สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 277

มั่วหลีพูดจบ จ้องมองกู้ฉางฉิงอย่างดุดัน สายตานั้นแทบอยากจะกัดกินเธอ

กู้ฉางฉิงก็ทำสีหน้าไม่ถูก

เดิมทีเธอเจอเรื่องที่น่าโมโหในห้องวีไอพีเมื่อกี้นี้ เวลานี้ยังถูกมั่วหลีทำให้อับอายขายหน้า ฉับพลันก็โกรธขึ้นมา

"คุณตาบอดหรอ หรือว่าจงใจแกล้งทำเป็นไม่เห็นผู้หญิงคนอื่นในกลุ่มนั้น?"

มั่วหลีได้ยิน สีหน้าก็เคร่งขรึม

ยังไม่รอให้เธอเอ่ยปาก กู้ฉางฉิงกล่าวอย่างแค้นเคืองอีกครั้งว่า : "หรือว่า หรือตาข้างไหนของคุณที่เห็นฉันทำเรื่องที่น่าเสียใจต่อเฟิงจิ่งเหยาหรอ?"

"ตาทั้งสองข้างเลย!"

มั่วหลีพูดตอกกลับไป : "เลิกงานแล้วก็ไม่กลับไปประพฤติตัวสงบเสงี่ยม ยังตามผู้ชายอื่นมากินข้าวดื่มเหล้า ทำเรื่องน่าเสียใจให้กับคุณผู้ชาย!"

กู้ฉางฉิงถูกคำพูดนี้ของเธอทำให้ทั้งโกรธทั้งขำ

เธอเม้มปากเล็กน้อยแล้วพูดเย้ยหยันว่า : "คุณมั่ว คุณรู้หรือเปล่าว่าโลกนี้มีคำที่เรียกว่าเข้าสังคม?"

มั่วหลีขมวดคิ้ว สายตาจ้องมองกู้ฉางฉิง

เธอก็รู้ แต่เธอก็ไม่อาจทนดูผู้หญิงคนนี้ได้

กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนี้ ก็เดาความคิดของเธอออก สายตาเย็นชา

"จะว่าไป ฉันออกมาเข้าสังคม คุณผู้ชายของคุณก็รู้ดี ฉันก็แปลกใจนะ เขาไม่ได้ว่าอะไร แล้วคุณมีคุณสมบัติอะไรมาก้าวก่ายฉัน จนถึงขั้นพูดจาหยาบคายกับฉันเลยหรอ?"

มั่วหลีโดนตอกหน้าหงาย ได้แต่มองกู้ฉางฉิงอย่างโกรธๆ

กู้ฉางฉิงเห็น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา

"ฉันว่าคนที่ไม่รู้จักฐานะของตนเอง ไม่ใช่ฉันหรอก แต่เป็นคุณคุณมั่ว"

เธอกอดอกมองเหยียดหยามมั่วหลี พูดต่อว่า : "พูดตรงๆ คุณก็เป็นแค่ลูกน้องของเฟิงจิ่งเหยา ที่ถูกจัดให้มาอารักขาฉัน ในเมื่อได้รับบทบาทเช่นนี้ งั้นก็หุบปากอย่างเชื่อฟัง หากไม่เต็มใจจริงๆ ทนเห็นฉันไม่ได้ คุณก็ไปเสนอกับเฟิงจิ่งเหยาได้ว่าให้ย้ายที่อื่น!"

มั่วหลีถูกคำพูดของเธอนี้ทำให้สะเทือนใจอยู่ไม่น้อย หายใจถี่ด้วยความโกรธ ทว่าพูดโต้แย้งไม่ออก

เธอกัดฟันแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆเป็นเวลานาน แล้วพูดยิ้มเยาะว่า : "คุณอาศัยคุณผู้ชายที่ให้ความสำคัญกับคุณในตอนนี้ รอเวลานานๆไป คุณผู้ชายรู้ว่าคุณเป็นคนไม่ซื่อสัตย์ คุณจะเห็นคุณผู้ชายมาเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของคุณอยู่หรือไม่?"

