สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 263

กู้ฉางฉิงนำกระเป๋าเดินทางเดินออกจากสนามบิน มู่จิ่นก็มารออยู่ด้านนอกก่อนแล้ว

"ฉางซิน ทางนี้"

เขายกมือเรียก ให้กู้ฉางฉิงหาเขาเจอในฝูงชน

จากนั้นทั้งสองคนก็ขึ้นรถ มู่จิ่นก็พากู้ฉางฉิงไปพักผ่อนที่โรงแรม

กู้ฉางฉิงเข้าไปในห้อง ไม่ได้อาบน้ำทันที แต่โทรไปหาเฟิงจิ่งเหยา รายงานการเดินทาง

เฟิงซื่อกรุ๊ป เฟิงจิ่งเหยากำลังประชุมอยู่ก็เห็นเธอโทรมา โบกมือให้กับผู้บริหารระดับสูงที่กำลังรายงานอยู่หยุดชั่วคราว

"ชวี่ยี่ คุณบันทึกการประชุมให้ดีๆ อีกสักครู่ฉันจะมาดู"

เขาหยิบมือถือแล้วลุกขึ้นเดินไปทางห้องประชุม

จากนั้นก็ออกไป พวกผู้บริหารระดับสูงก็อดไม่ได้ที่จะซุบซิบกันขึ้นมา

แล้วก็กล้าที่จะสอบถามข่าวคราวจากชวี่ยี่

"ผู้ช่วยพิเศษชวี่ ท่านประธานของเรามีความรักหรอ"

พร้อมกับคำนี้ที่ออกมา หลายๆคนก็มองไปที่ชวี่ยี่

"ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน พวกคุณสังเกตเห็นไหม วันนี้มุมปากของท่านประธานแตก ในฐานะคนที่เคยผ่านประสบการณ์มาก่อน ฉันกล้ายืนยันว่านั่นท่านประธานไม่ได้กัดปากตนเองแตกอย่างแน่นอน"

"นี่ยังต้องให้คุณพูดด้วยหรอ?"

ผู้บริหารระดับสูงเหล่านี้กำลังพูดคุยกัน ทำให้ชวี่ยี่ค้นพบอีกครั้งหนึ่ง ว่าที่แท้ผู้บริหารระดับสูงเฟิงซื่อกรุ๊ปของพวกเขาเดิมทีก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนที่ปรากฏอยู่ภายนอก

"อะแฮ่ม……ฉันรู้ว่าทุกท่านให้ความสนใจกับท่านประธานอย่างมาก เพียงแต่นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของท่านประธาน ตอนนี้เราต้องพูดเรื่องของบริษัทก่อน มิเช่นนั้นอีกสักครู่ท่านประธานกลับมา ไม่จัดเก็บข้อมูลให้เป็นระเบียบ พวกเราต้องรับผิดชอบผลที่ตามมานะ"

ชวี่ยี่กระแอมแล้วเตือนทุกคน ถึงอย่างไรการซุบซิบนินทาท่านประธานก็ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่นัก

ทุกๆคนก็มีสติกลับมา เริ่มกลับสู่สถานการณ์เดิม รายงานการทำงาน แต่ไฟแห่งการนินทาในใจยังคงมีอยู่ตลอด

และสิ่งเหล่านี้ เดิมทีเฟิงจิ่งเหยาไม่รู้

หลังจากที่เขาออกไปจากห้องประชุม ก็เดินไปที่ระเบียงเพื่อรับโทรศัพท์

"ถึงแล้วหรอ?"

เขายิ้มเอ่ยถาม

"อืม ถึงแล้ว ตอนนี้อยู่ในโรงแรม"

กู้ฉางฉิงพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ของเธอ เฟิงจิ่งเหยาฟังอย่างเงียบๆ

ท้ายที่สุดเขายังไม่วางใจสั่งกำชับอีกครั้ง : "อยู่ต่างประเทศคนเดียว อย่าไปวิ่งเล่นวุ่นวาย ระวังความปลอดภัยด้วย"

กู้ฉางฉิงฟังคำบอกเล่าที่ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยของเขา ก็อบอุ่นในใจ

"ฉันรู้แล้ว"

ทัเงสองคนพูดกันสองสามประโยค จึงวางสายไป

เฟิงจิ่งเหยาเก็บมือถือแล้วเดินไปที่ห้องประชุม ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้าก็ไม่สามารถเก็บซ่อนไว้ได้

เมื่อเขาเข้ามาในห้องประชุม ทุกๆคนก็มองไปทางเขา

ในตอนแรก เฟิงจิ่งเหยาไม่พบสิ่งผิดปกติ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาพบว่าผู้บริหาระดับสูงหลายคนมักจะมองมาที่บาดแผลที่มุมปากของเขา ทำให้จู่ๆเขาก็ไม่สบายใจขึ้นมา ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

เพียงแต่เขาไม่ได้พูดอะไร ประชุมจนเสร็จโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

จากนั้นก็เลิกประชุม เขาก็กลับมาที่ห้องทำงาน

พอดีเขากำลังจัดการงานอยู่ มู่เฉาเกอก็หยิบเอกสารหนึ่งฉบับเดินเข้ามา

"จิ่งเหยา ลองดูเอกสารนี้หน่อย ถ้าไม่มีปัญหาก็ลง……นาม"

คำพูดสุดท้ายของเธอเป็นเพราะว่าเห็นบาดแผลที่มุมปากของเฟิงจิ่งเหยา พูดอย่างลังเลใจ

"มุมปากคุณเป็นอะไร?"

เธอแสร้งถามอย่างมองไม่ออก

เฟิงจิ่งเหยาก็ไม่ได้พบความประหลาดใจบนใบหน้าเธอ ลูบๆคลำๆปาก ในหัวก็อดนึกถึงฉากเมื่อคืนไม่ได้ เผยรอยยิ้มที่ลุ่มหลงโปรดปราน

"ถูกแมวกัดนะ"

ในความคิดของเขา เวลานั้นกู้ฉางฉิงก็เหมือนแมวที่โกรธเกรี้ยวตัวหนึ่ง

มู่เฉาเกอมองยิ้มหวานบนใบหน้าของเขา แค่รู้สึกไม่เข้าตาเป็นพิเศษ