สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 17

แล้วรถก็มาจอดอยู่ตรงที่เซิ้งจิงที่หรูที่สุด

ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ที่นี่มีคนเยอะมาก และมีเสียงที่ตะโกนขายของ พร้อมกับมีกลิ่นหอมๆของอาหารโชยมาเตะจมูก

เช้าแบบนี้ เฟิงจิงเหยาพึ่งจะได้สัมผัสเป็นครั้งแรก

"ตรงนั้นเลย!"

กู้ฉางชิงชี้ไปถนนตรงข้าม มีตึกสูง ดูดีมากๆ

มีสาวสวยหนุ่มหล่อที่รวมกลุ่มกัน ทำให้คนดูสนใจกันมาก มีคนมากมายที่แอบเอามือถือขึ้นมาแอบถ่าย แววตาพวกเขาดูตื่นเต้นมาก

กู้ฉางชิงเกิดมาก็หน้าตาดีอยู่แล้ว หน้าตาสวย ผิวขาว ขายาว เสื้อสีเทาที่ใส่ ก็ดูตัดกับสีผิว ซึ่งยิ่งทำให้ดูขาวมากขึ้น

เธอหุ่นดีหุ่นสูงอยู่แล้ว ยืนข้างๆเฟิงจิงเหยาที่สูงร้อยแปดสิบ ก็ทำให้รู้สึกเหมือนนกน้อยเลย

เฟิงจิงเหยาก็เป็นชายที่หน้าตาหล่อเหลา เขาดูหล่อแบบเย็นชาๆ ทำให้คนสนใจมาก

มองไปรอบๆที่คนที่อยู่ กู้ฉางชิงเซ็งเล็กน้อย เดินเล่นก็ต้องเข้มขนาดนี้เลยหรอ?

ที่นี่เหมือนกำลังทำกิจกรรม โคมไฟที่แขวนอยู่เป็นงานที่มีสีสันสวยงาน

เมื่อพวกเขาสองคนเข้ามาดู ก็เป็นที่ดึงดูดของคนขาย แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาหาพวกเขา

กู้ฉางชิงก็ไม่รู้จะซื้ออะไร เพราะไม่มีอะไรที่เธอต้องซื้อ

แต่คุณปู่ดีกับเธอมาโดยตลอด เธอจึงอยากจะซื้อเสื้อให้คุณปู่หลายๆตัว เพื่อแสดงความเคารพกตัญญูต่อท่าน

พูดถึงว่าเฟิงจิงเหยา เขาไม่เคยมาเดินเล่นที่ห้างแบบนี้มาก่อน เลยไม่รู้ว่าต้องซื้ออะไร ก็เลยเดินเล่นไปแบบงงๆกับกู้ฉางชิง

ห้างนี้ใหญ่มากทั้งสองคนเดินผ่านร้าน Hugo Bossที่เป็นร้านเสื้อผู้ชาย กู้ฉางชิงหยุดลง มองสายตากวาดไปที่ร้านแล้วรู้สึกว่าเหมาะกับจิงเหยา แล้วก็หันไปคุยกับเขา "งั้นฉัเลือกเสื้อให้เธอนะ?"

เสื้อส่วนใหญ่ของเฟิงจิงเหยา สั่งตรงมาจากมิลานตลอด ตอนแรกเขาอยากจะบอกเธอว่าไม่ต้องก็ได้ แต่ตอนนี้เวลายังเช้าอยู่ เขาเลยพยักหน้ารับแล้วเดินตามเธอเข้าไป

เสื้อร้านนี้ทำรายละเอียดเนื้อผ้าได้ดี แล้วก็มีหลายรุ่นหลายแบบ

ถือว่ายังพอโอเคเลย

กู้ฉางชิงเดินไปทีละแถวทีละแถว เพื่อเลือกให้เขาก็ต้องตั้งใจและใช้ใจในการเลือก

เฟิงจิงเหยาเดินตามหลังเธอ มองดูเธอเงียบๆ แต่พอเดินไปไม่ถึงครึ่ง มือถือของเขาก็ดังเรื่อยๆไม่หยุด เขาเลยหันหลังกลับไปรับโทรศัพท์

สายที่โทรมาจากบริษัท มีภารกิจบางอย่างที่จำเป็นต้องให้เฟิงจิงเหยาอนุมัติ และในงานเขาก็ไม่เคยทำงานแบบชุ้ยๆ ทำให้ต้องคุยงานเป็นเวลายืดยาว

"จิงเหยา คุณว่าชุดนี้เป็นยังไง?"

