สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 192

กู้ฉางฉิงมองเธอ ฟังคำพูดเสียดสีเหน็บแนมของเธอเมื่อกี้ ก็ ก็หยุดความคิดที่จะกล่าวทักทาย

เธอเข้าใจชัดเจน ถึงแม้ว่าเธอจะทักทายใคร ผู้คนก็คงจะไม่แสดงสีหน้าที่ดีให้กับเธออย่างแน่นอน

และในความเป็นจริงก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เฟิงจิ้งหยวนไม่ได้ใส่ใจคำทักทายของเธอเลยสักนิด

เธอเดินมาตรงหน้ากู้ฉางฉิง ในสายตาเต็มไปด้วยความสมเพช ยกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน

"ทำไม? เป็นใบ้หรอ หรือว่าถูกพูดโจมตีจนพูดไม่ออก?"

เธอวนรอบกู้ฉางฉิงอย่างเหยียดหยาม หัวเราะเบาๆออกมาอีกครั้ง: "ก็จริงนะ แม้แต่ซือหยี่คุณก็ยังเทียบไม่ติด แล้วยังจะมาหวังลมๆแล้งๆเทียบกับมู่เฉาเกอ ฉันว่าคุณไม่สำเหนียกตัวเองเลยนะ"

กู้ฉางฉิงฟังถึงคำพูดนี้ ก็ขมวดคิ้วแน่น

พอดีเมื่อเธอคิดอยากจะตอบโต้ ก็คล้ายกับเฟิงจิ้งหยวนนึกถึงอะไรได้ หัวเราะเยาะแล้วมองเธอ

"จะว่าไป คุณคงไม่ใช่แค่ไม่สำเหนียกตัวเอง แต่ยังหน้าค่อนข้างหนาอีกด้วย"

กู้ฉางฉิงฟังถึงคำพูดนี้ สีหน้าก็บึ้งตึงแล้วก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวเตือนอีกครั้งว่า: "คุณอาเล็ก ทางที่ดีคุณควรจะพูดจาให้เหมาะสมสักหน่อยนะ"

"อุ๊ย นี่โมโหหรอ? คิดว่าที่ฉันพูดมันไม่ถูกหรือไง?"

เฟิงจิ้งหยวนไม่เพียงแต่ไม่เก็บอาการ กลับกันก็ยิ่งไม่เกรงใจ

"แต่ฉันคิดว่าฉันพูดมีเหตุผลมากเลยนะ คุณลองมองตัวคุณสิ แต่งงานเข้ามาในตระกูลเฟิงขิงพวกเราตั้งนานขนาดนี้แล้ว นอกจากพ่อฉันยอมรับคุณแล้ว ใครเห็นพ้องต้องกันกับคุณบ้าง? ตอนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยังปรากฎตัวแทนออกมาอีกคนนึง"

กู้ฉางฉิงมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา

เฟิงจิ้งหยวนก็ไม่ได้สนใจ พูดเองเออเอง: "แต่คิดๆแล้วก็จริงนะ คนอย่างคุณนี้ ก็ต้องถูกคนเอาชนะได้เข้าสักวัน แล้วคุณก็ยังโง่อีก ยังคงหวังลมๆแล้งๆที่จะอยู่ข้างๆหลารของฉันไปตลอด ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้อย่างสิ้นเชิง"

กู้ฉางฉิงอยากจะหัวเราะกับการพูดเองเออเองของเธอซะจริงๆ

"เป็นไปได้หรือเป็นไปไม่ได้ฉันไม่รู้ ฉันรู้เพียงว่าแค่เฟิงจิงเหยายอมรับฉัน ใครก็มาแทนที่ฉันไม่ได้"

เธอตอบโต้ด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา แต่ดูท่าเฟิงจิ้งหยวนจะลำพองใจและคัดค้าน

