สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 230

ู้ฉางฉิงจมอยู่กับอารมณ์ของตนเองจนถอนตัวไม่ขึ้น มู่จิ่นที่อยู่ข้างๆเธอพบว่าเธอผิดแปลกไป

"คุณเป็นอะไรไป? สีหน้าไม่ดีขนาดนี้ ไม่สบายหรอ?"

กู้ฉางฉิงจึงได้สติกลับมา

เธอกวาดสายตามองซูเฟยทางด้านนั้น แล้วพูดว่า : "ไม่เป็นไร เราไปทักทายกันเถอะ"

พูดจบ เธอก็เดินเข้าไป

มู่จิ่นมองตามหลังเธอ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรก็เดินตามไป

เพียงแต่เดินไปได้สองก้าวกูถูกคนคุ้นเคยขวางไว้

"คุณมู่ ไม่ได้เจอกันนานเลย ถ้าไม่เจอคุณที่นี่ในวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าคุณกลับมา"

มู่จิ่นเห็นหุ้นส่วนตรงหน้า แววตาก็เป็นประกาย

เขาตอบหุ้นส่วนอย่างสุภาพก่อน จึงกล่าวขอโทษกู้ฉางฉิง : "คุณกู้ คุณไปก่อนนะ แล้วฉันค่อยไปหาคุณ"

กู้ฉางฉิงมองเขา พยักหน้าแล้วเดินไปหาซูเฟย

เวลานี้มู่เฉาเกอและคนอื่นๆทักทายกันเสร็จแล้ว

เธอแค่มองไปแล้วทำให้ตนเองเลิกสนใจ แล้วให้ความสนใจกับซูเฟย

"คุณซู สวัสดีค่ะ ฉันคือกู้ฉางฉิงกรรมการบริหารของเสื้อผ้าแบรนด์ ZARY"

เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วทักทายอย่างสุภาพ แล้วเริ่มแนะนำตัวเอง

"สวัสดี คุณกู้"

เริ่มทักทายกู้ฉางฉิง ดวงตาซูเฟยเป็นประกาย พยักหน้าตอบรับอย่างสุภาพ

หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยกัน กู้ฉางฉิงรู้สึกว่าจังหวะและโอกาสน่าจะได้แล้ว จึงพูดวัตถุประสงค์ออกมา

"ฉันได้ยินมาว่าเร็วๆนี้บริษัทของคุณต้องการอัปเดตชุดเสื้อผ้า ไม่รู้ว่าคุณซูต้องการแบบไหน?"

ซูเฟยเห็นเธอพูดเข้าประเด็น ก็ไม่ได้ปิดบังความต้องการของพวกเขา

ถึงอย่างไรที่เธอมาปรากฏตัวในงานเลี้ยงนี้เพื่ออยากจะหาพ่อค้าอยู่แล้ว

ทั้งสองคนปรึกษาหารือกัน ก็ฉางฉิงก็ให้สิทธิพิเศษกับเธอ แต่เธอไม่ได้ตอบรับทันที

"เงื่อนไขของบริษัทไม่เลว เพียงแต่เราจำเป็นต้องพิจารณาดูก่อน"

กู้ฉางฉิงพยักหน้า : "นี่เป็นเรื่องธรรมดา หวังว่าจะได้รับข่าวดีจากคุณซะนะคะ"

เพิ่งจะพูดจบ ก็มีคนอื่นเข้ามาหาซูเฟย กู้ฉางฉิงเลยขอตัวออกมา

เมื่อหันกลับมา จู่ๆสายตาก็พบกับคนที่คุ้นเคย ทำให้เธอตัวแข็งทื่อ เลือดไหลย้อนกลับ

ใบหน้าก็ซีดเผือดลง

เห็นทางด้านซ้ายของเธอ กู้ฉางซินเดินอยู่ในฝูงชนในชุดเดรสเปิดไหล่สีเงิน

และไม่ไกลจากเธอมันเป็นตำแหน่งที่เฟิงจิ่งเหยาอยู่

ความห่างระหว่างสองคนแค่ไม่กี่เมตร แค่เฟิงจิ่งเหยาหันมาเล็กน้อยก็จะเห็นกู้ฉางซิน รวมถึงเธอด้วย

