สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 174

เมื่อกู้ฉางชิงได้ยินที่เฟิงจิ่งเหยาถามถาม ก็จ้องเขาด้วยสายตาเขม็ง

ในสายตาของเขามีแต่ความสงสัย

ทันใดนั้นความแปลกประหลาดในใจของเธอก็มากขึ้นเรื่อย ๆ

เฟิงจิ่งเหยายังคงรอคำอธิบายของเธอ เธอจึงระงับความสงสัยในใจไว้ชั่วคราว หยิบโทรศัพท์ออกมา และเรียกดูวิดีโอที่เธอบันทึกไว้ก่อนหน้านี้

“คุณดูเอาเองเถอะ”

เฟิงจิ่งเหยาก็หยิบขึ้นมาดู

ในโทรศัพท์บันทึกภาพตอนที่กู้ฉางชิงเห็นเมื่อเข้ามาในห้อง

เฟิงจิ่งเหยาดูจบ ใบหน้าก็มืดดำ

สายตาของเขาเหมือนกับมีดที่มองไปที่ลู่ซือหยี่

“ลู่ซือหยี่ ฉันหวังว่าเธอจะให้คำอธิบายที่ดีกับฉัน！”

เสียงที่เย็นชาของเขา ทำให้เธอหวาดกลัว

ลู่ซือหยี่นิ่ง เธอกลัวจนตัวสั่น

เธออยากอธิบาย แต่ปากของเธอถูกปิดไว้ ทำเสีงอืออืออยู่นาน ทำให้ไม่เขาใจว่าเธอพูดอะไร

“เสี่ยวเหม่ย เอาที่ปิดปากออกให้เธอ”

กู้ฉางชิงมอง และออกคำสั่งอย่างเย็นชา

ในเมื่อตอนนี้เฟิงจิ่งเหยาตื่นแล้ว เรื่องนี้ก็ปล่อยให้เขาจัดการ

เสี่ยวเหม่ยพยักหน้า และหยิบผ้าออกจากปากของลู่ซือหยี่

พอเอาผ้าปิดปากออก ลู่ซือหยี่ก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“พี่จิ่งเหยา พี่ต้องจัดการให้ฉัน กู้ฉางซิน……”

เดิมที่เธออยากจะฟ้องว่าในสิ่งที่กู้ฉางชิงทำกับเธอ แต่ยังพูดไม่ทันจบ เฟิงจิ่งเหยาก็ขัดจังหวะเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันถามเธอเรื่องนี้หรอ？”

เขาพูดจบก็มองลู่ซือหยี่ด้วยสายตาที่เฉียบคม

ลู่ซือหยี่ตกใจกลัว และไม่อยากสบตากับกู้ฉางชิง

“ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เดิมทีฉันมาที่นี่เพื่อส่งของ แต่ก็ถูกพี่ที่เลอะเลือนไม่มีสติลากขึ้นไปบนเตียง”

เธอพูดถึงตรงนี้แล้วก็จงใจมองไปที่เฟิงจิ่งเหยาอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม

และเมื่อเธอพูดจบลง ใบหน้าของเฟิงจิ่งเหยามืดมาก เหมือนกับจะมีน้ำหมึกหยดออกมา ยิ่งทำให้หนาวสั่น

ลู่ซือหยี่ตกใจกลัว แต่เมื่อนึกถึงแผนของเธอ เธอก็ยังดันทุรัง แสร้งทำเป็นน่าสงสารต่อไป

“พี่จิ่งเหยา ฉันรู้ว่าพี่โกรธมาก ฉันก็ต้องต่อต้าน แต่พี่เผด็จการเกินไป จนฉันไม่มีหนทางที่จะตีเสมอได้”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็มองไปที่เฟิงจิ่งเหยาอย่างหวาดระแวง

เธอไม่อยากจะสบสายตาที่เย็นชาของเฟิงจิ่งเหยา เธอตกใจกลัวจนตัวสั่น

เฟิงจิ่งเหยาไม่สนใจสายตาที่หวาดกลัวของเธอ หลังจากที่เธอพูดจบเขาก็โกรธมาก

เมื่อเขาก้าวลงจากเตียง ก็รีบเดินไปตรงหน้าลู่ซือหยี่

เขาบีบคอลู่ซือหยี่ด้วยความโกรธ

“ลู่ซือหยี่ คุณไม่ควรท้าทายความอดทนของฉัน ฉันได้แตะต้องคุณหรือไม่ คุณอย่าคิดว่าฉันไม่รู้！ถ้าคุณยังโกหกอีกฉันโยนคุณออกจากที่นี่！”

พูดจบเขาก็ลากลู่ซือหยี่มาที่ขอบหน้าต่าง แล้วทำท่าเหมือนจะโยนเธอลงไปจากชั้นสองถ้าหากยังพูดโกหกอีก

ลู่ซือหยี่ตกใจ กู้ฉางชิงก็ตกใจด้วยเช่นกัน

แต่ไม่นานเธอก็ใจเย็นลง เธอเชื่อว่าเฟิงจิ่งเหยารู้จักความหนักเบา

คิดอย่างนี้แล้วเธอก็มองไปที่ร่างของลู่ซือหยี่

ฉันเห็นผิวที่เปลือยเปล่าของเธอ ไม่เห็นมีร่องรอยอะไร

หากเป็นไปตามที่เธอพูด เฟิงจิ่งเหยาล่วงละเมิดเธอโดยไม่รู้ตัว บนร่างกายของเธอ

จะต้องมีร่องรอย เพราะทุกครั้งที่พวกเขาเสร็จภาระกิจ บนตัวของเธอจะมีร่องรอย

กู้ฉางชิงคิดอย่างนี้แล้วก็เดาว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา โดยเฉพาะสิ่งที่เธอเห็นสามารถยืนยันการคาดเดาของเธอได้

เมื่อเห็นมือที่กำลังดิ้นรนของลู่ซือหยี่ ดูเหมือนว่ามือข้างหนึ่งของเธอได้รับบาดเจ็บ และเป็นบาดแผลที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน