สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 236

กู้ฉางฉิงได้ยินคำนี้ ก็อดตกใจไม่ได้

เฟิงจิ่งเหยาไปงานต่างจังหวัด?

ทว่าเขาไม่ได้บอกกับตน

เธอคิดถึงตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตนเอง

เกรงว่าเฟิงจิ่งเหยาต้องการจะหลบหลีกเธอจึงจงไม่บอกเธอ

เธอโบกมือให้พ่อบ้านออกไป หันกลับไปยืนอยู่หน้าประตูห้อง ในใจรู้สึกล้มเหลวอย่างมาก แล้วก็ไม่สบายใจอย่างยิ่ง

ก็เป็นเพราะเรื่องนี้ เธอจึงนอนไม่หลับอยู่บนเตียง

เธอเอาแต่คิดว่า ความรู้สึกดีๆที่ได้ขัดเกลากับเฟิงจิ่งเหยาอย่างยากลำบากนั้นได้กลายเป็นลบหมดแล้วใช่ไหม

แต่ไม่รู้ว่า ทั้งหมดนั้นเป็นความคิดเพ้อเจ้อของเธอ

จริงๆที่เฟิงจิ่งเหยาออกไปเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน

……

วันต่อมา กู้ฉางฉิงที่นอนไม่หลับตลอดทั้งคืนตื่นแต่เช้าเพื่อล้างหน้าบ้วนปาก จากนั้นก็ลงไปทานอาหาร

ในระหว่างรับประทานอาหารเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่ออ่านข่าวบนอินเทอร์เน็ต ปรากฏว่าการรายงานเหล่านั้นถูกระงับไปแล้ว เปลี่ยนเป็นข่าวยอดนิยมอื่นๆ

เธอรู้ว่านี่น่าจะเป็นเฟิงจิ่งเหยาให้คนไปจัดการ ดังนั้นจึงอ่านสองสามที แล้ววางโทรศัพท์ลง ทว่ากินอะไรก็ไม่รู้รสแล้ว

เธอฝืนกินอาหารให้เสร็จแล้วกลับไปที่ห้อง จู่ๆก็นึกถึงวันนั้นที่มู่จิ่นพาเธอไป

เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นเธอยังไม่ได้บอกเขาเลย อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปหาเขา

ท้ายที่สุดก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร คืนนั้นที่มู่จิ่นพาเธอไปงานเลี้ยงก็เพื่อช่วยเธอ

"คุณมู่ ขอโทษนะ ความหวังดีของคุณในคืนนั้นดูเหมือนฉันจะทำมันพัง"

ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เธอที่เป็นคนทำ แต่เธอยังรู้สึกทุกข์ใจ

"ไม่เป็นไร ฉันยังเชื่อว่าคุณไม่ใช่คนที่จะตบตีใครตามใจแบบนั้น เรื่องเหล่านี้ที่วุ่นวายขึ้นมา แน่นอนว่าต้องมีสาเหตุของตัวมันเอง"

ในสาย พอนึกถึงคำพูดที่เห็นอกเห็นใจของมู่จิ่น ก็ทำให้กู้ฉางฉิงซาบซึ้งใจเล็กน้อย

นี่คือนอกจากจี้เฟิงหยุนแล้ว ก็เป็นคนที่สองที่บอกว่าเชื่อเธอ

อีกทั้งพวกเขายังเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆ

ชั่วขณะในใจก็รู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร

"คุณกู้ คุณยังอยู่ไหม?"

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกู้ฉางฉิงเงียบนานเกินไปหรือเปล่า มู่จิ่นพูดออกมาอย่างไม่แน่ใจ

"ฉันยังอยู่"

เธอสูดหายใจลึกๆ กล่าวขอบคุณจากใจจริง : "ขอบคุณนะ มู่จิ่น"

ในขณะนี้ เธอคิดว่ามู่จิ่นเป็นเพื่อนจริงๆ และไม่ใช่รุ่นพี่ในสายอาชีพ

มู่จิ่นสังเกตได้ถึงท่าทีของเธอที่เปลี่ยนไป จากนั้นก็พูดปลอบใจอีกสองสามคำ ก่อนจะวางสาย

หลังจากวางสายไป หัวใจที่หนักอึ้งของกู้ฉางฉิงก็ผ่อนคลายลงมาก

เธอกลับมากะปรี้กะเปร่าอีกครั้ง วางแผนจะทุ่มเทในการทำงาน

เพราะเธอถูกลดตำแหน่งไปแล้ว ไม่ได้เป็นผู้จัดการบริษัทอีกแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องไปบริษัท ก็อยู่บ้านวาดภาพออกแบบก็ได้

เธอจมอยู่กับงานไม่นาน โทรศัพท์ข้างๆก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เธอชำเลืองมอง เป็นเบอร์ของบริษัท ก็เลยรับสาย

ในนั้นได้ยินน้ำเสียงที่เคร่งขรึมและเย็นชาของจี้อี้

"นักออกแบบกู้ รบกวนมาที่บริษัทในตอนนี้เลย"

กู้ฉางฉินขมวดคิ้ว ถามโดยจิตใต้สำนึก : "เกิดเรื่องอะไรหรอ?"

จี้อี้ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกกู้ฉางฉิงว่าให้รีบมาโดยเร็ว แล้วก็วางสายไป

กู้ฉางฉิงมองโทรศัพท์ที่ถูกวางสายไปแล้ว ก็ขมวดคิ้วแน่น แต่ยังคงเก็บของแล้วไปที่บริษัท

รอเธอเดินทางมาถึง เข้าไปที่แผนกออกแบบ ก็พบว่าทุกคนในแผนกออกแบบสีหน้าดูเคร่งขรึมจริงจัง

ชั่วพริบตาที่เธอปรากฎตัว ทุกๆคนก็มองมาทางเธอ สายตาเหล่านั้นเหมือนอยากจะกลืนกินเธอ

กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนี้ ในใจก็เดาได้ว่าเกิดเรื่องแล้ว