สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 210

ลู่ซือหยี่มีการรับปากของคุณนายเฟิง ทันทีก็หยุดร้องไห้ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "เช่นนั้นก็ขอบคุณน้าหมิง เพียงแต่คุณน้าหมิงไม่ต้องรุนแรงกับพี่จิ่งเหยานะ"

คุณนายเฟิงได้ยินว่าถึงเวลานี้แล้วเธอยังไม่ลืมที่จะช่วยเฟิงจิ่งเหยาพูด ในใจก็พึงพอใจอย่างมาก

"สบายใจได้ ไม่ทำให้คุณลำบากใจหรอก"

เธอกล่าวปลอบใจ หลังจากนั้นก็พูดอีกสองสามคำ ก็วางสายโทรศัพท์แล้วโทรไปหาเฟิงจิ่งเหยา

"มีเรื่องอะไร?"

อย่างรวดเร็ว โทรศัพท์ก็รับสาย เสียงที่เย็นชาของเฟิงจิ่งเหยาดังขึ้นมาจากในโทรศัพท์

"มีเรื่องอะไร? คุณยังมาถามฉันอย่างไม่ละอายใจได้อีกหรอ?"

คุณนายเฟิงได้ฟังคำพูดของเขา ทันใดก็กล่าวตำหนิขึ้นมาอย่างไม่พอใจ: "ฉันไม่สนใจว่าตอนนี้คุณจะอยู่ที่ไหน ตอนนี้คุณต้องกลับมาหาฉันทันที ซือหยี่รอคุณอยู่ที่บ้านมาครึ่งค่อนวันแล้ว"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินคำพูดนี้แล้ว ในสายตาก็เย็นชาไปชั่วขณะ

"ฉันไม่ได้ใช้ให้เธอรอ"

คุณนายเฟิงกลัดกลุ้มใจ แต่นึกถึงว่าเธอรับปากกับลู่ซือกยี่ไว้ ก็ยังอดทนต่อความโกรธและพูดดีๆว่า: "ใช่ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้ให้รอ แต่ตอนนี้คุณก็น่าจะเลิกงานแล้ว ควรจะกลับมาใช่ไหมล่ะ ครอบครัวต้องทานข้าวด้วยกันไม่ใช่หรอ?"

ทำไมเฟิงจิ่งเหยาจะไม่รู้เจตนามี่เธอพูดแบบนี้ กล่าวปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

"แม่ ฉันรู้ว่าคุณจะเรียกร้องความสนใจอะไร เพียงแต่ฉันไม่เห็นด้วย บ้านหลังนั้น ในเมื่อคุณอยากให้คนอยู่ อย่างนั้นก็มอบให้พวกคุณ จากนี้ต่อไปฉันกับฉางซินจะอยู่ข้างนอก"

เขาพูดจบ ก็ไม่รอให้คุณนายโต้แย้ง วางสายไปโดยตรง

คุณนายเฟิงเห็นว่าโทรศัพท์ถูกตัดสาย ก็โมโหไม่หยุด

เธออยากจะโทรไปอีกครั้ง แต่เฟิงจิ่งเหยาปิดเครื่องไปแล้ว

สุดท้ายก็หมดหนทาง คุณนายเฟิงทำได้เพียงพูดความจริงกับลู่ซือหยี่

"คุณน้าหมิง คุณบอกว่าพี่จิ่งเหยาพากู้ฉางซินไปอยู่ข้างนอกหรอ?"

ยังไงลู่ซือหยี่ก็คาดไม่ถึงว่าเธอวางแผนมานานขนาดนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าจะจบลงแบบนี้

เดิมทีเธอก็คิดว่าเข้ามาอยู่ในตระกูลเฟิง ก็จะสามารถอยู่กับพี่จิ่งเหยาได้ตลอด บ่มเพาะความรักความผูกพันธ์ ทำให้พี่จิ่งเหยาเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเธอ

เธอคิดวางแผนเสียดิบดีแต่พลาดจนได้ ไม่คาดคิดว่าพี่จิ่งเหยาจะพากู้ฉางซินหญิงชั่วคนนั้นออกไปอยู่ข้างนอก!

เวลาหนึ่ง ในใจของเธอก็ถาโถมความโกรธอย่างรุนแรงและไม่ยินยอม

เพียงแต่ตอนเผชิญหน้ากับคุณนายเฟิง เธอก็ไม่ได้แสดงออกมา กลับในยิ้มอย่างเบิกบานแล้วกล่าวว่า: "คุณน้าหมิง ฉันไม่เป็นไร ฉันสามารถรอให้พี่จิ่วเหยายอมรับฉันได้"

คุณนายเฟิงไม่รู้ความคิดในใจเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอเห็นลู่ซือหยี่รู้จักวางตัวเช่นนี้ ก็ทุกข์ใจขึ้นมาทันที รับปากซ้ำว่าจะต้องให้เฟิงจิ่งเหยากลับมาเป็นเพื่อนคุณให้ได้

ลู่ซือหยี่ไม่ได้นำคำรับปากของเธอเอามาใส่ใจ พูดคร่าวๆสองสามคำก็วางสายไป

เธอวางสายโทรศัพท์แล้ว แต่ความโกรธเคืองในใจก็ยากที่จะระงับ

โดยเฉพาะมองไปที่อาหารที่เต็มโต๊ะ ก็ยิ่งรู้สึกขัดตาอย่างอธิบายไม่ถูก

"อ้าก——"

'เพล้ง'

เธอกรีดร้องออกมา ที่มาพร้อมกับเสียงของเธอคือเสียงของเครื่องลายครามที่แตกสลาย

ห้องอาหารที่เดิมทีสะอาดเรียบร้อยเปลี่ยนเป็นระเกะระกะทันที

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนี้กู้ฉางฉิงไม่รับรู้

เธอยืนอยู่ที่ห้องรับแขกมองเฟิงจิ่งเหยาถือมือถือกลับมาจากสวนดอกไม้ด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง กล่าวถามด้วยความเป็นห่วงว่า: "แม่โทรมาหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่พูดจา แต่คำตอบก็ชัดเจนมากแล้ว

กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนทั้งสองจบไม่สวยอย่างแน่นอน

เธอคิดๆแล้วก็กล่าวถามว่า: "พวกเราย้ายออกมาแบบนี้มันไม่ค่อยดีหรือเปล่า?"

เฟิงจิ่งเหยาเงยหน้ามองไปยังเธอ เลิกคิ้วแล้วกล่าวว่า: "หรือว่าคุณหวังให้ฉันกลับไป?"

กู้ฉางฉิงนิ่งอึ้งไป ส่ายหน้าด้วยจิตสำนึก

"ไม่ใช่แน่นอน"

เฟิงจิ่งเหยาถอนหายใจเบาๆทีหนึ่ง: "ในเมื่อไม่ใช่ ก็ไม่ต้องถามเรื่องที่ไม่มีประโยชน์เหล่านี้ หลังจากนี้ไปพวกเราจะอยู่ที่นี่"