เพราะเธออยู่ที่มุมของพวกเขาทั้งสามคนพอดี

ทันใดนั้นกู้ฉางฉิงก็ตึงเครียดขึ้นมา

เธออยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากู้หงเซินให้มาแยกกู้ฉางซินออกไป แต่ตอนนี้ตึงเครียดจนมือไม้สั่นไปหมด

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างยากลำบาก ทางด้านเฟิงจิ่งเหยานั้นก็เตรียมจะออกไปแล้ว

เธอเห็นการกระทำของเฟิงจิ่งเหยา ก็หรี่ตาลง อกสั่นขวัญแขวน

ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ เธอกำมือแน่น สายตาของเฟิงจิ่งเหยาถูกดึงออกจากฝูงชนไป

แวบหนึ่งเฟิงจิ่งเหยาเห็นร่างที่คุ้นเคย ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาคิดว่าเป็นกู้ฉางฉิง เขาจึงมองไปอีกครั้ง ร่างบุคคลนั้นก็ไม่มีแล้ว ทั้งหมดเป็นนักธุรกิจที่ไม่คุ้นเคย

เขาคงจะตาลายไป

เขาสงสัยอยู่ในใจ แต่ไม่ได้วางใจ

เพราะเขารู้สึกว่าถ้ากู้ฉางซินเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ เมื่อเห็นเขาก็ต้องเข้ามาตนอย่างแน่นอน

คาดไม่ถึงว่าเวลานี้กู้ฉางฉิงเห็นเขาก็แทบอยากจะหาอุโมงค์เพื่อหลบซ่อน

อนึ่งกู้ฉางฉิงที่ถูกลากออกไป ก็พบว่าเฟิงจิ่งเหยาไม่ได้เห็นตนเอง ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปยังคนที่ช่วยตนเองเมื่อกี้ แต่ต้องแปลกใจเมื่อคนๆนี้คือจี้เฟิงหยุน

หัวใจที่เพิ่งผ่อนคลายลงไปเมื่อกี้ก็เต้นขึ้นมาอีกครั้ง

เฟิงหยุน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?"

จี้เฟิงหยุนมองในสายตาที่เป็นกังวลและเตรียมป้องกันของเธอ ในดวงตาก็สับสน

"เมื่อกี้ฉันเจอกับคนที่เหมือนกับคุณทุกอย่าง"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ของเขา ทั้งตัวก็แข็งทื่อเล็กน้อย

เธอหลบสายตาลง ไม่ได้ตอบกลับในทันที แต่รอให้จี้เฟิงหยุนพูดต่อไป

จี้เฟิงหยุนเห็นเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าเข้าใจในความหมายของเธอหรือไม่ กล่าวต่อไปว่า: "ฉันนึกว่าคนๆนั้นเป็นคุณ เข้าไปกล่าวทักทายกับเธอ"

เขาพูดพลาง ก็หยุนมองกู้ฉางฉิงอีกครั้ง

กู้ฉางฉิงสังเกตเห็นถึงสายตาที่ถามเจาะลึกของเขา ขนตาสั่นเบาๆ ยังคงไม่พูดจา

จี้เฟิงหยุนเลยจำต้องเอ่ยปากอีกครั้ง: "ฉันกล่าวทักทายกับเธอ แต่เธอคล้ายกับว่าไม่รู้จักฉัน น้ำเสียงรำคาญ แถมคนก็เย่อหยิ่งอย่างมาก ไม่เหมือนกับกู้ฉางฉิงที่ฉันรู้จักอย่างสิ้นเชิง"

กู้ฉางฉิงฟังคำพูดของเขา ริมฝีปากสีแดงก็เม้มจนกลายเป็นเส้นตรง

เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไง ก็เลยกล่าวอย่างปิดบังไปว่า: "บนโลกนี้มีเรื่องแปลกประหลาดอยู่มากมาย รูปร่างลักษณะเหมือนก็ก็ไม่มีอะไรต้องน่าตกใจ ดังนั้นเฟิงหยุนไม่ต้องสนใจ เอ่อ.....เรื่องเมื่อกี้ต้องขอบคุณคุณด้วย ฉันยังมีธุระ ไปก่อนล่ะ"

