สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 262

เดิมทีเฟิงจิ่งเหยาต้องการจะออกไป เมื่อไม่เห็นจิตใจก็ไม่หงุดหงิด

แต่ไม่ว่าจะก้าวออกไปแค่ไหน

เวลานี้กระเป๋าเดินทางของกู้ฉางฉิงก็จัดเตรียมเสร็จแล้ว

ก็เห็นเธอลากกระเป๋าเดินทางด้วยสีหน้าเย็นชาเดินผ่านเฟิงจิ่งเหยาไป

"คุณจะไปไหน?"

เฟิงจิ่งเหยาดึงข้อมือเธอโดยไม่ต้องคิด ขมวดคิ้วถาม

"ฉันจะไปวางกระเป๋าที่ห้องพักแขกข้างๆ"

กู้ฉางฉิงตอบกลับอย่างเย็นชา ในเวลาเดียวกันก็ต้องการจะดึงมือตนเองออก ทว่าอย่างไรก็ดึงไม่ออก

"ปล่อยฉันได้ไหม?"

เธอขมวดคิ้วนิดๆมองไปทางเฟิงจิ่งเหยา แล้วเอ่ยถาม

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้เคลื่อนไหว แต่จ้องมองเธอด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง

ทำไมต้องเอาไปวางที่ห้องพักแขก นี่คุณยังโกรธฉันอยู่หรอ?"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ก็นิ่งไป ในแววตาก็เป็นประกาย เพียงแต่เธอรีบเก็บสีหน้าไว้

"เปล่า"

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ แล้วพูดอีกครั้งว่า : "คุณปล่อยฉันก่อนได้ไหม?"

"ไม่ได้"

เฟิงจิ่งเหยาตอบกลับโดยไม่ลังเล จากนั้นก็หมุนตัว ดึงคนเข้ามาที่ผนังข้างๆ

กระเป๋าเดินทางอันหนักอึ้งหลุดออกจากมือของกู้ฉางฉิง เกิดเสียงดัง

แต่กลับไม่มีใครสนใจ

หรือพูดได้ว่า เดิมทีกู้ฉางฉิงไม่ได้สนใจ เวลานี้ในสายตาในจิตใจของเธอเป็นคนที่อยู่ตรงหน้านี้

พูดได้ว่า การกระทำของเฟิงจิ่งเหยาเกินความคาดหมายของเธออย่างสิ้นเชิง

"พูดมาเถอะ ว่าคุณโกรธอะไรอยู่"

เฟิงจิ่งเหยามองกู้ฉางฉิงที่ตะลึงงันอยู่ตรงหน้า เอาตัวเข้ามาใกล้ๆ ลมหายใจอุ่นๆพ่นรดใบหน้าของกู้ฉางฉิง

"ฉันไม่ได้โกรธอะไร คุณปล่อยฉันนะ"

เธอเผชิญหน้ากับผู้ชายที่อยู่ใกล้อย่างมาก กระสับกระส่ายต่อสู้ดิ้นรน

เฟิงจิ่งเหยากดเธอไว้ ทำให้เธอดิ้นไม่หลุด

ชั่วขณะกู้ฉางฉิงก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

"คุณคิดจะทำอะไร?"

เธออดไม่ได้ที่จะต้องมองเฟิงจิ่งเหยาอย่างโกรธๆ

"ประโยคนี้ฉันควรจะถามคุณหรือเปล่า? คุณโกรธอะไรอยู่?"

เฟิงจิ่งเหยาเลิกคิ้วมองเธอ จากนั้นก็เหมือจะนึกอะไรออก สายตาก็กวาดไปมองกระเป๋าเดินทางที่ถูกทิ้งอยู่ข้างๆ พูดอย่างไม่เข้าใจ : "ตอนนี้ฉันสงสัยมาก ที่คุณไปศึกษาที่ต่างประเทศนี่มันเป็นข้ออ้างที่คุณจะหนีออกจากบ้าน

กู้ฉางฉิงคาดไม่ถึงว่าเฟิงจิ่งเหยาจะช่างจินตนาการไปขนาดนี้ ก็เลยหัวเราะออกมา

"ทำไมฉันต้องหนีออกจากบ้าน อีกอย่าง ฉันมีคุณสมบัติที่ต้องหนีออกจากบ้านหรอ?"

เธอเคืองเฟิงจิ่งเหยา ในดวงตาก็ไม่ปกปิดความโกรธไว้

"ครั้งนี้ที่ออกไปศึกษาที่ต่างประเทศ ฉันก็เตรียมการไว้ล่วงหน้า จะได้ไม่ต้องถูกไล่ออกจากบริษัทในอนาคต"

แน่นอนว่าเธอไม่สามารถบอกเฟิงจิ่งเหยาได้ เรื่องที่ออกไปต่างประเทศนี้ก็มีปัจจัยที่จะซ่อนตัวจากเขาด้วย

แต่ถึงเธอจะไม่พูด เฟิงจิ่งเหยาก็รู้สึกได้

"ดังนั้น คุณยังโกรธอยู่"

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ เห็นท่าทางปากไม่ตรงกับใจของกู้ฉางฉิง ฉับพลันก็รู้สึกว่าน่าสนใจ

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าเขาหัวเราะอะไร เพียงแต่ความคิดของตนเองถูกเขาเปิดเผยแล้ว ทำให้สีหน้าของเธออดกลั้นไว้ไม่อยู่

"ฉันบอกแล้ว ว่าฉันไม่ได้โกรธ คุณต้องการให้ฉันพูดอะไรอีก"

เธอพูดจบ ก็ผลักเฟิงจิ่งเหยาแรงๆด้วยความเขินอาย

"หลีกไป ฉันยังมีของอีกเยอะที่จะต้องเตรียม……อื้อ"

ใครจะรู้ว่าเธอยังพูดไม่ทันจบ ฉับพลันใบหน้าอันหล่อเหลาของเฟิงจิ่งเหนาก็ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าเธอ

เธอดวงตาเบิกกว้าง ในแววตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงจ้องมองผมที่ดำขลับของเฟิงจิ่งเหยา

การสัมผัสระหว่างริมฝีปากทำให้เธอไม่ได้สติไปพักหนึ่ง