สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 274

เช้าวันรุ่งขึ้น กู้ฉางฉิงกับเฟิงจิ่งเหยาก็ลุกขึ้นอาบน้ำแปรงฟันแล้วไปทานอาหารด้วยดกัน

เวลามื้ออาหาร ทั้งสองคนก็ตุยเรื่องงานกัน จากนั้นเฟิงจิ่งเหยาก็ไปทำงาน

กู้ฉางฉิงไม่อยากไปบริษัทเพื่อถูกจี้อี้จับผิดอีก เลยถือโอกาสทำงานอยู่ที่บ้านเสียเลย

มั่วหลียังคงอยู่อารักขาเธอเหมือนเดิม

เวลานี้ กู้ฉางฉิงทำงานออกแบบอยู่ในห้องตลอด

รอให้เที่ยง จึงออกมาทานอาหาร

พอดีกับที่เธอทานอาหารเสร็จ ก็เตรียมตัวกลับไปทำงานต่อที่ห้อง พ่อบ้านก็วิ่งเข้ามาทันที

"คุณนายรอง นายท่านมาที่นั่น นายท่านบอกว่าอยากให้คุณมาดื่มชาด้วย ที่ศาลาในสวนหลังบ้านของเรา"

กู้ฉางฉิงตกตะลึงเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่านายท่านจะตามหาเธอ

เพียงแค่นึกว่าเธอไม่ได้ไปเยี่ยมเยือนนายท่านเป็นเวลานาน เธอเลยพยักหน้าตอบรับ

"รบกวนคุณไปแจ้งให้หน่อยนะ ว่าฉันจะเปลี่ยนชุดแล้วก็ไป"

พ่อบ้านพยักหน้า แล้วหันกลับออกไป

กู้ฉางฉิงเดินตรงกลับไปที่ห้อง เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงยาวที่ดูเหมาะสมแล้วเดินไปที่สวน

มั่วหลีบังเอิญมองเห็นฉางฉิงที่ใส่กระโปรง ราวกับนางฟ้า ความริษยาก็ฉายผ่านแววตา

เพราะว่าเธอก็ไม่เคยใส่เช่นนี้มาก่อน

กู้ฉางฉิงไม่รู้ความคิดของมั่วหลี สังเกตเห็นสายตาที่ไม่พอใจของเธอ คุ้นชินไปแล้วก็เลยมองข้ามไป

ไม่นาน พวกเธอเดินมาถึงศาลาในสวน ก็เห็นนายท่านเฟิงนั่งอยู่ในศาลาแล้ว

วันนี้นายท่านเฟิงแต่งชุดคลุมยาวสีขาว ดูมีเมตตาสง่างามมาก

"คุณปู่!"

กู้ฉางฉิงทักทายอย่างอ่อนหวาน

นายท่านเฟิงเห็นเธอ อมยิ้มทักทาย : "มาๆ เข้ามานั่ง"

กู้ฉางฉิงก็ไม่เขินอาย ตรงเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามนายท่าน

มั่วหลีเดินตามหลังไป คิดอยากจะทักทายนายท่าน ถึงอย่างไรก็เป็นคุณปู่ที่นับถือของคุณผู้ชาย เธอต้องการสร้างความประทับใจที่ดีให้กับผู้อาวุโส

ใครจะรู้ เดิมทีนายท่านเฟิงไม่ได้มองเธอเลย สายตามองแต่กู้ฉางฉิง ดูเป็นห่วงเป็นใยเธอ

"ฉันได้ยินมาว่าสองวันก่อนคุณไปต่างประเทศ บังเอิญพบกับปัญหาเล็กน้อย ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

กู้ฉางฉิงได้ยินคำพูดที่เป็นห่วงนี้ ก็อบอุ่นในใจ

"เรื่องนี้ไปถึงคุณปู่ได้อย่างไร ไม่เป็นอะไรจริงๆ จิ่งเหยากระต่ายตื่นตูมไปเอง"

เธอไม่อยากพูดมากไป เลยตำหนิเฟิงจิ่งเหยา อยากให้นายท่านสบายใจ

เป็นธรรมดาที่นายท่านเฟิงจะเข้าใจความคิดเห็นของเธอ ก็ไม่พูดสะกิดใจ ยิ้มพูดอย่างปลื้มอกปลื้มใจว่า : "ไม่เป็นไรก็ดี "ไม่เป็นไรก็ดี"

เขาพูดจบ ดูเหมือนว่าจะนึกอะไรออก ก็หยอกล้อกู้ฉางฉิงอย่างขี้เล่น

"เมื่อกี้คุณบอกว่าจิ่งเหยาเป็นกระต่ายตื่นตูม ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของคุณจะคืบหน้าไปได้ด้วยดี"

กู้ฉางฉิงคิดไม่ถึงว่านายท่านจะมีด้านขี้เล่นเช่นนี้ ก็ตกตะลึง แล้วก็เขินอายขึ้นมา

"คุณปู่ ฉันเห็นว่าเดิมทีคุณเรียกฉันมาดื่มชาไม่ใช่หรอ หรือเดินทางมาหยอกล้อฉันเป็นพิเศษ"

เธอกระเง้ากระงอด : "คุณอยู่ที่นี่เลย ฉันจะไม่อยู่เป็นเพื่อนคุณแล้ว"

"โอเคๆ ฉันไม่พูดแล้ว

นายท่านเห็นเช่นนี้ ยิ้มประนีประนอมอย่างอ่อนโยน

"ก่อนหน้านี้ในบ้านก็เกิดเรื่องตลอด ต่อมาฉันก็ยุ่งเรื่องอื่น ไม่ได้มาดูคุณเลย แผลหายดีแล้วหรือยังไม่ได้ทิ้งรอยแผลเป็นใช่ไหม? ฉันรู้ว่าเด็กผู้หญิงอย่างพวกคุณไม่ชอบรอยแผลเป็น ถ้ามี คุณมาบอกปู่เลย ปู่จะให้จิ่งเหยาพาคุณไปโรงพยาบาลเสริมความงามที่ดีที่สุด"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดของเขาที่เป็นห่วงอย่างมาก ก็ซาบซึ้งใจอย่างมาก

"แผลหายแล้ว เป็นแผลเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพียงแต่ฉันยังจำคำพูดนี้ของคุณปู่ไว้ ถ้าเป็นแผลเป็น ก็สัญญาว่าจะมาหาคุณปู่เลย"

"โอเค คุณอย่าลืมนะ ถ้าเป็นแผลเป็น ขอแค่คุณมาหาฉัน"

เช่นนี้ ผู้ใหญ่หนึ่งคนเด็กหนึ่งคน พูดตุยสนทนากันอยู่ในสวน

พวกเขาต้มชาจุดธูปหอมเล่นหมากรุก เสียงความเสียใจของกู้ฉางฉิงที่เดินหมากรุกพลาดดังไปทั่วทั้งสวน แล้วก็เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของนายท่าน

ถ้าบอกว่ากู้ฉางฉิงเป็นอัจฉริยะด้านการออกแบบ งั้นด้านการเล่นหมากรุก เธอไม่มีพรสวรรค์อย่างแน่นอน