สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 173

เมื่อกู้ฉางชิงกลับมาถึงบ้านตระกูลเฟิงก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว และเธอรู้สึกเหนื่อยล้า

เธอเพิ่งเข้ารับตำแหน่งผู้จัดการ และยังรับงานของแบรนด์ใหม่ เธอต้องควบคุมงานหลายอย่าง และอยากจะทำมันด้วยตัวเอง

หลังจากที่เธอกำลังจะกลับไปพักผ่อน ใครจะคิดว่าพอเปิดประตู เสี่ยวเหม่ยจะรีบร้อนวิงเข้ามา

“คุณนายรอง ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว”

กู้ฉางชิงได้ยินคำพูดของเธอแล้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงหยุดเดินและถามว่า：“มีอะไรหรอ？”

“คุณหนูตระกูลลู่คนนั้น เธอมาหาคุณชายเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน บอกว่าคุณนายให้เธอมาส่งอาหารทานเล่น แต่หลังจากที่เธอขึ้นไปจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ลงมา！”

เสี่ยวเหม่ยรีบรายงาน กู้ฉางชิงได้ยินก็ตกตะลึง และรีบขึ้นไปชั้นบน

แต่ไม่เจอใครที่ห้องหนังสือ เธอจึงรีบไปดูที่ห้องนอน

เธอรีบเดินมาแล้วจับลูกบิดประตู และกระแทกประตูให้เปิดออก

ทันใดนั้น ภาพที่เห็นในห้องก็ทำให้เธอต้องหรี่ตา เธอแทบจะหยุดหายใจ เหมือนมีอะไรมากดทับในอก ความเสียใจนั้นยากที่จะบรรยาย

เธอมองทุกอย่างตรงหน้าด้วยความไม่อยากเชื่อ

ในห้องมีเสื้อผ้าขาดกระจายอยู่ที่พื้น

เตียงนั้นก็เป็นของเธอกับเฟิงจิ่งเหยา แต่มีผู้หญิงคนอื่นนอนอยู่

และผู้ชายที่อยู่ข้างๆก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอ！

ในขณะนั้นลู่ซือหยี่ที่อยู่บนเตียงก็แกล้งทำเป็นตื่นและลุกขึ้น

“นี่มันอะไรกัน？”

เธอจงใจแสร้งทำเป็นตื่นตระหนก และขยับตัวหนีออกมา

เธอกำลังจะลุกจากเตียง และพบว่ากู้ฉางชิงยื่นอยู่ที่ประตู เธอก็ลนลาน

“ฉางซิน เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่？”

เธอตั้งคำถามและในขณะเดียวกันเธอก็ถอยกลับไปบนเตียง และเอาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เปลือยเปล่าของเธอ เธอกับกู้ฉางชิงจ้องมองกัน

กู้ฉางชิงมองเธออย่างเย็นชา

ไม่ได้มองว่าเธอแสร้งทำอย่างนั้น แต่สีหน้าของเธอไม่ได้ตระหนกตกใจกับการถูกจับได้ ในสายตาของเธอยังมีความยั่วยุและความภูมิใจในชัยชนะ

เมื่อกู้ฉางชิงเห็นอย่างนั้นก็โกรธมาก

ใบหน้าของเธอแสดงความรู้สึกใดๆ เธอค่อยๆเดินเข้าไปห่ลู่ซือหยี่

“เธอจะทำอะไร？อย่าลืมนะว่าพี่จิ่งเหยาอยู่ตรงนี้！”

ลู่ซือหยี่จ้องมองเธอและไม่ได้พูดอะไร ประหม่าแต่ก็ไม่ลืมที่จะลำพองใจ

กู้ฉางชิงได้ยินที่เธอพูดแล้ว ก็เหลือบไปมองเฟิงจิ่งเหยาที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความโกรธ

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าคนคนหนึ่งจะหน้าด้านไร้ยางอาย ปืนขึ้นมาอยู่บนเตียงของสามีคนอื่น！

และยังมีหน้ามาร้องเอะอะเอ็ดตะโรกับเธอ！

เธอเดินมาถึงที่ข้างเตียง และจ้องมองลู่ซือหยี่ด้วยสายตาที่เย็นชา

ลู่ซือหยี่ถูกเธอจ้องมองจนขนลุก

และกำลังจะถามว่าเธอมองอะไร แต่จู่ๆกู้ฉางชิงก็เคลื่อนไหว

จากนั้นบีบแขนของเธอไว้แน่น และลากออกมาจากเตียง

“กู้ฉางซิน เธอทำอะไร！”

กู้ฉางชิงออกแรงดึงเธอให้นั่งลง สายตาเฉียบคมและพูดว่า：“ทำอะไร？ห่ะ ลู่ซือหยี่ ฉันดูถูกเธอเกินไปจริงๆ ส่งของกินมาให้แล้วก็ให้เขาขึ้นไปบนเตียง！”

พูดจบเธอเสียงก็ดังขึ้นอย่างดุดัน：“เธอนี่ช่างกล้าจริงๆ เพื่อผลประโยชน์ของเธอเอง ถึงกับต้องดึงคนอื่นลงไปด้วย ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ไม่ต้องพูดถึงตระกูลเฟิง แม้แต่ตระกูลลู่ของพวกคุณก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน？”

เมื่อลู่ซือหยี่ได้ยินที่เธอพูดก็ได้ลิ้มรสความเปรี้ยวในคำพูดของเธอ ยิ้มอย่างมีชัยชนะ

“ทำไม เห็นฉันกับพี่จิ่งเหยารักกันมาก เธอก็ไม่สบายใจหรอ？”

กู้ฉางชิงเห็นว่าเธอยังไม่รู้สึกละอายที่ปีนขึ้นเตียง เธอยิ้มอย่างเย็นชา：“ใช่ ฉันไม่สบาย……”