของเฟิงซู่และนายท่านเฟิงก็มีประกายความยินดี

เช่นเดียวกับเฟิงจิ่งเหยา พวกเขามองทะลุปรุโปร่งถึงความสำเร็จของธุรกิจชิปนี้

"ไม่เลว ถือว่าไม่ขาดทุน"

เฟิงซู่ผงกศีรษะ ความไม่พอใจที่มีต่อกู้ฉางฉิงค่อย ๆ หายไป

ส่วนนายท่านเฟิงนั้นหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

"ฉางซิน ถ้าพ่อของหนูรู้ว่าเขาได้ทิ้งโครงการที่ทำกำไรนี้ไป ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธขนาดไหนกัน"

กู้ฉางฉิงยิ้มเงียบ ๆ เรื่องนี้แม้แต่ตัวเธอเองก็ประหลาดใจเหมือนกัน

ว่ากันตามหลักแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่กู้หงเซินจะมอบโครงการที่ทำกำไรเช่นนี้ให้ เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะเข้าใจผิด

เธอพยายามที่จะคาดเดาไปมาแต่ก็คิดหาคำตอบไม่ได้ จึงปล่อยวางเรื่องนี้ไว้ ตั้งใจทานอาหารต่อ

ในขณะที่คุณนายเฟิงมองดูความกลมเกลียวบนโต๊ะอาหาร ก็รู้สึกหมั่นไส้

เดิมทีเธอต้องการใช้เรื่องนี้มาสร้างปัญหากับกู้ฉางซิน แต่คิดไม่ถึงว่ากลับทำให้ผู้หญิงคนนี้ได้หน้าขึ้นไปอีก

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

เห็นอยู่ว่าคุณพ่อยิ่งถูกใจนังผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ เธออยากจะไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปให้พ้น ๆ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะมีโอกาส

โดยเฉพาะเมื่อเธอคิดถึงบ้านตระกูลลู่ ด้วยความก้าวหน้าของคุณพ่อลู่ รวมถึงพื้นฐานที่ดีของบ้านตระกูลลู่ ทำให้มีคนมากมายที่ต้องการจะแต่งงานกับลู่ซือหยี่

ถ้าหากซือหยี่ถูกคนอื่นแย่งไป ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนักสำหรับบ้านตระกูลเฟิง

เพราะในความคิดของเธอ การเป็นทองแผ่นเดียวกันกับตระกูลลู่ถือเป็นการสร้างพันธมิตรที่แข็งแกร่ง จะทำให้ตระกูลเฟิงยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

ในทางตรงข้าม ตั้งแต่พวกเขาสู่ขอกู้ฉางซินนังดาวอับโชคนั่นเข้ามา ตระกูลเฟิงก็มีแต่เรื่องเกิดขึ้นตลอด

เมื่อเธอคิดเช่นนี้ ก็ค่อย ๆ สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

เธอหันไปมองกู้ฉางฉิง ยิ้มขึ้นอยางมีเลศนัยและพูดขึ้นว่า "คุณพ่อคะ จะว่าไปจิ่งเหยาก็กลับมาได้สองเดือนแล้ว ดู ๆ แล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนก็ค่อนข้างดี ความปรารถนาของคุณพ่อเห็นทีคงจะใกล้เป็นจริงแล้ว"

เมื่อเธอพูดจบ ก็หันไปหากู้ฉางฉิงและถามว่า "ฉางซิน ช่วงนี้ได้ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลบ้างหรือเปล่า?"

กู้ฉางฉิงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เพิ่งจะได้สติว่าเธอกำลังถามถึงเรื่องการตั้งครรภ์ และเธอก็สังเกตเห็นแววตากระตือรือร้นที่จับจ้องมาจากนายท่านเฟิง

เธอรู้ว่าชายชราคาดหวังว่าจะได้อุ้มหลานชายอยู่เสมอ เธอมองไปที่นายท่านด้วยสายตาขอโทษ

"ขอโทษด้วยค่ะคุณปู่ หนูยังไม่ได้ท้อง"

พอเธอพูดจบ ก็เห็นแววแห่งความผิดหวังในดวงตาของชายชรา

ในขณะที่เธอกำลังคิดจะพูดปลอบใจ คุณนายเฟิงก็ขมวดคิ้วขึ้นด้วยความไม่พอใจ

"จะเป็นไปได้อย่างไร ฉันก็ได้ส่งของบำรุงไปให้ตั้งมากมาย เธอกับจิ่งเหยาเองก็ไม่ได้มีอะไรขาดตกบกพร่อง ทำไมถึงยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก?"

เธอไม่อ้อมค้อม พูดออกมาตรง ๆ ทำให้กู้ฉางฉิงรู้สึกอับอาย

นายท่านเฟิงไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้ แต่กำลังกังวลกับเรื่องที่ยังไม่ตั้งท้องมากกว่า

ท่านมองไปที่กู้ฉางฉิงด้วยความกังวลและเป็นห่วง "ฉางซิน เกิดอะไรขึ้น เป็นเพราะช่วงนี้มีความกดดันมากใช่ไหม? หรือว่ามีสาเหตุอื่น ๆ "

เมื่อเธอได้ยินคำถามของท่าน แล้วมองไปที่คุณนายเฟิงที่แสดงออกว่ากำลังพึงพอใจ กู้ฉางฉิงก็หัวเราะเยาะอยู่ในใจ

เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคุณนายเฟิงกำลังเอาเรื่องลูกมาบีบ นี่ไม่คิดจะปล่อยเธอสักวินาทีเดียวเลยหรืออย่างไร

คุณนายเฟิงไม่รู้ว่ากู้ฉางฉิงนั้นเดาแผนการของเธอออก

เมื่อเห็นว่ากู้ฉางฉิงเงียบไม่พูดอะไร เธอจึงแสร้งทำเป็นห่วงและพูดว่า "ไม่มีวี่แววอะไรเลยได้ยังไงกัน จิ่งเหยาเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลเรา ถ้าหากไม่มีสายเลือดสืบสกุล ก็จะไม่มีผู้มารับช่วงต่อน่ะสิ"

เมื่อเธอพูดจบ นายท่านเฟิงก็คิ้วขมวดขึ้น

เฟิงจิ้งหยวนเองก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงพูดสมทบขึ้นว่า "พี่สะใภ้พูดถูกค่ะ หลานสะใภ้ บ้านเราไม่ได้เรียกร้องเธอเหมือนบ้านอื่นที่ให้คลอดปีละคน แต่อย่างน้อยก็ควรมีสักหนึ่งคน แต่นี่ไม่มีวี่แววอะไรเลย มันไม่น่าจะเป็นไปได้นะ"