สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 205

คุณนายเฟิงได้ฟังคำพูดของเธอ ก็มองไปที่เฟิงจิ่งเหยา

เห็นเฟิงจิ่งเหยามองไปที่กู้ฉางฉิงด้วยใบหน้าอ่อนโยน สีหน้าเธอก็เคร่งขรึมลง พยักหน้าให้กับคุณแม่ลู่

แต่สิ่งเหล่านี้กู้ฉางฉิงไม่รู้

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่คุ้นเคยกับเพื่อนของกู้ฉางซินอย่างมาก

แต่ก็ยังพูดคุยกันต่อ เธออดที่จะดีใจไม่ได้

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนอยู่กับเธอในวันเกิดเยอะขนาดนี้ แล้วยังได้รับของขวัญมากมายเช่นนี้

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่เฟิงจิ่งเหยา ในใจก็ตั้งหน้าตั้งตาเฝ้ารอ

ก็ไม่รู้ว่าเขาเตรียมของขวัญอะไรให้ตนเอง

เธอกำลังคิดอยู่ก็ต้องตกตะลึง เมื่อถูกชนมาสัมผัส

"ฉางซิน คิดอะไรอยู่?"

กู้ฉางฉิงสติกลับมา ปกปิดใบหน้าพูดว่า "ไม่มีอะไร เมื่อกี้พวกคุณพูดว่าอะไรนะ?"

"เราบอกว่าคืนนี้เราจะไปที่ไหนกัน ช่วงนี้คุณไม่ได้ออกมาสนุกด้วยกันเลย ได้ยินมาว่าคุณไปทำงานที่บริษัทของตระกูลเฟิงหรอ?"

สาวน้อยสองสามคนพูดคุยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในช่วงนี้ แต่ละคนมองไปที่กู้ฉางฉิงด้วยความประหลาดใจ

กู้ฉางฉิงถูกพวกเธอมองด้วยสีหน้าเหยเก ได้แต่หาข้ออ้างมาปกปิดแบบขอไปที

หลังจากนั้นก็เผยธาตุแท้เธอออกมา แล้วหาข้ออ้างที่จะออกจากสถานที่จัดงาน

เธอมาที่ดาดฟ้าของงานเลี้ยง หลังพิงราวบันได จิบไวน์ ลมเย็นๆพัดมา มองงานเลี้ยงแล้วเหม่อลอยเล็กน้อย

เดิมทีวันเกิดของกู้ฉางซินก็เป็นเช่นนี้

เธอถอนหายใจในใจ แต่ทว่าไม่ได้อิจฉา

ถึงอย่างไรการแสวงหาของทุกคนแตกต่างกัน

บางทีกู้ฉางซินก็ชอบอย่างนี้ แต่น่าจะอยากอยู่ที่วันเกิดในวันนี้ แล้วมีแม่อยู่ด้วยกัน

เธอนึกถึงตรงนี้ ก็อดคิดถึงแม่ที่อยู่โรงพยาบาลไม่ได้ ในใจรู้สึกใจคอห่อเหี่ยวขึ้นมา

หวังว่างานเลี้ยงวันนี้จะสงบลงหน่อย ทำให้เธอมีโอกาสเอ่ยขอไปเยี่ยมแม่ต่อหน้ากู้หงเซิน

พอดีกับที่เธอกำลังคิดอยู่ สายตาก็กวาดมาที่ร่างเพรียวแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอ

เห็นบนใบหน้าที่ไม่มีความอ่อนโยนเป็นปกติของชายคนนั้น ดวงตาดำสนิทคู่นั้นของเขาจ้องมอง ดูเหมือนว่าโลกทั้งใบของเขาคือเธอ

กู้ฉางฉิงเห็น การเต้นของหัวใจก็เพิ่มขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

โดยเฉพาะอยู่ภายใต้แสงจันทร์ ทำให้คนรู้สึกสลัวอย่างบอกไม่ถูก

"คุณมาได้ยังไง?"

เธอพยายามอดกลั้นความหวั่นไหวในใจ มองผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้าอย่างประหม่า

เฟิงจิ่งเหยากวาดสายตามองเธอที่ดูบึ้งตึง เป็นปกติที่จะมองออกว่าเธอเครียด

ไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้ว่าที่เธอเครียดเป็นเพราะตนเอง เขารู้สึกสะเทือนใจ

"ฉันไม่มา แล้วจะให้ของขวัญคุณได้อย่างไร?"

เขาพูดจบ ก็หยิบกล่องสีสันสวยงามหนึ่งกล่องจากอ้อมแขนส่งออกไป

กู้ฉางฉิงจ้องมองกล่องของขวัญในมือเขาอย่างตกตะลึง มองไปที่เฟิงจิงเหยาอย่างทำอะไรไม่ถูก

"ทำไม? ไม่อยากได้หรอ?"

เฟิงจิงเหยาเห็นว่าเธอรับช้า ก็เลิกคิ้วถาม ในขณะเดียวกันก็ทำท่าเหมือนจะเอากลับคืน

"ใครบอกว่าไม่อยากได้ล่ะ?"

กู้ฉางฉิงสติกลับมา จะยอมให้เขาเอากลับคืนได้อย่างไร แย่กลับมาแล้วเปิดกล่องออก

ก็เห็นสร้อยคอคริสตัลสีฟ้าอ่อนของราศีเมษวางอยู่บนกำมะหยี่สีขาว นอกจากนี้ยังมีเพชรสีชมพูเม็ดเล็กจำนวนมากฝังอยู่โดยรอบ ส่องแสงแวววาวภายใต้แสงจันทร์ ในความหรูหราแต่ไม่สูญเสียไสตล์ไป ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกชอบ

"ฉันไม่รู้จะให้อะไร หลังจากถามๆเพื่อนแล้ว ก็ให้คนสั่งทำ ได้ยินมาว่าการใส่ราศรีของตนเองติดตัวไว้จะนำมาซึ่งความโชคดี ชอบไหม?"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นสายตาที่มหัศจรรย์ใจของเธอ ก็เอ่ยถามเบาๆ

กู้ฉางฉิงยิ้มราวกับดอกไม้มองมาที่เขา พยักหน้าหนักๆ

"ชอบมาก ขอบคุณนะ!"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนี้ ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน หยิบสร้อยจากในกล่องขึ้นมา เดินไปข้างหลังของกู้ฉางฉิง