สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 235

เพราะว่าเรื่องราวการตบตีบานปลายไป พูดได้ว่าตลอดทั้งวันนี้สำหรับกู้ฉางฉิงแล้ว ช่างมืดมนจริงๆ

ลดตำแหน่งก่อน ต่อไปก็ระงับการขายผลงานสินค้าของเธอ

และภายในบริษัท ก็มีคนพูดเย้ยหยันเธอไม่น้อย

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่มูลเหตุที่ทำให้เธอไม่สบายใจ ที่ทำให้เธอเป็นทุกข์ก็คือ ตั้งแต้ที่เฟิงจิ่งเหยาออกมาในตอนเช้า ก็ไม่ถามข่าวคราวกับเธอเลย

เธอกำลังรู้สึกท้อใจ จู่ๆWechatก็ดังขึ้นมา

"ฉางฉิง คุณยังสบายดีไหม?"

เห็นจี้เฟิงหยุนส่งข้อความมาห่วงใยเธอ

พอดีกำลังเตรียมจะตอบกลับ จี้เฟิงหยุนก็ส่งมาเป็นข้อความที่สอง

"คุณอย่าทุกข์ไปเลย ฉันรู้ว่าที่ตบตีกันไม่ใช่คุณ ฉะนั้นอย่าสนใจมากเกินไปว่าคนภายนอกจะพูดอย่างไร"

กู้ฉางฉิงเห็นคำพูดปลอบโยนของเขา ในใจก็อบอุ่น

"อืม ฉันรู้แล้ว"

เธอยิ้มตอบ ไม่นาน ข้อความของจี้เฟิงหยุนก็ส่งเข้ามาอีก

"คืนนี้ ต้อวการออกมาสังสรรค์ไหม อันเฉียวบ่นกับฉันตลอด ว่าไม่เจอคุณเลย บอกว่าคุณไม่ต้องการเธออีกต่อไปแล้ว"

กู้ฉางฉิงเห็นคำพูดหยอกล้อของเขา รู้ว่าเขาจงใจทำให้ตัวเองมีความสุข รู้สึกซาบซึ้งใจ ก็ตอบรับเลย

กลับกันเธอรู้สึกว่าเลิกงานกลับไป เฟิงจิ่งเหยาก็ไม่เต็มใจที่จะเจอเธอ

เลิกงานในเย็นนั้น กู้ฉางฉิงก็เก็บของ ไม่สนใจคำนินทารอบข้าง เรียกรถออกไปเลย

เธอและจี้เฟิงหยุนพวกเขานัดพบกันที่ร้านอาหารจีนร้านหนึ่งในเมือง

รอเธอมาถึง จี้เฟิงหยุนกับอันเฉียวก็จองห้องวีไอพีไว้แล้ว

"ขอโทษนะ รถติด เลยมาช้า"

เธอวางกระเป๋าถือลง พูดอย่างรู้สึกผิด

จี้เฟิงหยุนหัวเราะ

"ฉางฉิง ยิ่งนานวันยิ่งพูดสุภาพมากขึ้นจริงๆ จำเป็นจะต้องสุภาพกับเราขนาดนี้เลยหรอ?"

เขาพูดจบ อันเฉียวที่อยู่ข้างๆก็พูดคล้อยตามเช่นกัน

"ก็ใช่ ยากมากที่จะให้คุณออกมา ผลคือคุณห่างเหินกับฉัน ไม่ได้สิ ฉันต้องโกรธแล้ว"

เธอพูดจบ ก็ทำหน้ามุ่ยใส่ รอให้กู้ฉางฉิงมาปลอบ

นี่เป็นรูปของเธอกับกู้ฉางฉิงที่อยู่ร่วมกัน

เป็นอย่างที่คิดไว้เธอกำลังทำหน้าตาโกรธบึ้งตึง กู้ฉางฉิงก็ดึงๆเธออย่างออดอ้อนขอความเมตตา

"อันเฉียวคนดี อันเฉียวคนสวย อย่าโกรธเลยนะ ฉันไม่ดีเอง"

อันเฉียวทำเสียงไม่พอใจ คิดบัญชีเก่ากับเธอ

"ฉันจะบอกคุณให้นะ บัญชีของเราวันนี้ไม่ใช่เรื่องความสุภาพนี้ของคุณ ยังมีเรื่องที่คุณหายไป พูด สรุปแล้วคุณไปไหน ฉันโทรไปก็ไม่รับ ทิ้งให้ฉันโดดเดี่ยวอยู่ในเมืองหลวง ไม่มีใครเล่นด้วยเลย"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดที่บีบบังคับให้เธอตอบ ก็จนปัญญา ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไร

