สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 245

เฟิงจิ่งเหยาชำเลืองมองไปยังกู้ฉางฉิง สายตายิ่งเพิ่มความดุดัน

ทว่าต่อให้เขารู้สึกมีอารมณ์แต่กลับเขาก็ไม่กล้าที่จะลงมือกับคนเจ็บ

ดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะอดทน ดึงเอวเธอเข้ามาแล้ววางลงบนเตียงผู้ป่วย

กู้ฉางฉิงพอล้มตัวลงบนเตียงก็รีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัว แก้มทั้งสองข้างแดงยิ่งกว่ากุ้งต้มสุกซะอีก

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แต่ว่าเมื่อคิดว่าผู้ชายคนนี้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเธอแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายขึ้นมา

"คุณหันไปหน่อยสิ ฉันจะใส่เสื้อผ้า"

ใบหน้าเธอแดงปลั่ง จ้องมองเฟิงจิ่งเหยาแล้วพูดออกมา

เฟิงจิ่งเหยาดูออกเลยว่าเธอกำลังเขินอาย ท่าทีทำตัวไม่ถูกจนเขาอดไม่ได้ที่จะเย้าหยอก

"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?"

"ไม่ต้อง!"

กู้ฉางฉิงรีบปฏิเสธทันที

เฟิงจิ่งเหยาหลุดยิ้มออกมาในความอ่อนช้อยของเธอ ในที่สุดก็หันตัวกลับไป

ไม่นาน ด้านหลังของเขาก็มีเสียงเบาๆดังออกมา ทำเอาเขาต้องเก็บความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้อีกครั้งอย่างยากลำบาก

ราวกับว่าในตาของเขายังเต็มไปด้วยภาพเมื่อสักครู่

คิดถึงตรงนี้ ริมฝีปากก็แห้งผาก ดึงเน็คไทที่คอให้คลายออก

และในตอนนี้ กู้ฉางฉิงใส่เสื้อผ้าอย่างยากลำบากจนเสร็จ พูดออกมาว่า "เสร็จแล้ว"

เฟิงจิ่งเหยาหมุนตัวไปมองกู้ฉางฉิงที่อยู่ในชุดของโรงพยาบาลที่รัดกุม ก็รู้สึกหมดหวัง

ดีว่าเขาก็ไม่ใช่คนที่มีความต้องการสูงอะไร ยับยั้งจิตใจตัวเองเอาไว้ เมื่อเห็นใบหน้าขาวซีดของกู้ฉางฉิงจึงถามออกไปอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่า "ที่ล้มเมื่อกี้นี้เธอไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?"

กู้ฉางฉิงส่ายหน้าไปมา "ฉันไม่เป็นอะไร แต่ว่าน่าจะต้องทำแผลใหม่แล้วล่ะ"

ได้ยินแบบนั้นเฟิงจิ่งเหยาก็รีบเรียกพยาบาลมาทำแผลให้เธอใหม่

แต่เนื่องจากยาชาหมดฤทธิ์แล้ว ในตอนที่ต้องทำแผลใหม่กู้ฉางฉิงเจ็บจนร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว

เฟิงจิ่งเหยาที่กำลังมองอยู่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจถึงได้รู้สึกเจ็บแบบนี้

"คุณออกไปก่อนนะคะ ฉันจะทำแผลให้เธอสักครู่"

เขาก็เดินออกไปข้างหน้าหลังจากพยาบาลพูดจบ

พยาบาลคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาเย็นชาของเขาบ่งบอกว่าจะไม่ออกไปไหน

และเป็นกู้ฉางฉิงเมื่อถูกเขาทำแบบนี้ก็อึ้งไป

ยิ่งทำให้เธอใจสั่นอีกก็คือพอเฟิงจิ่งเหยาออกห่างพยาบาลแล้วก็มุ่งตรงไปข้างเตียงแล้วก็มากุมมือข้างที่เธอเจ็บอย่างระมัดระวังเพื่อทายาให้เธอ

"ถ้าเจ็บก็บอกฉัน ฉันจะเบามือให้"

เขาพูดไปพลางเป่าแผลให้กู้ฉางฉิงไปพลาง

กู้ฉางฉิงมองเขาอย่างอึ้งๆ กำแพงในใจของเธอค่อยพังทลายลง ราวกับว่ามีอะไรข้างในกำลังเติบโตในใจเขา

