สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 238

เมื่อกู้ฉางฉิงกำลังจะคุกเข่าขอโทษ มู่เฉาเกอก็มองเธอตาเป็นประกาย จู่ๆก็เดินขึ้นมา ขัดขวางไว้

กู้ฉางฉิงเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ

มู่เฉาเกอเม้มปากพูดว่า : "ช่างเถอะ คุณกู้ไม่ต้องคุกเข่าหรอก เรื่องนี้ก็ลืมมันไปซะเถอะ"

ใครจะรู้ว่ามู่เฉาเกอจะทำเช่นนี้ ทุกๆคนต่างตกตะลึง

คุณนายมู่สติกลับมา มองลูกสาวอย่างไม่เข้าใจ : "เฉาเกอ คุณ……”

เธอพูดยังไม่ทันจบ มู่เฉาเกอก็เข้าใจความหมายแม่ของตนเองแล้ว พูดอธิบายว่า : "แม่ จิ่งเหยาก็ได้พูดถึงสถานภาพนี้แล้ว ถ้าเรายังไม่ถอยอีก นั่นก็ก้าวร้าวไปแล้ว"

พูดจบ เธอก็หยุดเล็กน้อย มองมาทางเฟิงจิ่งเหยา น้ำเสียงเคร่งขรึม : "ครั้งนี้เห็นแก่หน้าของคุณนะ ก็เลยไม่คิดเล็กคิดน้อย"

คุณนายมู่ได้ฟังคำนี้ ก็ไม่เต็มใจเล็กน้อย

"เฉาเกอ คุณไม่ต้อง……”

เธออยากจะพูดอะไร แต่ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกมู่เฉาเกอตัดบท

"แม่ ถ้าคุณต้องการให้ฉางซินคุดเข่าให้ฉันจริงๆ ต่อไปฉันจะรู้สึกละอายใจที่จะเจอจิ่งเหยาแล้ว ไม่ว่าอย่างไรฉางซินก็เป็นภรรยาของจิ่งเหยา"

เธอพูดจบ ก็มองคุณนายมู่ด้วยแววตาลึกซึ้ง

คุณนายมู่ก็เข้าใจความหมายในแววตาเธอ ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ท่าทางที่รู้จักคิดมีเหตุผลนี้ ก็ทำให้คุณนายเฟิงประทับใจมาก ในเวลาเดียวกันก็โล่งอก

เมื่อกี้เธอกังวลใจมากว่ามู่เฉาเกอจะยืนกราน เกี่ยวกับตัวจิ่งเหยาเองที่จะคุกเข่าขอโทษกับนังสารเลวนั่น

ถ้าเป็นเช่นนั้น ศักดิ์ศรีตระกูลเฟิงของพวกเขาก็ต้องขายหน้าแก่ตระกูลมู่เป็นแน่

เธอนึกถึงตรงนี้ ก็ไม่ได้ที่จะเอ่ยชื่นชม : "คุณนายมู่ พวกคุณอบรมสั่งสอนได้ดีมาก ถ้าทุกๆคนรู้จักคิดรู้จักทำเหมือนกับเฉาเกอเช่นนี้ก็คงจะดีมาก"

เธอพูดจบ ก็มองมาทางกู้ฉางฉิง ในแววตาเยือกเย็น

คุณนายมู่ไม่ได้ปฏิเสธ : "คนนี่ ต้องให้ความสำคัญกับนิสัยเดิม เฉาเกอของเราก็เกิดมาอารมณ์ดีอย่างนี้แหละ"

"ใช่ เฉาเกอเป็นเด็กผู้หญิงที่ว่านอนสอนง่ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา"

คุณนายเฟิงพูดคล้อยตาม

เฟิงจิ้งหยวนได้ฟังทั้งสองคนประจบสอพลอ ก็กลอกตาในใจ จ้องมองกู้ฉางฉิงด้วยความโกรธ

เธอคิดว่าจะได้ดูโชว์ดีๆ ไม่คาดคิดว่ามันจะจบลงเช่นนี้

เธอคิดแล้ว มองมู่เฉาเกอด้วยความเหยียดหยาม

ยังคิดว่าเธอมีความสามารถอะไรที่ยอกเยี่ยม ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น

มู่เฉาเกอดูเหมือจะสังเกตได้ถึงสายตาของเฟิงจิ้งหยวน มีแสงพาดผ่านแววตา ก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วมองไปที่เฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนี้ ก็ส่งสายตาไปขอบคุณ

"เรื่องครั้งนี้ได้รับความกรุณาจากคุณครั้งหนึ่ง แน่นอนว่าวันอื่นฉันจะไปขอโทษด้วยตนเองเลย"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่มู่เฉาเกอต้องการคือคำพูดนี้ของเขา

"โอเค งั้นฉันจะรอคุณ"

รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏในแววตาของมู่เฉาเกอ แล้วพยักหน้า

เช่นนี้ ความสนุกก็สิ้นสุดลง เพราะว่าเฟิงจิ่งเหยากลับมาก่อนกำหนด

ถึงแม้ว่าคุณนานเฟิงจะไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้ แต่ทางด้านตระกูลมู่นั้นได้แสดงทัศนคติแล้ว เธอยังกังวลว่ามันจะทำให้จิ่งเหยาไม่พอใจ

ท้ายที่สุดเธอก็พาเฟิงจิ้งหยวนออกไปอย่างไม่เต็มใจ

พวกเธอไปแล้ว แม่ลูกมู่เฉาเกอก็ตามออกไป

รอส่งทุกคนแล้ว กู้ฉางฉิงยืนก้มหน้าพูดอยู่ข้างๆเฟิงจิ่งเหยา : "ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณลำบาก"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินคำนี้ ก็ชำเลืองมองเธอ หลังจากที่พยักหน้านิดๆ ก็ไม่พูดอะไรเดินตรงขึ้นข้างบนไป

ระหว่างคิ้วของเขายังคงมีความเหนื่อยล้าเล็กน้อย คำที่จะพูดกับกู้ฉางฉิงสักประโยคก็ไม่มี