สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 172

หลังจากที่คุณนายเฟิงพูดจบ ก็เรียกคนเข้ามาเพื่อเตรียมการ

คืนนั้น เมื่อเฟิงจิ่งเหยากลับมา ป้าหวังก็มาที่นี่ตรงเวลา

“คุณชาย วันนี้คุณนายให้คุณไปทานอาหารที่บ้านใหญ่”

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้คิดอะไรมาก จึงตอบรับ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เดินไปที่บ้านใหญ่

เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องรับแขก ก็พบว่าในห้องรับแขกไม่ได้มีแค่คุณนายเฟิงคนเดียว ยังมีลู่ซือหยี่

เขาขมวดคิ้วราวกับเข้าใจเจตนาที่คุณนายเฟิงเรียกเขามา

เขาอยากจะหันหลังและเดินออกไป แต่เพราะคุณนายเฟิง เขาจึงต้องจำใจอยู่ ไม่อย่างนั้นจะเป็นการหักหน้าแม่

ลู่ซือหยี่ไม่รู้ว่าในใจเขาหงุดหงิด มองร่างที่บึกบึนของเขา ในสายตาเต็มไปด้วยความรักใคร่ชื่นชม

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ก็ยากที่จะปกบิดความตื่นเต้นและความเขินอาย

“พี่จิ่งเหยา”

เธอเรียกอย่างเขินอาย และใบหน้าของเธอก็แดง

อย่างไรก็ตามเฟิงจิ่งเหยาไม่ได้มองไปที่เธอ

เขามองไปรอบๆห้องรับแขก และไม่เห็นกู้ฉางชิงจึงถามว่า：“แม่ คุณไม่ได้เรียกกู้ฉางซินมาหรอ？”

ลู่ซือหยี่ได้ยินอย่างนั้นแล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อ สายตาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

คุณนายเฟิงไม่พอใจ แต่เธอไม่ได้แสดงออกมา ยิ้มและพูดว่า：“เรียกแล้ว แต่เธอยังทำเรื่องที่บริษัทไม่เสร็จ บอกว่าจะไม่กลับมา”

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้ว และหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหากู้ฉางชิง

“คุณยังอยู่ที่บริษัทหรอ？”

กู้ฉางชิงตกตะลึง และตอบกลับว่า：“อืม วันนี้มู่จิ่นกลับไปแล้ว และให้ข้อมูลแบรนด์ใหม่กับฉัน ฉันต้องรวบรวมข้อมูลก่อน อาจจะกลับช้าหน่อย”

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาได้ยินดังนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก บอกให้เธอใส่ใจเรื่องความปลอดภัย และวางสาย

อย่างไรก็ตามคุณนายเฟิงไม่พอใจเขามาก

“จริงไหม เธอบอกว่าทำงานล่วงเวลา คุณกลัวว่าฉันจะโกหกคุณหรือยังไง？”

เธอมองเฟิงจิ่งเหยาด้วยความไม่พอใจ

เฟิงจิ่งเหยารู้ว่าเขาคิดมากเกินไป และยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

“ไม่ใช่บอกว่าจะทานข้าวหรอ？ไปกันเถอะ”

เขาเปลี่ยนเรื่องและเดินนำไปที่ห้องอาหาร

คุณนายเฟิงทำเสียงฮึ และเดินตามไป โดยที่ไม่ลืมลู่ซือหยี่

“ลู่ซือหยี่ มาเร็ว เดินตามพี่จิ่งหยูของเธอไป พวกเราไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันมานานแล้ว”

เธอบอกใบ้ให้ลู่ซือหยี่ไปนั่งข้างๆเฟิงจิ่งเหยา

ลู่ซือหยี่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และเดินไปที่เฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาเหลือบมองเธอ แต่เป็นเพราะแม่ของเขาจ้องมองอยู่ เขาจึงไม่ได้พูดยับยั้งเธอ

ที่โต๊ะอาหาร ลู่ซือหยี่ดูเหมือนจะลืมความไม่สบายในบริษัทก่อนหน้านี้ เธอเอาใจใส่โดยการตักอาหารให้เฟิงจิ่งเหยา แล้วก็หาเรื่องพูดคุย

เฟิงจิ่งเหยาสีหน้าเฉยเมย หากไม่ได้อยู่ต่อหน้าคุณนายเฟิง เขาก็คงเดินออกไปตั้งนานแล้ว

ไม่รู้ว่าใช้เวลาไปนานแค่ไหน ในสุดก็ทานอาหารเสร็จ

ความอดทนของเฟิงจิ่งเหยาดูเหมือนจะถึงขีดจำกัดแล้ว

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะจากไป

“แม่ ที่บริษัทยังมีงาน ฉันกลับไปก่อนนะ”

คุณนายเฟิงมองใบหน้าที่เฉยเมยของเขา ด้วยแววตาเป็นประกาย ยิ้มและพูดว่า：“โอเค อย่าดึกจนเกินไป แล้วก็อย่าลืมพักผ่อนล่ะ”

เฟิงจิ่งเหยากล่าวลาอย่างเชื่อฟัง

“บ๊ายบายพี่จิ่งเหยา”

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาเห็นอย่างนั้น ก็ไม่รู้ทำไมในใจถึงรู้สึกแปลกๆ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ในเวลาอย่างนี้แม่ของเขาจะต้องรั้งให้เขาอยู่ต่ออย่างแน่นอน แต่วันนี้ทำไมถึงปล่อยเขาไปง่ายๆ

เขาคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ จึงหันหลังจากไป

เมื่อเขากลับไปถึงห้องหนังสือ และกำลังเตรียมที่จะทำงาน จู่ๆเขาก็รู้สึกหนักๆหัว

จากนั้นเปลือกตาของเขาก็เหมือนจะปิดลง และรู้สึกง่วงขึ้นมา