สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 231

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วแน่นมองคนตรงหน้า แววตาแปลกใจเล็กน้อย

"ทำไมคุณก็มาด้วยล่ะ?"

กู้ฉางซินก็ตกใจอย่างมาก

เหตุผลหลักที่ทำให้เธอกลับมาที่จีนในครั้งนี้เพื่อตามหาใครคนหนึ่ง แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับเฟิงจิ่งเหยา

หนังศีรษะชาไปชั่วขณะ โดยเฉพาะเมื่อถูกชายคนนี้จ้องมอง

แต่ไม่นานเธอก็สงบลง เลิกคิ้วพูด : "ทำไมฉันจะมาไม่ได้ล่ะ?"

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังน้ำเสียงน่ารักๆนี้ แต่นึกไปถึงคำด่าทอเมื่อกี้นี้ที่ได้ยิน จิตใต้สำนึกก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง

"วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?"

เขาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

กู้ฉางซินรู้ว่าน้ำเสียงคำพูดของตนเองต้องถูกเขาสงสัยอย่างแน่นอน กำลังคิดเรียนรู้คำอธิบายของกู้ฉางฉิง

แต่ยังพูดไม่ทันจบ เสียงผู้ชายข้างหลังก็ดังขึ้นอีก

"คุณกู้ เมื่อกี้หาคุณจนรอบเลย ยังคิดว่าคุณกลับไปแล้ว"

เมื่อเห็นมู่จิ่นเดินออกมาจากในฝูงชน เดินตรงมาข้างๆกู้ฉางซิน

"เฮ้ ทำไมคุณถึงเปลี่ยนชุดล่ะ?"

เขามองกู้ฉางซินอย่างประหลาดใจ

ทว่ากู้ฉางซินได้ฟังก็ตกใจ

เพราะคำพูดเหล่านี้ทำให้เธอรู้ว่ากู้ฉางฉิงอาจอยู่ในงานเลี้ยงนี้ด้วย

เธอมองมู่จิ่น แล้วก็มองเฟิงจิ่งเหยา

พอดีไปชนกับแววตาที่มืดครึ้มของเฟิงจิ่งเหยา ก็แอบกรีดร้องในใจ

เธอระงับความตึงเครียดในใจ แกล้งทำเป็นสงบนิ่งพูดว่า : "เมื่อกี้ไม่ได้ระวังเลยทำสกปรกไป เลยเปลี่ยนชุด"

มู่จิ่นได้ฟัง ก็ไม่ได้คิดมาก แต่ทว่าเฟิงจิ่งเหยามองกู้ฉางซินอย่างประหลาดใจ

และฉากนี้ก็ถูกเห็นโดยกู้ฉางฉิงที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืด

ในฉับพลัน เธอก็ตึงเครียดขึ้นมา

เธอกลัวมากว่ากู้ฉางซินจะเผยความลับออกมา

ถึงอย่างไรความเย่อหยิ่งเช่นนั้นในธาตุแท้ของกู้ฉางซิน เธอไม่สามารถเรียนรู้ได้ แล้วก็ไม่มีทางด้วย

แต่อุปนิสัยเธอที่โอนอ่อนผ่อนตาม มันเป็นสิ่งที่กู้ฉางซินไม่มี

พูดได้ว่า ขอเพียงแต่เป็นคนที่เคยเจอพวกเธอ ก็สามารถแยกอุปนิสัยของพวกเธอทั้งสองคนออกได้

และบนความเป็นจริง เฟิงจิ่งเหยาก็สงสัยจริงๆ

เขามองไปที่กู้ฉางซินตรงหน้า ความประหลาดใจก่อนหน้านี้ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ก็เหมือนกับที่เพิ่งจะพูดไป ทุกวันเขาอยู่ด้วยกันกับกู้ฉางฉิงทั้งเช้าและเย็น จะให้ไม่เข้าใจนิสัยของกู้ฉางฉิงได้อย่างไร

แต่นิสัยของคนตรงหน้านี้แตกต่างจากที่เขาเข้าใจอย่างเห็นได้ชัด

เขานึกถึงสิ่งเหล่านี้ อดไม่ได้ที่จะพินิจพิเคราะห็กู้ฉางซินอย่างละเอียด

สายตาที่ลึกลับนั้นตกอยู่ที่กู้ฉางซิน ฉับพลันก็ทำให้กู้ฉางซินไม่สบายใจ

เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้ฉลาดหลักแหลม กังวลว่าเขาจะมองออก ไม่คำนึกถึงใบหน้าที่เย็นชาของเฟิงจิ่งเหยาดึงมู่จิ่นแล้วพูดว่า : "คุณบอกไม่ใช่หรอว่าตามหาฉันเพราะมีธุระ? เราไปคุยกันทางด้านนั้นเถอะ"