ทำได้เพียงแค่มองไปที่จี้เฟิงหยุนเพื่อขอความช่วยเหลือ

จี้เฟิงหยุนเห็นการกระทำของเธอ ก็ยิ้มอย่างรู้ทัน พูดขัตตาทัพว่า : "อันฉียว คุณก็อย่าบีบบังคับฉางฉิงให้ตอบเลย ตอนก่อนไม่ใช่ว่าบอกคุณแล้วหรอ แม่ของฉางฉิงยังอยู่โรงพยาบาล สถานที่เช่นโรงพยาบาลนั้น คุณก็น่าจะเข้าใจ คลื่นสัญญาณมันไม่ค่อยดี อีกอย่างเธอทั้งทำงาน ทั้งดูแลคุณน้า จะเอาเวลาที่ไหนออกมาเที่ยวเล่น แม้แต่ฉันก็ไม่ได้เจอ"

อันเฉียวได้ฟัง ก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงสามารถที่จะปล่อยกู้ฉางฉิงได้

"เอาเถอะๆ เห็นว่าคุณยุ่งจริงๆถึงมาไม่ได้ ฉันก็ไม่โต้เถียงคุณแล้ว"

กู้ฉางฉิงมองที่จี้เฟิงหยุนอย่างซาบซึ้งใจ จากนั้นทั้งสามคนก็รับประทานอาหารไปพลางพูดคุยหัวเราะกันไปด้วย

ช่วงเวลาสังสรรค์ อันเฉียวก็นึกถึงข่าวเมื่อเช้านี้ จึงเอ่ยถามว่า : "เอ้อ ฉางฉิง หัวข้อข่าวWechatเมื่อเช้านี้ คุณเห็นแล้วหรือยัง? คนที่อยู่บนนนั้นดูเหมือนคุณเลย"

เพราะว่าก่อนหน้านี้กู้ฉางฉิงพูดว่าออกแบบอยูที่บ้าน ดังนั้นเธอจึงไม่คิดว่าจะเป็นกู้ฉางฉิง เพียงแต่พูดอุทานออกมา

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ ก็หยุดการรับประทานอาหารไปชั่วขณะ

รวมทั้งจี้เฟิงหยุนก็มองไปยังเธอ

ดูเหมือนถามอย่างเงียบๆว่าเธอจะพูดยังไง

กู้ฉางฉิงเห็นการไต่ถามในสายตาของเขา หลุบตาลงครุ่นคิด

เรื่องนี้จะปิดบังอันเฉียวก็คงไม่ได้ แต่จะพูดความจริง เธอก็ไม่รับประกันว่าอันเฉียวจะรักษาความลับได้

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่ออันเฉียว แต่ยิ่งคนรู้มาก ก็ยิ่งอันตราย

ขณะนี้เธิได้ดิ่งลงไปในเหวที่ลึกอย่างยิ่งแล้ว เธอไม่สามารถพาแม่ไปเสี่ยงได้อีกต่อไป

"อันเฉียว จริงๆแล้วคนๆนั้นคือฉัน ก่อนหน้านี้ฉันไม่ไดเบอกว่าฉันเป็นนักออกแบบอยู่ที่บ้านหรอ? อันที่จริงยังมีบางเรื่องที่ฉันไม่ได้พูดออกมา"

เธอพูดพลาง ก็หยุดลงชั่วขณะ จัดระเบียบคำพูดใหม่อีกครั้ง กึ่งจริงกึ่งหลอกพูดคำโกหกเจตนาดี

"อันที่จริงฉันเป็นยักออกแบบในนามบริษัทZARY เมื่อคืนตามคนของบริษัทไปเข้าร่วมงานเลี้ยงวงการธุรกิจ ใครจะรู้ว่าพอเมาแล้ว จะทำเรื่องที่เสียมารยาท"

อันเฉียวได้ฟังคำพูดนี้ ก็นิ่งอึ้งไป

"ดังนั้นคนที่กล่าวถึงในข่าวก็คือคุณหรอ?"