ไม่มีคนตอบ กู้ฉางชิงจึงหันกลับไป แต่กลับไม่มีคนอยู่ เธอนเลยส่ายๆหน้า แล้วก็เลือกต่อเอง

ใครจะรู้ว่าเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว ก็ไปเจอกับฉินเป่ยหาน

ตอนแรกเธอคิดจะหลบ แต่ฉินเป่ยหานกลับกำลังจ้องมองมาที่เธอ

"ฉางชิน!" เมื่อเจอกู้ฉางชิงที่นี่ฉินเป่ยหานสีหน้าดูตกใจและดีใจมาก

เมื่อเห็นฉินเป่ยหานกำลังเดินมาหา เธอเลยหยุดและถามตามมารยาทไปว่า "ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"

"มาเดินห้างเป็นเพื่อนน้องสาวน่ะ"

ฉินเป่ยหานดูอารมณ์ดี "เธอหละ?ทำไมอยู่คนเดียว?"

อีกอย่างนี้มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?

คำพูดของเธอยังไม่ทันออกจากปาก ฉินเป่ยหานใช้แรงกดบ่าเธอไว้ "ฉางชิน ข้างนอกเขาลือกันเต็มเลย ว่าเฟิงจิงเหยาชอบผู้ชาย เขาให้ความสุขเธอไม่ได้หรอก มีแค่ฉัน....ที่จะให้ความสุขเธอได้ และเธอ.....ให้โอกาสฉันได้มั้ย"

กู้ฉางชิงเบิกตากว้างเพราะมีคนไม่น้อยที่กำลังมองอยู่

ฉินเป่ยหานสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก "ฉางชิน ฉันชอบเธอ ฉันไม่อยากรออีกแล้ว เฟิงจิงเหยาไม่ใช่คู่เธอแต่แรก"

นี่มันอะไรกัน?

"ฉินเป่ยหาน หยุดพูดเถอะค่ะ กรุณาให้เกียรติกันด้วย!"

กู้ฉางชิงพยายามจบสนทนา

เขาพูดแบบดื้อๆ "ฉางชิน เธออย่าหลบตาฉัน ฉันชอบเธอมากจริงๆ ถึงแม้จะมีโอกาสแค่หนึ่ง ถ้าเธอยอมให้ ฉันจะรักษามันไว้ดีๆ"

กู้ฉางชิงหน้าขาวซีด เมื่อเห็นเฟิงจิงเหยาที่ยืนอยู่หลังเขา

เห็นเธอไม่พูดอะไร เขาเลยพูดต่อ "ฉางชิน คนที่เฟิงจิงเหยาชอบหนะคือผู้ชาย เธอ...."

"หุบปาก!" เขาถูกกู้ฉางชิงตัดบท

จากที่โลกข้างนอกเขาลือกัน แต่ฉางชิงรู้ดีว่าเขาไม่ได้ชอบผู้ชาย

ร่างกายที่เธออยู่ใกล้สัมผัสอยู่ทุกๆวันเธอรู้ดี

กู้ฉางชิงรำคาญเขามาก

พอเห็นเธอนโกรธ ฉินเป่ยหานเลยอยากอธิบาย แต่มีเสียงเย็นชาพูดมาจากข้างหลังเสียก่อน "ฉันชอบหรือไม่ชอบผู้ชาย มีแค่ภรรยาฉันเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด"