สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 206

กู้ฉางฉิงมองไปยังเฟิงจิ่งเหยาอย่างเงียบๆ

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สนใจสายตาของเธอ แต่นายท่านเฟิงกลับเห็น ดวงตาเคร่งขรึม

เห็นได้ชัดว่าคืนนี้ตระกูลหลูเตรียมการ และพวกเขายังเลือกเป็นพิเศษตอนวันเกิดของฉางซิน มีเจตนาแฝงชัดเจน

เกรงว่าจะไม่ต้องการให้ฉางซินผ่านวันเกิดไปดีๆ

เขาคิดถึงตรงนี้ ก็ไม่ได้มีความสุขกับคนของตระกูลลู่

โดยเฉพาะในใจของเขาที่ยังชัดเจนว่าตระกูลลู่ปรารถนาอยากได้ตระกูลเฟิงมาโดยตลอด อยากให้ลู่ซือหยี่แต่งงานเข้ามา แต่ไหนแต่ไรก็ค่อยๆตอดเข้ามาทีละน้อย

เดิมทีเขาก็คิดว่าจะให้จิ่งเหยาแต่งกับฉางซิน ก็สามารถทำให้พวกเขาตายใจ

คาดไม่ถึงว่าลู่ซือหยี่จะทำเรื่องที่ไม่รู้จักละอายต่อบาปแบบนั้น แม้กระทั่งตอนนี้ที่กำลังตั้งครรภ์อยู่!

ไม่ว่าจะยังไง เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของสองตระกูล และต้องชี้แจ้งให้ฉางซินฟังอีกด้วย

ช่วงเวลาสักครู่นี้ นายท่านยังคิดไม่ออกว่ามีวิธีอะไรที่ดีเลยจริงๆ

เขากวาดสายตามองจิ่วเหยาที่สีหน้าเย็นชา ถือโอกาสโยนเรื่องนี้ให้เขาจัดการ

"เรื่องนี้ ฉันที่เป็นตาเฒ่าคนหนึ่งคงตัดสินใจไม่ได้ จิ่งเหยา คุณเป็นคู่กรณี คุณมาจัดการเถอะ"

เขาพูดจบ ก็คล้ายกับว่าไม่สนใจจริงๆ ยันไม้เท้าที่โซฟาแล้วหลับตาพักผ่อน

พ่อลู่คาดไม่ถึงว่านายท่านเฟิงทอดทิ้งไม่สนใจโดยตรง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

เขาส่งซิกทางสายตาให้กับลู่ซือหยี่

ลู่ซือหยี่พยักหน้าแสดงออกว่าเข้าใจ ไม่นานก็กล่าวอย่างรู้สึกน้อยใจว่า คุณปู่เฟิง คุณไม่สนใจฉันจริงๆหรอ? เด็กในท้องของฉันเป็นเหลนคนแรกของตระกูลเฟิงนะ!"

เธอเน้นหนักที่ประโยคสุดท้าย ฟังแล้วเฟิงจิ่งเหยาก็หัวเราะเยาะออกมา

"ใช่ไม่ใช่เหลนก็ยังไม่แน่ใจ!"

ลู่ซือหยี่มองไปยังเขาอย่างตะลึงงัน ในดวงตาปรากฎรอยน้ำตาขึ้นมาชั่วพริบตา

"พี่จิ่งเหยา........"

เฟิงจิ่งเกยาที่เดิมทีไม่ได้เคลื่อนไหว กล่าวอย่างเย็นชาต่อไปว่า: "อย่าว่าแต่คืนนั้นฉันไม่ได้แตะต้องตัวคุณเลย ถึงแม้ว่าคุณตั้งครรภ์จริงๆ เด็กคนนี้ใช่ลูกฉันไหมยังไม่แน่ใจเลย"

ลู่ซือหยี่ได้ฟังคำพูดที่ไร้เยื่อใยทำให้อับอายขายหน้านี้ของเขาแล้ว สีหน้าก็ซีดเผือด ในสายตาสับสนไปชั่วขณะ

"พี่จิ่งเหยา คุณไม่เชื่อใจฉันขนาดนี้เลยหรอ?"

เธอพูดพลาง ก็อดไม่ได้ที่จะร้องห่มร้องไห้ขึ้นมา: "ทำไมคุณทำกับฉันแบบนี้?"

เฟิงจิ่งเหยายิ้มเยาะ: "ทำไมน่ะหรอ? หรือว่าตัวคุณเองยังไม่รู้ชัดเจน? ก็รู้ชัดเจนว่าฉันมีนิสัยยังไง แล้วยังมาทำเรื่องที่หน้าไม่อายแบบนี้อีก คุณคิดว่าฉันควรจะใข้ท่าทียังไงกับคุณ พูดจริงๆแล้ว ฉันก็อยากรู้อย่างมากว่า ยังมีเรื่องอะไรที่คุณยังไม่ได้ทำออกมาอีก!"

ลู่ซือหยี่ฟังคำพูดท่อนนี้จบ สีหน้าก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกถึงที่สุด ในใจก็ยิ่งไม่ยินยอม

ทำไมพี่จิ่งเหยาต้องพูดกับเธอแบบนี้!

พ่อลู่แม่ลู่ได้ฟังคำพูดที่ทำให้อับอายขายหน้านี้แล้ว ก็ยิ่งโมโหไม่จบสิ้น

"จิ่งเหยา ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้กับซือหยี่ล่ะ? ไม่ว่ายังไงเธอก็เติบโตมาด้วยกันกับคุณ ความคิดที่มีต่อคุณ คุณก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้!"

แม่ลู่พยายามพูดเรื่องมิตรภาพนั้นที่มีต่อกัน

แต่เฟิงจิ่งเหยาไม่ยอมรับเลยสักนิด กระทั่งเย้ยหยัน

"คุณนายลู่ทัศนคติทั้งสามอย่างนี้ทำให้ฉันได้เปิดโลกกว้าง อย่าว่าแต่ฉันแต่งงานแล้ว รวมทั้งที่ฉันรู้ก็ต้องให้โอกาสเธอหรอ? แม้กระทั่งต้องอดทนกับกลอุบายที่ไม่เลือกของพวกคุณงั้นหรอ?"

ตามที่พูดคำนี้ออกไป คุณนายเฟิงก็ถูกตอกหน้าไม่เบา พูดโต้แย้งไม่ออกเลยสักคำ

ลู่ซือหยี่มองในสายตา ก็ยิ่งร้อนรนในหัวใจ

เธอกวาดสายตามองคนจำนวนมากอย่างไม่ทิ้งร่องรอย ในสายตามีรังสีของความคิดร้ายกับคนอื่น

"พี่จิ่งเหยา คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้แล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันก็จะไปเอาเด็กคนนี้ออก ตั้งแต่นี้ต่อไป ฉันจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับคุณอีกแล้ว"

เธอเอ่ยปากอย่างน้ำตาร่วง ท่าทีนั้นช่างน่าสมเพชเวทนา

กู้ฉางฉิงมองด้วยสายตาเย็นชา อดไม่ได้ที่จะปรบมือให้ผู้หญิงคนนี้

กลับกันคุณนายเฟิงกลับร้อนใจ