กู้ฉางฉิงพยักหน้า: "ฉันเอง"

อันเฉียวเห็นเธอยอมรับ ก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองตาโต ตามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย

"งั้นตอนนี้คุณจะทำยังไง? บนอินเตอร์เน็ตเผยแพร่ว่าคุณตบตีมู่เฉาเกอ ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"

คำถามสองสามคำของเธอที่โยนออกมา ทำให้กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับยังไง

"อันเฉียว เรื่องนี้ล้วนเป็นความเข้าใจผิด คุณก็รู้ว่าข่าวบนอินเตอร์เน็ตล้วนเป็นข่าวลือที่ส่งต่อกัน ความจริงแล้วเรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น เวลานั้นฉันก็อยู่ในสถานที่เกิดเหตุ"

จี้เฟิงหยุนช่วยกู้ฉางฉิงอธิบาย ปัดผ่านเรื่องโกหกของเธอไป

อันเฉียวได้ยินว่าจี้เฟิงหยุนก็อยู่ ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เพียงแต่เพื่อนสนิทของตนเองก็ยังโกรธไม่หยุด

"นักข่าวเหล่านี้ ก็รู้ว่าเป็นเรื่องเหลวไหล อยากสาปแช่งให้พวกเขาออกจากบ้านไปรถชนตายจริงๆ"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดของเธอที่ปกป้องตนเองแล้ว ในใจก็ซาบซึ้งขึ้นมาอย่างฉับพลัน ในเวลาเดียวกันก็มองไปยังจี้เฟิงหยุนอย่างขอบคุณ

จี้เฟิงหยุนสังเกตเห็นถึงสายตาของเธอ จึงยิ้มกลับไป แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

คนทั้งสามกินๆดื่มๆ เพราะยากกว่าจะได้มาอยู่ร่วมกัน ต่างก็ดื่มเหล้าไปไม่น้อย

โดยเฉพาะกู้ฉางฉิว เวลาจบสิ้น ก็เมาเล็กน้อย ต่างก็เดินโซซัดโซเซ มองจี้เฟิงหยุนอย่างเป็นห่วงไม่หยุด

"ฉางฉิง อีกสักครู่ฉันจะส่งคุณกลับไปนะ"

เดิมทีกู้ฉางฉิงก็ดารกล่าวตอบรับ แต่พอคำพูดจะออกจากปากก็ทำให้เธอปฏิเสธอย่างสุภาพ

"ไม่ต้องแล้ว ฉันกลับเองได้"

เพราะเธอนึกถึงเรื่องที่แยกกันอย่างไม่สบอารมณ์กับเฟิงจิ่งเกยาเมื่อเช้านี้ ถ้าให้จี้เหิงหยุนส่งเธเกลับไป เกรงว่าไม่ว่าจะแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้นจริงๆ

จี้เฟิงหยุนไม่สบายใจ ยังอยากที่จะพูดอะไร ถูกกู้ฉางฉิงมองออก ดึงอันเฉียวมาข้างๆแล้วกล่าวว่า: "ถ้าคุณไม่สบายใจ อันเฉียวสามารถไปส่งฉันได้"

เวลานี้อันเฉียวก็เลอะๆเลือนๆ ถูกกู้ฉางฉิงดึงมาแบบนี้ ก็กล่าวคล้อยตามด้วยจิตสำนึกว่า: "อื้ม ฉันก็ไปส่งฉางฉิงได้"

จี้เฟิงหยุนเห็นเช่นนี้ ในใจก็รู้ว่ากู้ฉางฉิงจงใจ กูไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก ทำได้เพียงโบกแท็กซี่ให้พวกเขาแล้วส่งสายตามองพวกเธอจากไป

ถึงแม้กู้ฉางฉิงจะเมาเล็กน้อย แต่ยังไม่ได้ขาดสติ

เธอไม่สามารถให้อันเฉียวส่งเธอกลับไปได้ ไม่เช่นนั้นคำโกหกก่อนหน้านี้ก็จะถูกเปิดโปง

ดังนั้นเธอจึงไปส่งอันเฉียวก่อน จึงกลับมาถึงคฤหาสน์ชายทะเลเพียงคนเดียวลำพัง

พอเธอกลับมาถึงคฤหาสน์ เข้าไปในห้อง ก็พบว่าจิ่งเหยายังไม่กลับมา

เธอหดหู่เล็กน้อย แต่ไม่ได้คิดมาก เข้าไปห้องน้ำอาบน้ำ

เดิมทีเธอก็วางแผนที่จะรอเฟิงจิ่งเหยากลับมา แต่เธอรอจนครึ่งค่อนคืนแล้ว คนก็ไม่กลับมา

เธอหยิบมือถือขึ้นมาต้องการติดต่อเฟิงจิ่งเหยาด้วยจิตสำนึก แต่ก็กลัวว่าเขาจะรังเกียจ

สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงเรียกพ่อบ้านมาถามการเดินทางของเฟิงจิ่งเหยา

"สองสามวันนี้คุณชายไปทำงานต่างจังหวัดครับ น่าจะไม่กลับมา"