สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 244

เฟิงจิ่งเหยาฟังจบก็ไม่ได้เชื่อคำพูดนั้นทั้งหมด

ถึงอย่างไรกู้ฉางฉิงก็ไม่ใช่เด็กสามขวบต่อให้เล่นซนยังไงคงไม่ถึงขั้นว่าจะล้มลงบนเศษแก้วแตกแบบนั้น

เขาเอียงหัวไปมองกู้ฉางฉิง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอปิดตาแน่นเหมือนกำลังหลับอยู่ ก็เลยทำได้แค่เก็บความสงสัยเอาไว้อยู่อย่างนั้น

"ต้องนอนที่โรงพยาบาลหรือเปล่า?"

เขามองไปที่พยาบาลด้านข้างแล้วถามว่า

"ต้องอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลสองวันค่ะ แผลค่อนข้างลึก เกรงว่าอาจจะติดเชื้อได้ค่ะ"

พยาบาลตอบกลับไป เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้าแล้วก็ให้ชวี่ยี่ไปจัดการเรื่องห้องพัก

และขยับตัวไปกอดกู้ฉางฉิงเอาไว้

กู้ฉางฉิงรู้สึกถึงแรงกระแทก ร่างกายเหมือนถูกแช่แข็งไปชั่วขณะ แต่ทว่าทันใดนั้นเธอก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยทำให้เธอค่อยๆผ่อนคลายลงได้

ดวงตาคู่นั้นของเธอยังคงปิดสนิท ไม่ว่าเฟิงจิ่งเหยาจะกอดเธออยู่แต่ลมหายใจเข้าออกยังคงเป็นจังหวะ ในที่สุดเธอก็หลับไปจริงๆ

เฟิงจิ่งเหยารู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนของเขาเปลี่ยนไป แวบหนึ่งที่รู้สึกแปลกหลาดแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา

เขาก็มองไปทางกู้หงเซินที่อยู่ข้างๆอย่างปกปิดความรู้สึกนั้น ตระกองกอดกู้ฉางฉิงไปห้องพักผู้ป่วยด้วยสีหน้าที่คาดเดาไม่ได้

เขามีลางสังหรณ์ว่าความสัมพันธ์พ่อลูกคู่นี้จะไม่ใช่อย่างที่เคยได้ยินมา

กู้หงเซินที่เห็นเฟิงจิ่งเหยากอดกู้ฉางฉิงออกไปก็ขมวดคิ้วแน่น

เขารู้สึกได้เลยว่าความรู้สึกเฟิงจิ่งเหยาที่มีต่อกู้ฉางฉิงนั้นไม่ธรรมดา แต่แค่ครู่เดียวก็ทิ้งความกังวลนั้นไป

ถึงให้ไม่ธรรมดาแล้วยังไงกันล่ะ เฟิงจิ่งเหยาที่ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น รอฉางซินกลับมา ทั้งหมดนี้ก็จะเป็นของฉางซินแล้ว

คิดได้แบบนี้ก็เดินตามหลังเฟิงจิ่งเหยาไป

ขณะที่กำลังจะเตรียมตัวไปห้องพักผู้ป่วยเลยถือโอกาสยกเรื่องเงินทุนมาพูดกับเฟิงจิ่งเหยา

แต่ว่ายังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรออกไป ทางด้านเฟิงจิ่งเหยาก็จัดการทางกู้ฉางฉิงเสร็จพอดี หันหน้ามาพูดเบาๆว่า "เดี๋ยวผมดูแลฉางซินเอง คุณมีธุระอะไรไปทำเถอะ"

เขาไล่แขกด้วยน้ำเสียงขวานผ่าซาก ทำเอารอยยิ้มบนใบหน้ากู้หงเซินค้างไปแบบนั้นครู่หนึ่งจนความรู้สึกโมโหก่อตัวขึ้น

นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เฟิงจิ่งเหยาไม่ไว้หน้าเขาแบบนี้

แต่เวลานี้ที่เขายังมีอะไรที่ต้องการจากเฟิงจิ่งเหยาอยู่จึงไม่กล้าที่จะแสดงท่าทีโกรธหรือโมโห ทำได้เพียงตอบตกลง

"งั้นก็ต้องรบกวนลูกเขยแล้วล่ะ"

เขาไม่ได้เรียกชื่อของเฟิงจิ่งเหยาออกไปแต่กลับพูดคำว่าลูกเขยออกไปแทน เพื่อที่จะย้ำเตือนสถานะของเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาราวกับแกล้งไม่ได้ยินคำนั้น สีหน้ายังคงเรียบนิ่ง มองตามกู้หงเซินที่ห่างออกไป

พอกู้หงเซินออกไปได้ไม่นานกู้ฉางฉิงก็ตื่นเนื่องจากอาการเจ็บแผล

เสียงสูดหายใจเข้าลึกๆเรียกให้เฟิงจิ่งเหยาที่ทำงานอยู่ข้างๆหันไปมอง

"ฟื้นแล้ว"

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วแล้วเข้าไปพยุงเธอให้ลุกขึ้นนั่ง

"นายยังอยู่หรอ?"

กู้ฉางฉิงเห็นเขาแล้วก็แปลกใจเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างอัตโนมัติ

เฟิงจิ่งเหยาช้อนตาไปมอง "ถ้าฉันไม่อยู่แล้วเธอจะให้ใครอยู่ล่ะ? กู้หงเซินหรอ?"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนี้ รอยยิ้มเมื่อสักครู่ก็แข็งค้างไปแบบนั้น

และการเปลี่ยนไปของเธอถูกเฟิงจิ่งเหยาจับได้แล้ว ยิ่งบวกกับการคาดเดาก่อนหน้านี้ทำให้เขามั่นใจ ทันใดนั้นดวงตาทอประกายแสร้งถามอย่างไม่รู้ความว่า "วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเธอถึงล้มลงบนเศษแก้วแตกนั่นได้"

กู้ฉางฉิงได้ยินคำถาม พลันคิดถึงเหตุการณ์ที่ห้องทำงาน หลุบสายตาลงต่ำ

"ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ฉันไม่ระวังเองน่ะ"

เธอไม่สามารถบอกความจริงกับเฟิงจิ่งเหยาได้ ดังนั้นจึงยืมคำแก้ตัวของกู้หงเซินมาใช้

และทำไมเฟิงจิ่งเหยาจะฟังไม่ออกว่าเธอแค่ตอบๆเขาไป และก็รู้ว่ากู้ฉางฉิงคงจะพูดออกมาไม่ได้ เขาก็เลยไม่ได้ถามเซ้าซี้อีก

ในขณะเดียวกันจู่ๆท้องของกู้ฉางฉิงก็ร้องออกมา

เสียงดังชัดเจน กู้ฉางฉิงยิ้มเจื่อน

เห็นได้เลยว่าจากเดิมที่ใบหน้าซีดเผือดค่อยๆแดงระเรื่อ ดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เฟิงจิ่งเหยาหัวเราะออกมาเบาๆ พูดว่า"ฉันจะออกไปซื้อข้าวให้เธอ"

พูดจบ เขาก็เดินออกไปทันที