สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 245

เฟิงจิ่งเหยาชำเลืองมองไปยังกู้ฉางฉิง สายตายิ่งเพิ่มความดุดัน

ทว่าต่อให้เขารู้สึกมีอารมณ์แต่กลับเขาก็ไม่กล้าที่จะลงมือกับคนเจ็บ

ดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะอดทน ดึงเอวเธอเข้ามาแล้ววางลงบนเตียงผู้ป่วย

กู้ฉางฉิงพอล้มตัวลงบนเตียงก็รีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัว แก้มทั้งสองข้างแดงยิ่งกว่ากุ้งต้มสุกซะอีก

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แต่ว่าเมื่อคิดว่าผู้ชายคนนี้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเธอแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายขึ้นมา

"คุณหันไปหน่อยสิ ฉันจะใส่เสื้อผ้า"

ใบหน้าเธอแดงปลั่ง จ้องมองเฟิงจิ่งเหยาแล้วพูดออกมา

เฟิงจิ่งเหยาดูออกเลยว่าเธอกำลังเขินอาย ท่าทีทำตัวไม่ถูกจนเขาอดไม่ได้ที่จะเย้าหยอก

"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?"

"ไม่ต้อง!"

กู้ฉางฉิงรีบปฏิเสธทันที

เฟิงจิ่งเหยาหลุดยิ้มออกมาในความอ่อนช้อยของเธอ ในที่สุดก็หันตัวกลับไป

ไม่นาน ด้านหลังของเขาก็มีเสียงเบาๆดังออกมา ทำเอาเขาต้องเก็บความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้อีกครั้งอย่างยากลำบาก

ราวกับว่าในตาของเขายังเต็มไปด้วยภาพเมื่อสักครู่

คิดถึงตรงนี้ ริมฝีปากก็แห้งผาก ดึงเน็คไทที่คอให้คลายออก

และในตอนนี้ กู้ฉางฉิงใส่เสื้อผ้าอย่างยากลำบากจนเสร็จ พูดออกมาว่า "เสร็จแล้ว"

เฟิงจิ่งเหยาหมุนตัวไปมองกู้ฉางฉิงที่อยู่ในชุดของโรงพยาบาลที่รัดกุม ก็รู้สึกหมดหวัง

ดีว่าเขาก็ไม่ใช่คนที่มีความต้องการสูงอะไร ยับยั้งจิตใจตัวเองเอาไว้ เมื่อเห็นใบหน้าขาวซีดของกู้ฉางฉิงจึงถามออกไปอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่า "ที่ล้มเมื่อกี้นี้เธอไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?"

กู้ฉางฉิงส่ายหน้าไปมา "ฉันไม่เป็นอะไร แต่ว่าน่าจะต้องทำแผลใหม่แล้วล่ะ"

ได้ยินแบบนั้นเฟิงจิ่งเหยาก็รีบเรียกพยาบาลมาทำแผลให้เธอใหม่

แต่เนื่องจากยาชาหมดฤทธิ์แล้ว ในตอนที่ต้องทำแผลใหม่กู้ฉางฉิงเจ็บจนร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว

เฟิงจิ่งเหยาที่กำลังมองอยู่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจถึงได้รู้สึกเจ็บแบบนี้

"คุณออกไปก่อนนะคะ ฉันจะทำแผลให้เธอสักครู่"

เขาก็เดินออกไปข้างหน้าหลังจากพยาบาลพูดจบ

พยาบาลคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาเย็นชาของเขาบ่งบอกว่าจะไม่ออกไปไหน

และเป็นกู้ฉางฉิงเมื่อถูกเขาทำแบบนี้ก็อึ้งไป

ยิ่งทำให้เธอใจสั่นอีกก็คือพอเฟิงจิ่งเหยาออกห่างพยาบาลแล้วก็มุ่งตรงไปข้างเตียงแล้วก็มากุมมือข้างที่เธอเจ็บอย่างระมัดระวังเพื่อทายาให้เธอ

"ถ้าเจ็บก็บอกฉัน ฉันจะเบามือให้"

เขาพูดไปพลางเป่าแผลให้กู้ฉางฉิงไปพลาง

กู้ฉางฉิงมองเขาอย่างอึ้งๆ กำแพงในใจของเธอค่อยพังทลายลง ราวกับว่ามีอะไรข้างในกำลังเติบโตในใจเขา

เฟิงจิ่งเหยารับรู้ถึงสายตาของเธอ เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปแต่ทว่ามุมปากกลับยกยิ้มอยู่

"โชคดีนะที่เธอได้รับบาดเจ็บข้างขวา ถ้าเป็นข้างซ้ายล่ะก็ ชีวิตดีไซเนอร์ของเธอคงจบสิ้น"

น้ำเสียงตำหนิของเขาราวกับต้องการดึงสติกู้ฉางฉิงให้กลับมา ในความยุ่งเหยิงนี้ทิ้งความรู้สึกประหลาดใจไว้ในใจ

"โชคดีจริงๆแหละ"

เธอยกยิ้มมุมปาก ชัอนตามองแผลที่แขน นัยน์ตาก็ฉายแววหวาดกลัว

ความจริงแล้วตอนเพิ่งจะมีเรื่อง เธอเจ็บจนชาจึงไม่ทันระวังแผล แต่ต่อมาถูกปิดแผลเอาไว้

แต่พอมาดูตอนนี้ ยิ่งเห็นแผลก็รู้สึกสยดสยอง ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะทิ้งแผลเป็นไว้หรือเปล่า

ในตอนที่เธอกำลังปล่อยจิตใจล่องลอย ทันใดนั้นประตูห้องพักก็ถูกเคาะเสียงดัง

"เข้ามา"

เฟิงจิ่งเหยาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นประตูก็ถูกผลักให้เปิดออก กู้ฉางฉิงตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงประหลาด

"คุณปู่ มาได้ยังไงคะเนี่ย"