เฟิงจิ่งเหยารับรู้ถึงสายตาของเธอ เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปแต่ทว่ามุมปากกลับยกยิ้มอยู่

"โชคดีนะที่เธอได้รับบาดเจ็บข้างขวา ถ้าเป็นข้างซ้ายล่ะก็ ชีวิตดีไซเนอร์ของเธอคงจบสิ้น"

น้ำเสียงตำหนิของเขาราวกับต้องการดึงสติกู้ฉางฉิงให้กลับมา ในความยุ่งเหยิงนี้ทิ้งความรู้สึกประหลาดใจไว้ในใจ

"โชคดีจริงๆแหละ"

เธอยกยิ้มมุมปาก ชัอนตามองแผลที่แขน นัยน์ตาก็ฉายแววหวาดกลัว

ความจริงแล้วตอนเพิ่งจะมีเรื่อง เธอเจ็บจนชาจึงไม่ทันระวังแผล แต่ต่อมาถูกปิดแผลเอาไว้

แต่พอมาดูตอนนี้ ยิ่งเห็นแผลก็รู้สึกสยดสยอง ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะทิ้งแผลเป็นไว้หรือเปล่า

ในตอนที่เธอกำลังปล่อยจิตใจล่องลอย ทันใดนั้นประตูห้องพักก็ถูกเคาะเสียงดัง

"เข้ามา"

เฟิงจิ่งเหยาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นประตูก็ถูกผลักให้เปิดออก กู้ฉางฉิงตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงประหลาด

"คุณปู่ มาได้ยังไงคะเนี่ย"

เห็นเพียงคุณปู่เฟิงเดินเข้ามาเท่านั้น

เขามองไปที่แผลที่ยังไม่ได้ปิด สายตาเต็มไปด้วยห่วงใย

"ฉันได้ยินมาว่าเธอล้มจนได้เลือด เลยมาเยี่ยมเธอสักหน่อย ทำยังไงถึงล้มจนได้เลือดหนักขนาดนี้ล่ะ"

กู้ฉางฉิงพอได้ยินคำพูดแสดงความห่วงใยอย่างจริงใจ ความรู้สึกอบอุ่นก่อขึ้นในใจ

ทั้งตระกูลเฟิงก็มีแต่คุณท่านนี่แหละที่เป็นห่วงเขาจริงๆ

"คุณปู่คะ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะแค่แผลอาจจะลึกจนดูน่าตกใจเท่านั้น"

เธอพูดปลอบ ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างจริงใจ

เมื่อได้ยินว่าเธอไม่เป็นไร จึงถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างโล่งใจ

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ"

พูดไปตาก็มองเฟิงจิ่งเหยาที่กำลังทำแผลให้เธอแล้วพูดเตือนไปว่า "จิ่งเหยา ในเมื่อฉางซินได้รับบาดเจ็บแบบนี้ ช่วงนี้อย่ามัวแต่ดูแลงานบริษัทอย่างเดียว ต้องอยู่ข้างๆคอยดูแลเธอด้วยล่ะ"

แน่นอนที่เขาพูดแบบนี้เพราะว่ามีจุดประสงค์แอบแฝง

เขาหวังว่าจะอาศัยช่วงที่กู้ฉางฉิงได้รับบาดเจ็บทำให้พวกเขาสองคนค่อยๆใกล้ชิด

เฟิงจิ่งเหยารู้ไม่ทันความคิดของเขา แต่ไม่ได้คันค้านคำขอของเขาแต่อย่างใด พยักหน้าตกลง

"ทราบแล้วครับ คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วง"

คุณท่านตระกูลเฟิงมองใบหน้าเคร่งขรึมของเขา ฮึมฮัมอย่างไม่สบอารมณ์

"ถ้าฉันไม่เป็นห่วง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะได้อุ้มหลานสักที"

พูดไปก็กลัวว่ากู้ฉางฉิงจะคิดมาก เปลี่ยนสีหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ฉางซิน เธอไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ได้จะกดดันอะไรเธอ ก็แค่อยากให้จิ่งเหยาเก็บเรื่องนี้ไปพิจารณาหน่อย"

กู้ฉางเห็นแบบนี้พยักหน้าเข้าใจอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขณะเดียวกันก็เหมือนรู้สึกวูบโหวงในใจอย่างบอกไม่ถูก

