สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 225

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่ากู้ฉางซินโทรมาอีกครั้ง

หลังจากตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอก็ตรงไปบริษัทเลย

เปิดกิจการร้านเมื่อวาน ได้รับออเดอร์ไม่น้อย มีงานมากมายรอให้เธอจัดการ

เธอยุ่งตลอดทั้งเช้า ยากลำบากทนทรมานจนถึงเที่ยงเลยคิดว่าจะทานข้าวแล้วพักผ่อน ทว่าก็ได้รับโทรศัพท์ของกู้หงเซิน

"ฉันอยู่ที่ร้านกาแฟตรงข้ามบริษัทของพวกคุณ คุณมาที่นี่หน่อย"

เขาพูดจบอย่างเย็นชา ไม่สนว่ากู้ฉางฉิงจะมีเวลาว่างหรือไม่ แล้ววางสายไป

กู้ฉางฉิงจ้องไปที่โทรศัพท์ด้วยสีหน้าหม่นหมอง

เธอไม่อยากไปเจอกู้หงเซิน อย่างไรเสียทุกครั้งที่ผู้ชายคนนี้เรียกให้เธอออกมามันไม่มีเรื่องดีเลย

มันคือความจริงที่เธอไม่สามารถเลือกได้

ท้ายที่สุดเธอยังคงเดินออกจากบริษัทไป มาที่ร้านกาแฟตรงข้าม

"พูดเถอะ มีเรื่องอะไร?"

เธอนั่งลง ไม่สั่งกาแฟ ถามอย่างตรงไปตรงมา

กู้หงเซินกวาดสายตามอง ไม่ได้สนใจ น้ำเสียงเคร่งขรึมพูดว่า : "อีกสองวัน กู้ฉางซินต้องการจะกลับมา"

คำพูดสั้นๆสองประโยค ทว่าทำให้กู้ฉางซินตกตะลึง รู้สึกใจหายวูบ

"ทำไมเร็วขนาดนี้?"

เธอถามโดยจิตใต้สำนึก พูดจบจึงรู้สึกว่าตนเองดู้เหมือนจะลืมตัวไปหน่อย รีบถามเกินไป

"เอ่อ……ฉันหมายความว่าระยะเวลาหนึ่งปีไม่ใช่หรอ? นี่ยังไม่ถึงหนึ่งปีเลย พวกคุณคิดจะยกเลิกสัญญา คิดจะไม่จ่ายค่ารักษาพยาบาลของแม่ฉันใช่ไหม?"

เธอบังคับตัวเองให้สงบลง แต่มือที่วางอยู่บนต้นขาสั่นเบาๆอย่างควบคุมไม่ได้

แม้ว่าเธอจะปกปิดมันไว้อย่างดี แต่กู้หงเซินมองออกว่าเธอตื่นตระหนก

เพียงแต่เขาคิดว่ากู้ฉางซินกลัวว่าแม่จะไม่ได้รับการรักษา จึงยั้งสติไม่อยู่เช่นนี้

"รีบร้อนอะไร? กู้ฉางซินแค่กลับมาดูๆเท่านั้น เพลิดเพลินสักสองวันแล้วก็ไป"

เขาตำหนิอย่างอารมณ์เสีย ทว่ากู้ฉางฉิงก็อดไม่ได้ที่จะโล่งอก

แค่เพลินเพลินสองวัน ไม่ใช่ให้เธอจากไป

เธอคิดถึงตรงนี้ ก็นึกออกอีกหนึ่งเรื่อง อดขมวดคิ้วไม่ได้

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นคุณอย่าลืมบอกกู้ฉางซินด้วย กลับมาต้องระวังหน่อย อย่าไปเจอกับคนตระกูลเฟิง!"

กู้หงเซินไม่ชอบท่าทางการพูดของเธอเล็กน้อย พูดอย่างหงุดหงิด : "เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้คุณบอกหรอก ฉางซินรู้จักคิดมากกว่าคุณ"

กู้ฉางฉิงเห็นเขาพูดถึงกู้ฉางซินในฐานะพ่อลูกกตัญญูคู่หนึ่ง ถึงจะเห็นชัดเจนแล้ว ในใจยังคงไม่สบายใจอย่างมาก

"ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันจะกลับไปแล้ว ตอนบ่ายมีงานต้องทำ"

เธอยืนขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา กู้หงเซินก็ไม่ได้ขัดขวาง เลยเดินออกไปเลย

กู้ฉางฉินกลับมาถึงบริษัท ก็ยังคงคิดถึงข่าวกู้ฉางซินที่กำลังจะกลับมา

โดยเฉพาะนึกถึงการพูดคุยเมื่อกี้นี้ เธอคิดว่ากู้หงเซินต้องการจะไล่เธอออกไป ให้กู้ฉางซินมาแทนที่

และในขณะนั้น สมองของเธอก็เต็มไปด้วยเฟิงจิ่งเหยา ตัดใจที่จะเดินออกไปไม่ลง ยิ่งอาลัยอาวรณ์ที่จะจากเขาไป

เธอ……นี่คือถูกข้าศึกยึดครองแล้วใช่ไหม?

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?

เห็นได้ชัดว่าเธอปกป้องตัวเองได้ดีมากแล้ว!

เธอไม่กล้าจินตนาการถ้าเธอต้องจากไปในอนาคต เธอควรจะทำอย่างไร?

ชั่วขณะ กู้ฉางฉินก็สับสนอลหม่าน

โดยเฉพาะนึกถึงว่าไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องจากไป ออกไปจากเฟิงจิ่งเหยา หัวใจก็เหมือนถูกมือใหญ่ที่มองไม่เห็นบีบจนแน่น มันทำให้เธอเจ็บจนแทบหายใจไม่ออก

แม้กระทั่งช่วงเวลานี้ เธอคาดหวังว่าจะดีแค่ไหนหากเธอได้เป็นกู้ฉางซินไปตลอด

แต่ว่าความคิดนี่เธอคิดๆแล้วก็โยนมันทิ้งไปทันที แล้วก็ได้สติขึ้นมา