สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 259

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ จับตะเกียบให้แน่น จนปลายนิ้วเป็นสีขาวแล้ว ไม่สบายใจเป็นที่สุด เหมือนมีมือใหญ่ๆบีบไว้จนแน่น ทำให้เธอหายใจก็ยังเจ็บ

เธอรู้สึกได้ว่าเฟิงจิ่งเหยาไม่ไว้ใจเธอเลย

โดยเฉพาะเรื่องนี้ยังมีกู้หงเซินมาร่วมด้วย ก็ยิ่งอธิบายไม่ได้

"ขอโทษนะ ถ้าทำให้คุณเกิดปัญหามากมายขนาดนี้ ต่อไปฉันจะไม่เข้าไปร่วมการวางแผนของบริษัทอีก ทำงานนักออกแบบอย่างสงบๆ"

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆมองเฟิงจิ่งเหยาแล้วให้คำมั่นสัญญา

เฟิงจืงเหยาได้ฟังคำนี้ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกทุกข์เล็กน้อย

เขาขมวดคิ้ว กำลังคิดจะพูดอะไร กู้ฉางฉิงไม่ให้โอกาสเขาได้พูดยืนขึ้นมา

"ฉันกินเสร็จแล้ว คุณค่อยๆทานนะ"

เธอพูดจบ ก็ออกจากห้องอาหารไป

เฟิงจิ่งเหยามองเธอจากไปด้วยความโกรธ ชั่วขณะใบหน้าก็เย็นชาลง

เดิมทีเขาคิดว่าจะพูดคำพูดที่นุ่มนวลเล็กน้อย เวลานี้ยิ่งไม่สามารถพูดออกมาได้ จนรู้สึกว่ากู้ฉางฉิงได้รับการไว้วางใจจนหยิ่งยโสโอหัง

ทว่าเดิมที่ไม่รู้ว่ากู้ฉางฉิงไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้

หลังจากกู้ฉางฉิงออกไป และไม่ได้กลับไปที่ห้อง แต่เดินออกจากตระกูลเฟิงไป

เวลานี้เธอไม่อยากอยู่ที่ตระกูลเฟิง เธอกลัวว่าจะอดทนไม่ไหวที่จะร้องไห้ออกมาต่อหน้าเฟิงจิ่งเหยา

เธอรู้สึกน้อยใจมาก

เห็นได้ชัดว่าเธอคิดหาผลประโยชน์เพื่อบริษัท แต่ไม่ว่าเธอจะอธิบายอย่างไร ขอเพียงแต่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลกู้ กู้หงเซิน เฟิงจิ่งเหยาก็จะสึกว่าเธอช่วยหาผลกำไรให้ตระกูลกู้

เธอนึกถึงตรงนี้ ท้ายที่สุดก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไหลออกมาจากเบ้าตา

เธอครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ดูเหมือนว่าไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน เธอก็จะถูกสงสัยที่นั่น ถูคนรังเกียจและไม่แยแส

ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน พิสูจน์ตัวเองอย่างไร ผลลัพธ์สุดท้ายก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ชั่วขณะ เธอก็รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แล้วก็ยิ่งเบื่อหน่ายชีวิตเช่นนี้

เธอเดินอยู่บนถนน มองไปข้างหน้าด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ทว่าไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน

จนกระทั่งเริ่มคิดถึงชีวิตก่อนหน้านี้

เวลานั้นที่แม่ของฉันยังไม่เกิดเรื่อง ถึงแม้ว่าพวกเธอจะอยู่อย่างยากจน แต่ก็อบอุ่นและมีความสุข

คิดไป คิดมา ความอึดอัดในใจของเธอก็ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น แต่เธอคิดถึงแม่มากกว่า

แต่เธอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่กู้หงเซินจะพาเธอไปโรงพยาบาลในเวลานี้ ดังนั้นเธอจึงเรียกรถ ไปบ้านเช่าที่เคยอยู่ด้วยกันกับแม่ก่อนหน้านี้

บ้านเช่าที่เมืองเก่า ถึงแม้ว่าจะไม่สะดวกสบาย แต่ของทุกอย่างในบ้านเป็นพวกเธอสองแม่ลูกจัดแต่งไว้ด้วยมือของตัวเอง

กู้ฉางฉิงยืนอยู่หน้าประตูแล้วมองการตกแต่งที่คุ้นเคย จิตใจที่กระวนกระวายชั่วขณะก็สงบลงมา

คนก็ผ่อนคลายมากขึ้น

นี่คือบ้านของเธอ เป็นบ้านของเธอกับแม่……

เธอทอดถอนใจแล้วมองไปรอบๆ จากนั้นก็ไปที่ห้องน้ำตักน้ำมาหนึ่งกะละมังแล้วเริ่มทำความสะอาด

เพราะว่าไม่ได้กลับมานาน เฟอร์นิเจอร์รอบๆมีแต่ฝุ่น

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดกู้ฉางฉิงก็เก็บกวาดเสร็จ และด้านนอกก็มืดไปแล้ว

เพียงแต่เธอไม่ได้วางแผนที่จะกลับไป

เธอมาที่ห้องพักที่เคยอาศัยอยู่กับแม่ นอนลงอย่างเหนื่อยล้า กลิ่นที่คุ้นเคยแทรกเข้ามาที่ปลายจมูก ทำให้จิตใจเธอที่หนาวเหน็บมาตลอดก็อบอุ่นเล็กน้อย

ก็เหมือนกับว่ามีแม่อยู่ด้วยข้างๆ

เธอนอนขดอยู่เงียบๆเช่นนี้ ทว่าอย่างไรก็นอนไม่หลับ

และในเวลานี้ ที่ตระกูลเฟิง

เฟิงจิ่งเหยาทานอาหารเสร็จก็ลุกขึ้นกลับไปที่ห้อง ทว่าไม่พบกู้ฉางฉิง ก็เลยเรียกพ่อบ้านมาถาม

"คุณนายรองเหมือนว่าจะออกไปเมื่อกี้นี้"

พ่อบ้านตอบตามความจริง เฟิงจิ่งเหยาทว่าฟังแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น

เขาคาดไม่ถึงว่ากู้ฉางฉิงจะหนีไปกับเขาอย่างไร้เดียงสา ในใจก็ไม่มีความสุขอย่างมาก