เพราะเธอนึกถึงสองครั้งก่อนหน้านี้ที่เธอสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ ถูกเจ้าเฟิงจิงเหยาตำหนิยังไม่พอ ยังตัดเงินค่าใช้จ่ายเล็กๆน้อยๆของเธออีก ทำให้ช่วงนั้นเธอล้วนไม่กล้าออกจากบ้าน

ชั่วเวลานึง ความเกลียดชังเก่าใหม่ก็ผสมรวมกันขึ้นมา เธอจึงตำหนิด้วยความโกรธขึ้นมาทันที

"ไม่เจียมตัว นี่คือท่าทีที่คุณพูดจากับผู้ใหญ่หรอ? วันนี้ฉันต้องสั่งสอนความหยิ่งผยองหยายคายนี้ของคุณ"

พูดจบ เธอก็เงื้อมือขึ้นแล้วตบลงมาอย่างแรง

ได้ยินเสียงดัง'เพี๊ยะ' กู้ฉางฉิงถูกตบหน้า

แก้มที่เดิมทีขาวหมดจดเห็นรอยแดงบวมขึ้นมาได้ด้วยตาเปล่า มีรอยช้ำจางๆ

ไม่ใช่กู้ฉางฉิงไม่อยากหลบ แต่อาการบาดเจ็บที่เท้า ทำให้เธอขยับรวดเร็วไม่ได้ ทำได้เพียงปะทะฝ่ามืออย่างเด็ดเดี่ยว

เฟิงจิ้งหยวยก็ไม่คิดว่ากู้ฉางฉิงจะไม่หลบ ตกตะลึงเล็กน้อย

ก็เพราะนิ่งอึ้งไปแบบนี้ เธอจึงถูกกู้ฉางฉิงโต้ตอบด้วยการผลัก จึงยืนไม่มั่นคง จึงล้มหงายหลังลงบนพื้น

"กู้ฉางซิน คุณกล้าผลักฉันหรอ ต่อต้านจริงๆ!"

เธอลุกขึ้นมาจากพื้น จ้องมองกู้ฉางฉิงอย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

กู้ฉางฉิงที่เดิมทีไม่หวาดหวั่นพรั่นพรึง กล่าวโต้แย้งอย่างเย็นชาว่า: "ถึงตาลงมือ แต่คุณอาเล็กทำก่อน ฉันเพียงแค่ป้องกันตัว!"

เฟิงจิ้งหยวนไม่สนใจคำเหล่านี้ เธอมุ่งหน้าเข้าปะทะกับกู้ฉางฉิงอย่างบ้าคลั่งทันที

กู้ฉางฉิงที่เดิมจนปัญญาจะหลบหลีก ถูกเธอปะทะจนล้มลงบนพื้นอย่างแรง ด้านหลังของเธอเป็นขั้นบันไดศาลา กลิ้งลงไปจากบันไดโดยตรง หน้าผากกระแทกเข้ากับมุมของบันไดอย่างรุนแรง

"เจ็บ——"

เพียงเธอจะส่งเสียงความเจ็บปวดออกมา ก็หมดสติไปโดยสิ้นเชิง

เฟิงจิ้งหยวนเห็นคนที่อยู่บนพื้นไม่ขยับ รวมทั้งรอยเลือดที่เต็มไปหมดนั้น จึงค่อยๆสงบลงมา ในเวลาเดียวกันก็ตกตะลึง

เธออดไม่ได้ที่ก้าวไปข้างหน้าใช้เท้าเขี่ยๆกู้ฉางฉิง

"นังหญิงชั่ว อย่ามาเสแสร้งแกล้งตายตรงนี้นะ รีบลุกขึ้นมาเร็วเข้า"

คำพูดที่เธอพูดไป กู้ฉางฉิงที่อยู่บนพื้นก็ยังคงไม่มีการตอบกลับอะไรทั้งสิ้น

เฟิงจิ้งหยวนเห็นเช่นนี้ ก็กระวนกระวายใจขึ้นมาทันที

เธอตรวจสอบรอบนึงอย่างหวาดหวั่น ออกมาจากที่เกิดเหตุด้วยใบหน้าตื่นตระหนก