สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 273

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังคำพูดนี้ ก็มองกู้ฉางฉิงอย่างประหลาดใจ

"คุณทำแบบนี้ได้ด้วย"

กู้ฉางฉิงไม่ได้คิดอะไรมาก ยิ้มแล้วพูดว่า : "ทำได้"

พูดจบ เธอก็ดึงเฟิงจิ่งเหยามานั่งบนโซฟา แล้วมายืนที่ด้านหลังเฟิงจิ่งเหยาทันที วางสิงมือบนขมับของเขา จากบนลงล่าง ใช้แรงนวดปานกลาง

พร้อมกับที่เธอนวด เฟิงจิ่งเหยาที่มีสีหน้าตึงเครียดมาตลอดก็ค่อยๆผ่อนคลายลง

กู้ฉางฉิงสังเกตเห็นการผ่อนคลายของเขา ก็ปล่อยมือ หันไปทางไหล่ ทำให้เฟิงจิ่งเหยาพูดพึมพัมออกมา

"ดูไม่ออกเลยนะเนี่ย ทักษะนี้ของคุณอย่างกับมืออาชีพ"

เขานั่งพิงโซฟาอยู่ หลับตาพร้อมชื่นชม

กู้ฉางฉิงอมยิ้ม : "นั่นเป็นเพราะ ฉันเคยเรียนรู้มาโดยเฉพาะ เพื่อผ่อนคลายให้แม่……เอ่อพ่อนะ"

เดิมทีเธอจะพูดว่าแม่ โชคดีที่เปลี่ยนคำพูดได้อย่างรวดเร็ว

นึกถึงตรงนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แล้วก้มลงไปมองเฟิงจิ่งเหยา

ก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ได้ยินหรือเปล่า

เพียงแต่เธอเห็นว่าเฟิงจิ่งเหยาหลับตาอยู่ ก็ไม่ได้ถาม คิดว่าน่าจะไม่ได้ยิน

ทว่าไม่รู่ว่าเฟิงจิ่งเหยาได้ยิน เพียงแต่เมื่อกี้นี้ผ่อนคลายสบายเหลือเกิน จึงไม่อยากพูด

จะว่าไป เขาก็ไม่เคยได้ยินกู้ฉางซินพูดถึงแม่ของเธอเลย

หรือว่าจะเสียไปนานแล้ว?

เฟิงจิ่งเหยาหลับตาคิดคาดเดา แต่ไม่ได้คำตอบ

เพราะว่าเขาตกอยู่ภายใต้ทักษะอย่างมืออาชีพของกู้ฉางฉิง จึงเคลิบเคลิ้มเล็กน้อย คิดไม่ออกไปชั่วขณะ

กู้ฉางฉิงสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขา หลังจากนวดอยู่สักพัก จึงตบๆเขาเบาๆให้เขากลับไปพักผ่อนที่ห้อง

"คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย"

เฟิงจิ่งเหยาลุกขึ้นด้วยสีหน้าผ่อนคลาย สีหน้าอ่อนโยนส่งไปเชิญชวนกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงชนเข้ากับสายตาที่อบอุ่นของเขา แววตาที่สดใสของเขาตราตรึงตรเองไว้อย่างชัดเจน ราวกับว่าในสายตานั้นมีแค่ตนเองเท่านั้น

ชั่วขณะ ในใจเธอก็มีคลื่นลอยขึ้นมาจนยากที่จะอธิบาย เต้นแรงไม่หยุด

ถึงแม้ว่าเฟิงจิ่งเหยาจะไม่ได้รับคำตอบจากกู้ฉางฉิง เพียงแต่มองออกได้ด้วยใบหน้าที่เขินอายของเธอ

เขาหัวเราะเบาๆ ก็ไม่รอให้กู้ฉางฉิงตอบกลับ จูงมือเธอขึ้นไปชั้นบนเลย

มั่วหลีที่จับตามองภาพที่ทั้งสองคนจากไป โดยเฉพาะมือของพวกเขาที่จับกัน ก็ทำให้เธอหึงหวงไม่หยุด

เธอขอบตาแดงกล่ำ ในแววตาเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ สิ่งนี้แตกต่างจากที่เธอคาดไว้อย่างสิ้นเชิง

ผู้หญิงคนนี้ลับหลังก็นัดผู้ชายออกไปกินข้าว คุณผู้ชายก็ไม่ถือสาเลยหรอ?

เธอคิดถึงตรงนี้ ก็กำหมัดแน่น ด้วยความไม่ยินดี!

ผู้หญิงใจง่ายเช่นนี้ ทำไมถึงเหมาะสมกับคุณผู้ชายของเธอ!

โดยเฉพาะสักครู่นี้คิดว่าพวกเขาอาจจะนอนร่วมเตียงเดียวกัน ทำในเรื่องที่สุดจะพรรณนา ในใจเธอก็บ้าคลั่งจากความหึงหวง จนทนไม่ไหว!

"คุณผู้ชาย!"

เธอเรียกเขาโดยจิตใต้สำนึก มีความกระวนกระวายใจในสายตา

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ก็หยุดเดิน มองเธออย่างไม่เข้าใจ

"ทำไมหรอ?"

มั่วหลีเห็นสีหน้าที่เยือกเย็นของเขา ไม่เหมือนกับเมื่อกี้นี้ที่มองผู้หญิงคนนั้นอย่างอ่อนโยน ในใจก็ยิ่งไม่สบายใจ

เธอกวาดสายตามองกู้ฉางฉิงอย่างริษยา สูดหายใจลึกๆ ให้อารมณ์สงบลงแล้วพูดว่า : "เมื่อกี้มั่วจุยมีข่าวมา ให้ฉันมารายงานคุณ"

เฟิงจิ่งเหยาสีหน้าเคร่งขรึม

"ฉางซิน คุณกลับห้องไปก่อน เดี๋ยวอีกสักครู่ฉันมา"

เขาสั่งกู้ฉางฉิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา

กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็ขมวดคิ้ว