สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 254

กู้ฉางฉิงเห็นว่าเฟิงจิ่งเหยาพบเธอแล้ว ก็เลยผลักประตูเข้าไป

"ขอโทษนะ เมื่อกี้เป็นห่วงเกินไปหน่อย คุณกู้อย่าเข้าใจผิดนะ"

มู่เฉาเกอเห็นเธอเข้ามา ก็เช็ดน้ำตาบนหน้าไปพลาง ก็จงใจเอ่ยถึงเรื่องเมื่อกี้นี้ไปด้วย

กู้ฉางฉิงเห็นเขา ก็ส่ายหัวสีหน้าไม่อาจคาดเดาได้ : "จู่ๆก็เกิดเรื่อง คุณมู่ก็ต้องเป็นห่วงเป็นเรื่องปกติ"

เธอพูดจบ ก็ถามเฟิงจิ่งเหยาอย่างห่วงใย

"ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เฟิงจิ่งเหยาส่ายหัว : "ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง"

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่สีหน้าก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ปากซีดอย่างเห็นได้ชัด

สิ่งเหล่านี้อยู่ในสายตาของกู้ฉางฉิง

โดยเฉพาะเห็นไหล่ของเขาที่ได้รับบาดเจ็บ ด้านบนพันด้วยผ้าพันแผล มีเลือดซึมนิดๆ ทำให้กู้ฉางฉิงยิ่งไม่สบายใจ

เธอมองเฟิงจิ่งเหยา โดยจิตใต้สำนึกอยากจะถามว่าได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร

ผลคือยังไม่ทันได้ถาม เฟิงจิ่งเหยาหันมาทางนี้ยิ้มแล้วพูดว่า : "เฉาเกอ ในเมื่อฉางซินมาแล้ว คุณก็กลับไปก่อนเถอะ วันนี้คุณก็ตกใจ ไปพักผ่อนซะหน่อย"

มู่เฉาเกอไก้ฟังคำนี้ สีหน้าก็แข็งทื่อไปชั่วขณะ

เธอมองกู้ฉางฉิง ถึงแม้จะไม่เต็มใจ แต่ยังคงฝืนพยักหน้าไป

ถึงอย่างไรหลายวันมานี้เธอก็ลงมือไปไม่น้อย ขืนอยู่ต่ออีก เกรงว่าเฟิงจิ่งเหยาจะสังเกตได้

รอเธอออกไป กู้ฉางฉิงก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปข้างๆเฟิงจิ่งเหยา ถามอย่างตึงเครียดว่า : "คุณบาดเจ็บได้ยังไง? ต่อสู้กันขึ้นมาหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่อยากพูดมาก ตอบกลับอย่างลวกๆ : "ประมาณนั้น"

กู้ฉางฉิงไม่พอใจกับคำตอบนี้ จึงถามต่อว่า : "ประมาณนั้นอะไร คุณไม่ได้บอกว่าจะดูแลตัวเองดีๆหรอ? อีกฝ่ายทำร้ายคุณได้อย่างไร บาดเจ็บอย่างไร หมอบอกหรือเปล่า?"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นว่าเธอกระวนกระวายใจ ก็ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรไปสักพักหนึ่ง

กู้ฉางฉิงไม่รอคำตอบของเขา ก็คาดเดาไปอย่างมั่วๆ

"ทำไมคุณไม่พูดล่ะ เป็นรอยฟกช้ำหรือแผลถลอก……หรือถูกมีดบาด?"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นท่าทางที่ถามอย่างซักไซ้ถึงต้นตอของเธอ ก็ลังเลเล็กน้อย แล้วจึงตอบกลับว่า : "ถูกยิง"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำตอบ ก็สั่นไปทั้งตัว

"ถูก……ถูกยิง?"

เธอมองเฟิงจิ่งเหยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เฟิงจิ่งเหยามองเธอที่ถูกทำให้ตกใจ ก็พูดปลอบโยนว่า : "คุณไม่ต้องกังวลหรอก ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว อีกอย่างแค่แผลเล็กๆ รักษาได้ทันท่วงที ไม่ได้มีผลกระทบอะไร"

เขาอธิบาย ทว่าไม่ได้เข้าหูกู้ฉางฉิงเลย

้เวลานี้รู้สึกสับสนเล็กน้อย

ถึงอย่างไรแผลที่ถูกยิงนี่ ก็ไกลเกินกว่าที่เธอจะสัมผัสได้ถึง

อีกอย่าง เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเฟิงจิ่งเหยาถึงได้สัมผัสกับเรื่องแบบนี้ที่เคยเห็นแค่ในทีวี

โดยเฉพาะเธอนึกถึงเหตุการณ์ยิงโต้ตอบกันในทีวี ทั้งเนื้อทั้งตัวก็สั่นไปหมด สีหน้าก็ย่ำแย่ลงทันที ซีดเผือดขึ้นมา

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนี้ ก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ตกใจ รีบดึงคนมาไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ลูบหลังเบาๆให้เธอสบายใจ

"ฉางซิน อย่าคิดมากเลย ครั้งเป็นแค่เหตุสุดวิสัย ต่อไปจะไม่มีอีกแล้ว"

เขาพูดจบ ก็จูบกู้ฉางฉิงที่หน้าผาก ในเวลาเดียวกันก็ไล่ไปตามคิ้ว แล้วไปจบที่ริมฝีปาก

จูบนี้ไม่ได้รีบร้อนอย่างที่ผ่านมา แต่กลับยาวนานเป็นสิบนาที

ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ทั้งสองจึงแยกจากกันแล้วหายใจหอบเหนื่อยเบาๆ

กู้ฉางฉิงเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเฟิงจิ่งเหยา หน้าแดงไม่หยุด แววตาเป็นประกาย

"เฟิงจิ่งเหยา!"

เธอจ้องมองเฟิงจิ่งเหยาอย่างเขินอาย ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่าเธอถามเรื่องบาดแผลของเขาอยู่

"เอาล่ะ อย่าโกรธเลย แล้วก็อย่ากังวลด้วย ฉันไม่เป็นไรจริงๆ"