สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 230

ู้ฉางฉิงจมอยู่กับอารมณ์ของตนเองจนถอนตัวไม่ขึ้น มู่จิ่นที่อยู่ข้างๆเธอพบว่าเธอผิดแปลกไป

"คุณเป็นอะไรไป? สีหน้าไม่ดีขนาดนี้ ไม่สบายหรอ?"

กู้ฉางฉิงจึงได้สติกลับมา

เธอกวาดสายตามองซูเฟยทางด้านนั้น แล้วพูดว่า : "ไม่เป็นไร เราไปทักทายกันเถอะ"

พูดจบ เธอก็เดินเข้าไป

มู่จิ่นมองตามหลังเธอ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรก็เดินตามไป

เพียงแต่เดินไปได้สองก้าวกูถูกคนคุ้นเคยขวางไว้

"คุณมู่ ไม่ได้เจอกันนานเลย ถ้าไม่เจอคุณที่นี่ในวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าคุณกลับมา"

มู่จิ่นเห็นหุ้นส่วนตรงหน้า แววตาก็เป็นประกาย

เขาตอบหุ้นส่วนอย่างสุภาพก่อน จึงกล่าวขอโทษกู้ฉางฉิง : "คุณกู้ คุณไปก่อนนะ แล้วฉันค่อยไปหาคุณ"

กู้ฉางฉิงมองเขา พยักหน้าแล้วเดินไปหาซูเฟย

เวลานี้มู่เฉาเกอและคนอื่นๆทักทายกันเสร็จแล้ว

เธอแค่มองไปแล้วทำให้ตนเองเลิกสนใจ แล้วให้ความสนใจกับซูเฟย

"คุณซู สวัสดีค่ะ ฉันคือกู้ฉางฉิงกรรมการบริหารของเสื้อผ้าแบรนด์ ZARY"

เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วทักทายอย่างสุภาพ แล้วเริ่มแนะนำตัวเอง

"สวัสดี คุณกู้"

เริ่มทักทายกู้ฉางฉิง ดวงตาซูเฟยเป็นประกาย พยักหน้าตอบรับอย่างสุภาพ

หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยกัน กู้ฉางฉิงรู้สึกว่าจังหวะและโอกาสน่าจะได้แล้ว จึงพูดวัตถุประสงค์ออกมา

"ฉันได้ยินมาว่าเร็วๆนี้บริษัทของคุณต้องการอัปเดตชุดเสื้อผ้า ไม่รู้ว่าคุณซูต้องการแบบไหน?"

ซูเฟยเห็นเธอพูดเข้าประเด็น ก็ไม่ได้ปิดบังความต้องการของพวกเขา

ถึงอย่างไรที่เธอมาปรากฏตัวในงานเลี้ยงนี้เพื่ออยากจะหาพ่อค้าอยู่แล้ว

ทั้งสองคนปรึกษาหารือกัน ก็ฉางฉิงก็ให้สิทธิพิเศษกับเธอ แต่เธอไม่ได้ตอบรับทันที

"เงื่อนไขของบริษัทไม่เลว เพียงแต่เราจำเป็นต้องพิจารณาดูก่อน"

กู้ฉางฉิงพยักหน้า : "นี่เป็นเรื่องธรรมดา หวังว่าจะได้รับข่าวดีจากคุณซะนะคะ"

เพิ่งจะพูดจบ ก็มีคนอื่นเข้ามาหาซูเฟย กู้ฉางฉิงเลยขอตัวออกมา

เมื่อหันกลับมา จู่ๆสายตาก็พบกับคนที่คุ้นเคย ทำให้เธอตัวแข็งทื่อ เลือดไหลย้อนกลับ

ใบหน้าก็ซีดเผือดลง

เห็นทางด้านซ้ายของเธอ กู้ฉางซินเดินอยู่ในฝูงชนในชุดเดรสเปิดไหล่สีเงิน

และไม่ไกลจากเธอมันเป็นตำแหน่งที่เฟิงจิ่งเหยาอยู่

ความห่างระหว่างสองคนแค่ไม่กี่เมตร แค่เฟิงจิ่งเหยาหันมาเล็กน้อยก็จะเห็นกู้ฉางซิน รวมถึงเธอด้วย

เพราะเธออยู่ที่มุมของพวกเขาทั้งสามคนพอดี

ทันใดนั้นกู้ฉางฉิงก็ตึงเครียดขึ้นมา

เธออยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากู้หงเซินให้มาแยกกู้ฉางซินออกไป แต่ตอนนี้ตึงเครียดจนมือไม้สั่นไปหมด

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างยากลำบาก ทางด้านเฟิงจิ่งเหยานั้นก็เตรียมจะออกไปแล้ว

เธอเห็นการกระทำของเฟิงจิ่งเหยา ก็หรี่ตาลง อกสั่นขวัญแขวน

ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ เธอกำมือแน่น สายตาของเฟิงจิ่งเหยาถูกดึงออกจากฝูงชนไป

แวบหนึ่งเฟิงจิ่งเหยาเห็นร่างที่คุ้นเคย ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาคิดว่าเป็นกู้ฉางฉิง เขาจึงมองไปอีกครั้ง ร่างบุคคลนั้นก็ไม่มีแล้ว ทั้งหมดเป็นนักธุรกิจที่ไม่คุ้นเคย

เขาคงจะตาลายไป