พูดจบ เธอก็ชำเลืองมองเฟิงจิ่งเหยา ไม่กล้ามองเขาตรงๆ : "งั้นไม่มีอะไรแล้ว ฉันยังมีธุระ คุณคุยงานต่อเถอะ"

เธอพูดจบ ก็ไม่ว่าเฟิงจิ่งเหยาจะเห็นด้วยไหม ก็ดึงมู่จิ่นออกไปเลย

ในเวลาเดียวกัน เธอก็แค้นเคืองกู้ฉางฉิงในใจ

ผู้หญิงคนนี้มางานเลี้ยงแล้วก็ไม่รู้จักบอกเธอ เกือบทำให้เธอถูกเปิดโปงแล้ว!

เฟิงจิ่งเหยาเห็นทั้งสองคนเดินออกไปไกลแล้ว ก็ขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกแปลกๆในใจก็กลับมาอีกครั้ง

เขากำลังคิดหาคำตอบอยู่ มู่เฉาเกอก็เดินเข้ามา

เธอกวาดสายตามองไปที่ภาพบุคคลไกลๆนั่น แสร้งถามอย่างไม่รู้ว่า : "จิ่งเหยา เป็นอะไรไป ดูสีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย"

เฟิงจิ่งเหยาไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องเมื่อกี้ ยืนกรานกล่าวปฏิเสธว่า: "ไม่เป็นไร"

เขาพูดพลาง มองไปที่ทิศทางที่กู้ฉางซินหานตัวไปอีกครั้ง แล้วก็ลุกขึ้นมายังด้านหน้ากล่าวทักทายเพื่อนร่วมธุรกิจ

อนึ่งกู้ฉางซินที่ออกไป กำลังจะหลุดพ้นจากขอบข่ายสายตาของเฟิงจิ่งเหยาทันใดก็หยุดฝีเท้าลงเล็กน้อย ถอนหายใจอย่างรุนแรง

"คุณกู้ คุณ......"

มู่จิ่นกำลังจะกล่าวถามว่าคำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้หมายความว่าอะไร แต่คำพูดยังไม่จบ ก็ถูกกู้ฉางซินตัดบท

"ฉันปวดท้องเล็กน้อย จะไปห้องน้ำสักหน่อย คุณมีธุระก็ไปทำก่อนเถอะ"

เธอรู้ว่าคนๆนี้รู้จักกันกับกู้ฉางฉิง ดังนั้นจึงหาข้ออ้างเพื่อแยกออกจากเขา

มู่จิ่นมองภาพด้านหลังกู้ฉางซินที่ออกไปอย่างรีบร้อน ขมวดคิ้วเล็กน้อย กิยากเรียกให้คนหยุดโดยจิตสำนึก

แต่เวลาผ่านไปเพียงแค่สองสามวินาที ไม่มีเงาของกู้ฉางซินอยู่ตรงหน้าแล้ว

ช่วงเวลาหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าคืนนี้กู้ฉางซินแปลกประหลาดเล็กน้อย

กู้ฉางซินยังไม่รู้ว่าตนเองได้ดึงดูดความสงสัยของคนทั้งสองเข้าแล้ว

หลังจากที่เธอหนีรอดจากมู่จิ่น ก็เริ่มหากู้ฉางฉิงในงานเลี้ยง

เธอกำลังหาอยู่ครึ่งค่อนงานเลี้ยง สุดท้ายก็ทำให้เธอพบกู้ฉางฉิงที่อยู่ในมุมที่ไม่น่าสนใจ

แต่ทว่าเธอไม่ได้เห็นจี้เฟิงหยุนที่อยู่ด้านข้างกู้ฉางฉิง

กำลังคิดถึงว่าเธอเกือบจะถูกผู้หญิงคนนี้ที่แสดงไม่สมบทบาทและทำให้เสียภาพรวมของแผนการ ทันใดความโมโหเดือดดาลก็ก่อตัวขึ้น

"กู้ฉางฉิง ฉันบอกว่ายังไง ให้คุณรายงานฉันหากมีความเคลื่อนไหวอะไร คุณรู้ไหมเมื่อกี้ฉันเกือบถูกจับได้แล้ว?"

เธอกล่าวตำหนิกู้ฉางฉิงด้วยน้ำเสียงแสบแก้วหู ตาทั้งคู่จ้องมองอย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดที่เธอกล่าวตำหนิ ก็หงุดหงิดเล็กน้อย

"ในเมื่อคุณไม่อยากถูกค้นพบ งั้นคนที่ควรจะหลบซ่อนก็ไม่ควรเป็นคุณหรอ? อย่าลืมสิ ครั้งนี้คุณกลับมาอย่างลับ"

กู้ฉางซินถูกคำพูดนี้ของเธอทำให้ใบหน้สโกรธเคืองขึ้นมา

"นี่คุณกำลังบอกว่าฉันผิดหรอ?"