พูดจบ เธอก็ดูเหมือนจะคิดอะไรออก พูดต่อว่า : "อย่าลืมสิ ที่คุณผู้ชายชอบพอคุณ ก็เพียงเพราะคุณอยู่ในนามภรรยาของเขา อีกทั้งคุณจะสามารถนั่งตำแหน่งภรรยานี้ได้นานแค่ไหน ฉันคิดว่าคุณรู้อยู่ในใจตนเอง ถึงอน่างไรคนในครอบครัวของคุณผู้ชายไม่ได้ชอบพอคุณทุกคน ฉะนั้นจึงไม่ค่อยสบายใจเมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ในใจก็หม่นหมอง

หากเธอคิดว่าก่อนหน้านี้ความเป็นศัตรูของผู้หญิงคนนี้เป็นเรื่องที่อธิบายไม่ได้ ฉะนั้นตอนนี้เธอก็รู้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ทนเห็นเธอไม่ได้ในทุกๆที่

"คำพูดนี้ของคุณมั่วทำให้ฉันได้เตือนสติ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สามารถทำให้คนในตระกูลเฟิงทุกคนชอบได้ แต่ฉันก็เป็นคนตระกูลเฟิง เป็นภรรยาแต่งของเฟิงจิ่งเหยา"

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ สองตาจ้องมองมั่วหลีแล้วพูดว่า : "ฉันหวังว่าคุณมั่วจะเข้าใจเรื่องนี้ให้ดีดีอีกครั้ง ตราบใดที่เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้หย่ากับฉัน ภรรยาก็ยังเป็นฉันอยู่!"

มั่วหลีได้ฟังคำนี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความริษยา

กู้ฉางฉิงเห็นแล้วก็แสร้งทำเป็นไม่เห็น

"ฉันไม่สนว่าคุณคิดอะไร ก่อนหน้านี้เราก็ไม่ได้หย่าร้างกัน คุณสำรวมกับฉันน่าจะดีกว่า! ก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับคุณ เพระเห็นแก่หน้าเฟิงจิ่งเหยา แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่โกรธนะ!"

เธอพูดจบ ก็ทำเสียงไม่พอใจเบาๆ แล้วเดินเฉียดไหล่ทั่วหลีไป

มั่วหลีมองเธที่จากไป ก็โกรธจนหน้าเปลี่ยนสี โกรธมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"นังสารเลวนี่สมควรตาย คอยดูละกัน!"

เธอลงบันไดมาอย่างดุดัน แล้วออกจากคลับเฮาส์ไป

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าเธอออกไปแล้ว กลับไปห้องวีไอพีเหมือนเดิม

เวลานี้บรรยากาศของห้องวีไอพีกลับคืนสู่สภาพเดิมแล้ว ทุกๆคนแค่กวาดสายตามองมองเธอ แล้วก็ทำอะไรๆต่อ

กู้ฉางฉิงรู้ว่านี่เป็นเครดิตของฟู่หยุนชวน นั่งลงข้างๆเขาแล้วขอบคุณ : "รบกวนคุณเพิ่มขึ้นเลย ถ้ารู้อย่างนี้คืนนี้ฉันก็ไม่มาหรอก"

ฟู่หยุนชวนรู้ว่าเธอไม่สบายใจ จึงพูดปลอบใจว่า: "เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติมาก ไม่เป็นไร คุณก็อย่าคิดมาก อีกอย่างพวกเขารู้แล้วว่าคุณไม่ใช่คนกลุ่มนั้น ต่อไปก็จะไม่เจราจาร่วมมือแบบนี้ คนเหล่านี้ล้วนเป็นบุคคลที่เจนโลก ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว"

และความจริงก็เป็นเช่นนี้จริงๆ