สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 175

หลังจากที่เฟิงจิ่งเหยาจากไป กู้ฉางชิงก็ไม่ทนเซ่ออยู่ไนห้อง

โดยเฉพาะเมื่อเธอเห็นคุณนายเฟิงปลอบลู่ซือหยี่ด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยน เธอก็พูดถากถาง

“คุณแม่ ฉันรู้ว่าคุณชอบลู่ซือหยี่ เรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ต้องพูดว่าจิ่งเหยาไม่อยากเห็นคุณลู่อีก ก็เพราะว่าเห็นแก่หน้าของทั้งสองตระกูล ต่อไปถ้าคุณแม่คิดถึงลู่ซือหยี่ก็ไปเจอกับเธอข้างนอกเถอะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ ก็มองไปที่ลู่ซือหยี่ด้วยสายตาประชดประชัน：“ฉันจะไปดูจิ่งเหยาก่อน”

เมื่อพูดจบเธอก็หันหลังและจากไปโดยไม่สนสีหน้าที่บูดบึ้งของคุณนายเฟิง

ลู่ซือหยี่มองเธอจากไปจากข้างหลัง สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ

ในขณะเดียวกันเธอก็ตื่นตระหนกอย่างมาก เพราะคำพูดของกู้ฉางชิง ทำให้เธอนึกถึงคำพูดของเฟิงจิ่งเหยาก่อนที่เขาจะจาก

“ป้าหมิง พี่จิ่งเหยาเกลียดฉันแล้วใช่ไหม？”

เธอตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก และจับคุณนายเฟิงเพื่อเป็นการปลอบโยน

คุณนายเฟิงเห็นสีหน้าที่ตื่นตระหนกของเธอ อยากจะพูดปลอบโยน แต่มันก็ขัดความรู้สึก

คุณนายเฟิงไม่คิดว่าจิ่งเหยาจะโกรธมากขนาดนี้ และพูดว่าไม่อยากเจอเธอได้อย่างโหดร้าย

ดูเหมือนว่าในสายตาจิ่งเหยาจะผิดหวังกับเธอมาก

เธอคิดอย่างนี้แล้วก็รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่อใหญ่

เมื่อลู่ซือหยี่เห็นว่าคุณนายเฟิงไม่พูด ก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้ว

และทำให้พี่จิ่งเหยาโกรธเธอโดยสิ้นเชิง ต่อจากนี้เธอคงไม่มีโอกาสอีก！

แล้วเธอก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

คุณนายเฟิงมีสติกลับมา และรีบปลอบเธอ

“ซือหยี่ เธอไม่ต้องร้องไห้ จิ่งเหยาคงจะโกรธมากเกินไปถึงได้พูดอย่างนั้น รอให้ความโกรธของเขาลดลงก็คงจะไม่มีอะไร”

ลู่ซือหยี่ได้ยินอย่างนั้นก็หยุดร้องไห้สะอึกสะอื้นและพูดว่า：“จริงหรอ？”

“จริงสิ ป้าหมิงเคยโกหกเธอซะเมื่อไหร่？”

คุณนายเฟิงยังคงพูดเกลี้ยกล่อมต่อ เมื่อลู่ซือหยี่อารมณ์คงที่แล้ว ก็พาเธอกลับไป

ลู่ซื่อหยี่ไม่ปฏิเสธ

เธอกับคุณนายเฟิงก็ออกจากบ้านหลังใหม่ไป และก็อดไม่ได่ที่จะเหลือบตรงที่ที่กู้ฉางซินยืนอยู่ด้วยความแค้นใจ

ความอัปยศที่เธอได้รับในวันนี้ เธอจะไม่มีวันลืม

โดยเฉพาะกู้ฉางซินที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ เธอจะทำให้กู้ฉางซินตายไปซะยังดีกว่ามีชีวิตอยู่！

……

กู้ฉางชิงไม่รู้ว่าลู่ซือหยี่ถือว่าทุกอย่างในคืนนี้เป็นความผิดของเธอ

เธอเดินตามลู่ซือหยี่ไปที่ห้องพักแขก

เธอเห็นว่าเฟิงจิ่งเหยานั่งหน้าบึ้งตึงอยู่บนโซฟา เนื่องจากฤทธิ์ของยายังไม่หมด เขาปวดหัวมากจนขมวดคิ้วแรง และท่าทางดูดันยังไม่หายไป

อย่างไรก็ตามกู้ฉางชิงไม่ได้หวาดกลัว เมื่อเห็นว่าเขาไม่สบายจึงรีบเดินเข้าไปข้างหลังเขาแล้วช่วยบีบนวด ซึ่งฝีมือก็พอใช้ได้

เฟิงจิ่งเหยาตกตะลึง และถามว่า：“ทำไม？เธอไม่โกรธแล้วหรอ？”

กู้ฉางชิงได้ยินก็รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องเมื่อตะกี้ และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม：“ไม่เห็นมีอะไรน่าโกรธ และคุณโกรธมากขนาดนั้น ถึงแม้ว่าจะโกรธก็หายโกรธแล้ว”

เฟิงจิ่งเหยาเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร

กู้ฉางชิงไม่สนใจและพูดต่อ：“อีกอย่าง เห็นคุณหลับเป็นตายอย่างนั้น คิดดูแล้วคุณคงไม่สามารถทำอะไรได้ ฉันกยิ่งไม่มีอะไรจะต้องโกรธ”

เฟิงจิ่งเหยาพูดไม่ออก

เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เอนลงนอนบนโซฟาอย่างผ่อนคลาย และเพลิดเพลินกับการบีบนวดของกู้ฉางชิง

หลังจากนั้นเขาก็พบว่าฝีมือการนวดของผู้หญิงคนนี้ใช้ได้เลยทีเดียว ใช้แรงได้พอดิบพอดี ทำให้เขารู้สึกสบาย จนกระทั่งอาการปวดหัวค่อยๆลดลง

“พวกเขาน่าจะใส่ยานอนหลับให้ฉัน”