พูดจบ เธอต้องการจะไป แต่เดินออกไปยังไม่ถึงสองก้าวก็ถูกจี้เฟิงหยุนคว้าข้อมือเอาไว้

"แต่บนโลกนี้ไม่มีคนที่รูปร่างลักษณะเหมือนกันโดยไม่มีสาเหตุ อีกทั้งยังบังเอิญปรากฎตัวในสถานที่เดียวกันด้วย"

เขามองด้านหลังกู้ฉางฉิง กล่าวทีละคำทีละประโยค

กู้ฉางฉิงเพราะคำพูดของเขา คนเลยยืนแข็งทื่อ

"ฉางฉิง ฉันไม่รู้ว่าตกลงมันเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นคุณ แต่ฉันหวังว่าฉันจะช่วยคุณได้"

จี้เฟิงหยุนเดินไปยังเบื้องหน้าของกู้ฉางฉิง กล่าวด้วยความห่วงใยที่แท้จริง

กู้ฉางฉิงเงยหน้ามองเขา ในดวงตามีความรู้สึกที่เขาไม่เข้าใจ

เธอไม่รู้ว่าควรจะอธิบาบกับจี้เฟิงหยุนยังไง ริมฝีปากขมุบขมิบ กล่าวด้วยเสียงเศร้าว่า: "เฟิงหยุน เรื่องนี้มันซับซ้อนมาก ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายกับคุณอย่างไร ถ้าคุณอยากช่วยฉันจริงๆ ก็ช่วยปิดบังความลับนี้เถอะ"

จี้เฟิงหยุนเห็นเธอไม่ยอมพูด สีหน้าก็เศร้า: "ฉันสามารถช่วยคุณปิดบังความลับนี้ได้อย่างแน่นอน แต่คุณต้องคิดว่าถ้าหากครั้งต่อไปพบเจอสถานการณ์แบบนี้อีก คุณควรจะทำยังไง? ฉันสามารถรู้สึกได้ว่า คุณหวาดกลัวมากเมื่อกี้ที่ผู้หญิงคนนั้นปรากฎตัว เธอกับคุณมีความเกี่ยวข้องอะไรกัน?"

กู้ฉางฉิงเม้มปาก กล่าวอย่างยากลำบาก: "เฟิงหยุน เรื่องนี้ไม่เหมาะสมที่คุณจะเข้ามาร่วมจริงๆ ถ้าคุณอยากรู้จริงๆ รอภายหลังที่โอกาสเหมาะสม ฉันจะอธิบายกับคุณ แต่ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ได้เลยจริงๆ"

จี้เฟิงหยุนเห็นเช่นนี้ รู้ว่าไม่ว่าตนเองจะถามยังไง เธอก็ไม่สามารถบอกความเป็นจริงกับเขาได้

"โอเค ฉันไม่บังคับคุณ แต่ถ้าหากมีความจำเป็น ฉันหวังว่าคนที่เธอคิดถึงเป็นคนแรกจะเป็นฉัน"

กู้ฉางฉิงได้ยินคำพูด ก็ตื้นตันใจเล็กน้อย

"ขอบคุณเฟิงหยุน"

……

เวลาเดียวกันนี้ สถานที่งานเลี้ยง

กู้ฉางซินไม่รู้ว่าเมื่อกี้พวกเธอเกือบจะความแตกแล้ว เธอถือกระโปรงกวัดแกว่งไปมาท่ามกลางฝูงชน คล้ายกับกำลังหาใครอยู่

เมื่อเธอกำลังมองไปรอบๆ ก็ชนเข้ากับคนๆหนึ่งอย่างคาดไม่ถึง

"คุณไม่มีตาหรอ? ขอโทษฉัน!"

เธอที่ไม่มีเหตุผลไม่รู้สึกว่าตนเองผิด ตำหนิคนที่ชนเธออย่างเย็นชา

เฟิงจิ่งเหยาโซเซเล็กน้อย พอยืนมั่นคงแล้วก็ได้ยินเสียงตวาด ขมวดคิ้ว

เขาหันตัวกลับมาด้วยจิตสำนึก ก็เห็นใบหน้าที่ละเอียดงดงามนั้นของกู้ฉางซิน

เหมือนกัน กู้ฉางซินก็จำเฟิงจิ่งเหยาได้