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปยังเฟิงจิ่งเหยา ทว่าเฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สังเกต เพียงแต่เอือมกับความสองมาตราฐานนี้ของคุณปู่

……

ในเวลาเดียวที่บ้านตระกูลเฟิง

เนื่องจากการทะเลาะตบตีครั้งที่แล้วมู่เฉาเกอสร้างความเสียหายให้กู้ฉางฉิงไม่น้อย เฟิงจิ้งหยวนจึงไม่ได้ต่อต้านที่จะดึงเธอมาเป็นพวกขนาดนั้นแล้ว

ทั้งสองนั่งคุยเรื่องกู้ฉางฉิงที่ต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่ในสวนดอกไม้

"แปลกจริงๆ คนดีๆที่ไหนเขาจะไปล้มลงบนเศษแก้วแตกกัน"

มู่เฉาเกอกระพริบตาถี่ พูดอย่างจนปัญญา

"ใครจะไปรู้ล่ะ"

เฟิงจิ้งหยวนตอบกลับอย่างไม่พอใจ ทันใดนั้นท่าทีเหมือนคิดอะไรออก พูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม "ไม่แน่ว่าสองพ่อลูกนี้อาจจะมีแผนอะไรอยู่ก็เป็นได้ คนบ้านนี้เจ้าแผนการกันทั้งนั้น"

มู่เฉาเกอได้ยินแบบนั้น ยกยิ้มมุมปาก "ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ฉันพอจะเดาออกแล้วล่ะว่าพวกเขาวางแผนนี้มาเพื่ออะไร"

เฟิงจิ้งหยวนได้ยินแบบนั้นจึงมองไปที่เธอ "เธอเดาว่าไงล่ะ?"

มู่เฉาเกอหันไปมองเธอแวบหนึ่ง พูดสนุกๆขึ้นมาว่า "ฉันได้ยินมาว่าช่วงตระกูลกู้กำลังหาเงินทุนก้อนนึง อย่างต่ำก็ร้อยล้าน ในสายตาฉันทั้งปักกิ่งจะมีใครเหมาะไปกว่าเฟิงจิ่งเหยาอีกล่ะ"

เฟิงจิ้งหยวนฟังจบ พอรวมกับสิ่งที่เธอคาดการณ์แล้วไฟโทสะก็ลุกท่วมทันที

"คนตระกูลกู้เลือดเย็นจริงๆ ไม่จบไม่สิ้น ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ ฉันจะไม่ให้แผนของพวกเขาสำเร็จเด็ดขาด"

เธอพูดแล้วลุกขึ้นอย่างมีน้ำโห "ต้องรีบเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่สะใภ้ แล้วก็คุณพ่อด้วย จะปล่อยให้พวกตระกูลกู้มาเกาะจิ่งเหยาไม่ได้เด็ดขาด"

พูดจบ เดินออกไปโดยไม่ได้สนใจมู่เฉาเกอ

กลับไม่ได้รู้เลยว่าพอเธอเดินห่างออกไป มู่เฉาเกอยกยิ้มร้าย

สายตาวูบไหวจ้องไปยังแผ่นหลังเฟิงจิ้งหยวน ดวงตาแฝงไปด้วยนัยยะ

ที่เธอเอาเรื่องนี้มาแฉก็เพราะเธอคิดไว้อยู่แล้วว่าหลังจากที่เฟิงจิ้งหยวนทราบเรื่องต้องโกรธเป็นฝืนเป็นไฟแน่ๆ และจะต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณนายเฟิงอย่างแน่นอน

ยิ่งบวกกับเดิมทีที่พวกเขามีอคติกับกู้ฉางซินอยู่แล้วด้วย จะต้องระเบิดความขัดแย้งในครอบครัวอย่างแน่นอน

และกู้ฉางซินจะต้องโต้ตอบ ไม่นานทั้งสองฝั่งต้องแตกแยก แค่รอให้ตระกูลเฟิงหมดความอดทนกับตระกูลกู้

เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าเฟิงจิ่งเหยา หรือคุณท่านที่แสนจะรักกู้ฉางซินหนักหนา ก็คงผิดหวังในตัวกู้ฉางซินไม่น้อยเลยทีเดียว

และนี่ก็เป็นจุดประสงค์ที่เธอมาบ้านตระกูลเฟิง