สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 176

เป็นเพราะฤทธิ์ของยา ทั้งสองคนนอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนรุ่งสางถึงหยุดได้

กู้ฉางชิงเจ็บปวดไปถึงกระดูก เหนื่อยล้าจนน้ำก็ไม่อาบ นอนอยู่บนเตียง สะสึมสะลึอและหลับไป

แต่ก่อนจะนอน เธออดไม่ได้ที่จะพรึมพรำด่าลู่ซือยวี่ในใจ

ต้องรู้ว่าปกติเฟิงจิงเหยาก็เป็นคนที่แข็งแรงอยู่แล้ว แค่ตื่นขึ้นมาก็คงไม่มีอาการอะไรแล้ว

ตอนที่เธอถูกวางยามันไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย เธอเกือบจะไม่มีชีวิตรอด

ขโมยไก่ไม่ได้ เสียข้าวสารอีกหนึ่งกำมือ ทั้งเหนื่อยแถมซวย

……

วันที่สอง กู้ฉางชิงตื่นอีกทีตอนค่ำ

สักพักเธอรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวราวกับถูกรถทับ ทำให้เธอนอนอยู่บนเตียงไม่อยากขยับ

เฟิงจิงเหยานั่งอยู่ข้างๆ มองดูหญิงสาวที่ตื่นแล้วแต่ยังนอนขี้เกียจอยู่บนเตียง ขมวดคิ้ว

“ทำไม? ยังไม่คิดจะลุกหรอ?”

กู้ฉางชิงได้ยินเสียงถามขึ้นมา รีบหันไปมอง ก็เห็นเฟิงจิงเหยาที่แต่งตัวเรียบร้อยนั่งอยู่บนโซฟา

“ทำไมเธอยังอยู่อีก?”

เมื่อเธอพูดจบ ก็รู้สึกว่าใช้คำผิดไป รีบแก้และพูดใหม่: “เออ.....ฉันหมายถึงวันนี้ไม่ไปบริษัทหรอ?”

เฟิงจิงเหยามองเธอ หัวเราะและตอบ: “วันนี้พักผ่อน”

กู้ฉางชิงตอบอืมคำเดียว นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ขยับ

เฟิงจิงเหยาเห็นเช่นนี้อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าแต่งตัว เดี๋ยวไปเจอเพื่อนกับฉันหน่อย”

กู้ฉางชิงนิ่งอึ่งแต่ก็พยักหน้าตอบตกลง

“ฉันรู้แล้ว”

พูดจบ เธอก็ลุกออกจากเตียง

ทันทีที่ขาเหยียบลงพื้น เข่าก็อ่อนแรงทำให้ล้มลงไปข้างหน้า

เธอคิดว่ากำลังจะล้มลงกับพื้น ปิดตาทั้งสองข้างพร้อมรับความเจ็บปวด

แต่ว่าก็ไม่ล้มลงไม่ได้รับความเจ็บปวด ตัวของเธอถูกมือทั้งสองข้างอุ้มไว้อย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณ......”

เธอถอนหายใจ และกล่าวขอบคุณกับผู้ชายตรงหน้า

เฟิงจิงเหยาค่อยๆปล่อยเธอและมองดูด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

"ไม่เป็นไร ไม่ว่ายังไงแล้วนี่ก็เป็นความรับผิดชอบของฉัน"

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ เธอเข้าใจความหมายคำนี้ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดแต่ท่าทีก็แสดงออก

ในขณะเดียวกัน ในหัวของเธอนึกถึงภาพเมื่อคืนอย่างพิถิพิถัน ทำให้แก้มเธอร้อนวาบขึ้นมา

"หน้าไม่อาย!"

เธอหันไปจิกเขาด้วยสายตาและหันกลับไปเดินเข้าห้องอาบน้ำ

เฟิงจิงเหยาดูเธอที่กำลังหนี หัวเราะออกมา

กู้ฉางชิงได้ยินเสียงหัวเราะ หน้าก็เริ่มร้อนแดงขึ้นเรื่อยๆ

เธอพิงตัวที่ประตู และตบหน้าตัวเองเบาๆ สักพักก็ได้สติกลับมา

เพราะว่าเมื่อกี้เฟิงจิงเหยาได้บอกไว้แล้วว่าจะออกไปพบคน ดังนั้นเธอจึงอาบน้ำและแต่งหน้าเล็กน้อย ให้ดูมีชีวิตชีวาหน่อย

เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จ เฟิงจิงเหยากลับไม่อยู่ในห้องแล้ว

เธอก็ไม่ได้ร้อนรนหา แต่กลับเดินไปที่ห้องแต่งตัว หยิบจั๊มสูทยาวที่เข้ารูปสรีระพอดีมาใส่และเดินออกมาจากห้อง

ข้างล่าง เฟิงจิงเหยานั่งอยู่บนโซฟาและอ่านหนังสือพิมพ์

เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงมาเขาก็เงยหน้ามอง แววตาเต็มไปด้วยความทึ่ง

ก็เห็นกู้ฉางชิงใส่กระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนบางพริ้วเดินลงมา ถ้าเกิดตอนนี้เธอกำลังเดินอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่กำลังบานมันคงสวยมาก

ลวดลายสีเงินสีทองทำให้กระโปรงยาวนี้ดูสดใสขึ้น ทำให้กู้ฉางชิงดูเป็นคนอ่อนโยนและสง่างาม