สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 165

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาได้ยินดังนั้น สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่เธอหลังจากแน่ใจแล้วว่าเธอดูจะไม่ได้ไม่เต็มใจจริง ๆ แล้ว เขาจึงได้ถอนสายตาออก

"คุณไม่มีความเห็นอะไรก็ดีแล้ว นี่ก็ดึกแล้ว คุณขึ้นไปอาบน้ำล้างตัวแล้วรีบพักผ่อนเถอะ"

กู้ฉางฉิงหยักหน้าและถามกลับว่า "แล้วคุณล่ะ?"

"ผมยังมีงานต้องสะสาง"

เฟิงจิ่งเหยาตอบแบบไม่ค่อยอยากตอบ

กู้ฉางฉิงฟังแล้ว ประกายในแววตาก็หายไป

"ออ แบบนี้เอง......ถ้าอย่างนั้นฉันขึ้นไปก่อนค่ะ"

เธอพูดอย่างอ่อนแรง แต่เท้าของเธอกลับไม่ขยับ

เฟิงจิ่งเหยาเลิกคิ้วขึ้น มองเห็นความผิดหวังในแววตาของเธอ จึงอมยิ้มแล้วก้าวไปข้างหน้า

"ทำไม ไม่กล้านอนคนเดียวหรือยังไง?"

กู้ฉางฉิงตกใจและก้าวถอยหลังทันทีเมื่อเห็นเขาเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน

ร่างกำยำราวภูผาของเฟิงจิ่งเหยาสร้างความกดดันให้กับเธอเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะกลิ่นฮอร์โมนเพศชายที่ลอยเข้ามาแตะที่ปลายจมูก ทำให้ใจของเธอเต้นแรงจนไม่อาจจะควบคุมได้

"ใครไม่กล้านอนกัน"

เธอโต้ตอบด้วยความขุ่นเคือง เอื้อมมือออกหวังจะผลักชายตรงหน้าให้หลบไป

แต่ทันทีที่เธอยื่นมือออกไป ก็กลับถูกเฟิงจิ่งเหยาจับเอาไว้อย่างแน่น จากนั้นด้วยความพยายามที่จะใช้แรงดึงมือกลับ แต่เธอก็กลับล้มลงไปทับเฟิงจิ่งเหยา

ทันใดนั้น ที่เอวของเธอก็มีแขนแข็งแกร่งมาโอบรัดไว้

"งั้นเหรอ? ทำไมผมกลับรู้สึกว่าคุณปากไม่ตรงกับใจ?"

เสียงทุ้มของเฟิงจิงเหยาดังขึ้นข้างหูของเธอ

ด้วยเสียงอันทรงพลังนี้ ทำให้กู้ฉางฉิงถึงกับทนไม่ไหวจนตัวสั่น

ชั่วครู่ ภาพที่ไม่สามารถพูดบรรยายได้ก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ พวงแก้มทั้งสองก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ร่างกายก็เริ่มจะอ่อนระทวยจนต้องซบลงเข้ากับร่างของเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาสังเกตดูอาการเปลี่ยนแปลงของร่างกายเธอ ก็มีความวูบไหวขึ้นในแววตา ราวกับว่ามีบางอย่างถูกปลุกให้ตื่นขึ้น

เขาก้มศีรษะลงทันใดและจับริมฝีปากแดงที่น่าดึงดูดนั่นไว้

กลิ่นหอมเฉพาะตัวของกู้ฉางฉิงอบอวนอยู่เต็มปากของเขา เขาบุกล้อมดินแดนเอาไว้ และต้องการมากขึ้นกว่านั้นอีก

ส่วนกู้ฉางฉิงนั้นไม่มีการต่อต้านใด ๆ ปล่อยให้เขาบรรเลงไป

ทั้งสองพรมจูบกันจนกระทั่งหมดอากาศหายใจถึงได้แยกออกจากกัน

ในตอนนี้ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา

เฟิงจิ่งเหยาได้ยกเลิกความตั้งใจก่อนหน้านี้ รั้งเอวเธอเข้ามาและอุ้มขึ้นราวกับเป็นเจ้าหญิงเดินไปที่ห้อง

อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ

กู้ฉางฉิงรู้สึกราวกับเป็นเหมือนเรือลำน้อยที่ล่องลอยไปกับกระแสน้ำกลางมหาสมุทร

เธอฟังเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่ดังก้องอยู่ข้าง ๆ หู สติที่มึนเมาของเธอก็ค่อย ๆ กลับมาชัดเจนอีกครั้ง

ทุกครั้งที่เสียงหายใจนั้นดังขึ้น ก็ทำให้หัวใจของเธอกระเพื่อมแรงไม่หยุด

ความรู้สึกแบบนั้นดูเหมือนจะตราตรึงอยู่ในหัวใจของเธอ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา

เธอพบว่า ช่วงนี้เธอเข้าถึงบทบาทกู้ฉางซินมากเกินไป แต่......สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องจากไป

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะคำนวณเวลา เหลือเวลาอีกไม่ถึงสิบเดือนแล้ว

เธอรู้ดีว่าเมื่อถึงเวลานั้นเธอก็ต้องจากไป ต้องทิ้งผู้ชายคนนี้ไป

ทันใดนั้นเอง หัวใจของเธอก็รู้สึกราวกับโดนทิ่มแทง อึดอัดจนหายใจยังรู้สึกเจ็บปวด

และในเวลานี้เอง เฟิงจิ่งเหยาก็สัมผัสได้ถึงความว้าวุ่นใจของคนที่อยู่เบื้องล่างเขา จึงอดไม่ได้ที่จะหยุดและถามว่า "มีอะไรเหรอ?"

กู้ฉางฉิงดึงสติกลับมา เธอมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้แค่คืบตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกได้

แน่นอนว่าเฟิงจิ่งเหยาสังเกตเห็นได้ และกำลังจะถามขึ้นอีกครั้ง แต่จู่ ๆ กู้ฉางฉิงก็กลับเริ่มขึ้นอีกครั้ง

เธอดึงเฟิงจิ่งเหยาลงมาพรมจูบไปที่ริมฝีปาก ทำต่อในสิ่งที่เขาทำไว้ก่อนหน้าอย่างเชื่องช้า