เธอกัดฟันกล่าวถาม ความหมายแฝงเป็นคำกล่าวเตือน

กู้ฉางฉิงขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับยังไง

เพราะเธอกังวลว่าผู้หญิงคนนี้จะก่อเรื่องขึ้นมาอย่างไม่สนใจใยดี

ถึงอย่างไรนิสัยของกู้ฉางซินก็เอาแต่ใจใช้อำนาจบาตรใหญ่มาโดยตลอด

จี้เฟิงหยุนก็สังเกตได้ถึงบรรยากาศที่ขัดแย้งกันอย่างรุนแรง ดินออกมาจากในความมืด

"คุณผู้หญิงท่านนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าพวกคุณกำลังทำเรื่องอะไรอยู่ แต่จากในคำพูดของพวกคุณยังสามารถวิเคราะห์ออกมาได้ว่า พวกคุณมีข้อตกลงบางอย่างระหว่างกัน คนที่ปรากฎตัวอยู่เบื้องหน้าได้มีเพียงฉางฉิงเท่านั้น และคุณต้องหลบซ่อนคน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปกล่าวถามตำหนิฉางฉิง เพราะนี่คือตัวคุณเองผิดสัญญาก่อนหน้านี้"

กู้ฉางซินได้ยินเสียงคนแปลกหน้า ก็ตกใจเล็กน้อย มองไปด้วยจิตสำนึก

"คุณนี่เอง!"

ทันใดเธอก็จำจี้เฟิงหยุนได้ ไม่นานก็นึกถึงคำพูดที่เขาพูดเมื่อกี้นี้ ก็โกรธขึ้นมาทันที

"กู้ฉางฉิง คุณลืมคำรับปากในตอนแรกไปแล้วหรอ? คาดไม่ถึงว่าคุณจะเปิดเผยความลับ!"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ ใจคอก็ไม่ดี

เพราะการทำความร่วมมือก่อนหน้านี้ เธอเคบรับปากสัญญากับพ่อและน้องสาวตระกูลกู้ว่าจะไม่ให้บุคคลที่สี่รู้เรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นจะถือว่าผิดสัญญา

แต่ปัจจุบันนี้เธอไม่ได้ผิดสัญญาโดยสิ้นเชิง อีกทั้งเธอก็รับผิดชอบผลลัพธ์ที่ตามมาจากการผิดสัญญาไม่ไหว

"ใครบอกว่าเปิดเผยความลับล่ะ ก็เฟิงหยุนค้นพบด้วยตนเองว่าคุณกับฉันไม่ใช่คนๆเดียวกัน"

เธอบังคับให้ตนเองโต้ตอบอย่างใจเย็น

แต่จี้เฟิงหยุนก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติ เข้าไปกล่าวปกป้องเธอว่า: "จริงๆแล้วคือตัวฉันเองที่ค้นพบ ไม่เกี่ยวข้องกับฉางฉิง ถ้าหากว่าคุณกังวลที่ฉันพูดออกไป ก็ให้วางใจได้เลย ฉันไม่มีทางทำร้ายฉางฉิง"

กู้ฉางซินฟังถึงคำพูดนี้ ดวงจาก็จ้องมองจี้เฟิงหยุนอย่างแปลกใจ

จี้เฟิงหยุนก็ไม่ได้สนใจ ปล่อยให้เธอจ้องมอง

กู้ฉางซินเห็นเช่นนี้ ก็คล้ายกับมองออกถึงอะไร ร้องเชอะอย่างเย็นชา แล้วกล่าวเตือนว่า: "ฉันไม่ได้สนใจว่าพวกคุณจะเกี่ยวข้องอะไรกัน ไม่ว่ายังไงอย่าทำให้เรื่องของฉันต้องพัง แล้วก็คืนนี้ฉันมีธุระ จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ คุณไปรอที่ร้านกาแฟข้างนอกเถอะ รอให้ฉันทำธุระเสร็จแล้ว จะเรียกคุณมาเปลี่ยนเสื้อผ้า"

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากออกจากกู้ฉางฉิง แต่เฟิงจิ่งเหยาเคยเห็นเธอแล้ว กู้ฉางฉิงจำเป็นต้องอยู่ต่อไป

ยิ่งเมื่อกี้เธอพูดแสดงความโกหกไปเล็กน้อยด้วยแล้ว จำเป็นต้องได้รับความสำเร็จลุล่วงกลับมา