สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 278

หลังจากกลับมาที่ห้อง กู้ฉางฉิงแจ่มใสกระปรี้กระเปร่าไม่น้อย

เธอคาดไม่ถึงว่าเมื่อกี้ตนเองจะทำตัวออดอ้อนเหมือนเด็กให้เฟิงจิ่งเหยามาอุ้มตน ก็เขินอายขึ้นมาชั่วขณะ

แต่ที่น่าหงุดหงิด

เธอทำเรื่องอย่างนี้กับเฟิงจิ่งเหยาได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าตัใจที่จะจากไปแล้วหรอ?

อีกทั้งผู้ชายคนนี้มีคนที่ชื่นชอบเขาไม่ขาด ไม่เคยขาดแคลนเธอเลย ดังนั้น……

กู้ฉางฉิงอย่าจมดิ่งกับความทุกข์ต่อไปเลย!

"คุณวางฉันลง"

เธอระงับการเต้นของหัวใจ แล้วพยายามดิ้นรนเพื่อที่จะลงไปที่พื้น

เฟิงจิ่งเหยาเพื่อไท่ให้เธอล้ม ก็เลยวางเธอลง

"ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว"

หลังจากที่กู้ฉางฉิงยืนอย่างมั่นคง ไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับเฟิงจิ่งเหยาอย่างไร ได้แต่ทิ้งคำพูดแล้วเข้าไปในห้องน้ำเลย

เฟิงจิ่งเหยามองเธอที่หายไป ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของกู้ฉางฉิง ไม่เหมือนกับเมื่อกี้ ดูเหมือนไม่มีความสุขเล็กน้อย

พูดจบ เรียกมั่วหลีมาหา

"คุณผู้ชาย คุณเรียกฉันมาหรอ?"

มั่วหลีได้ข่าวจากเฟิงจิ่งเหยา ก็รีบออกจากห้องมา ด้วยสีหน้าดีอกดีใจ

เฟิงจิ่งเหยาทำเสียงตอบรับ เอ่ยถามว่า : "วันนี้เกิดเรื่องอะไรกับคุณนายรองใช่ไหม?"

มั่วหลีได้ฟังว่าที่เฟิงจิ่งเหยาเรียกเธอมาก็เพื่อถามเรื่องของกู้ฉางฉิง สีหน้าก็ดึงลงเล็กน้อย

"เรื่องราวสามารถเกิดขึ้นได้กับเธอ"

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังน้ำเสียงนี้ ก็คิ้วขมวด

"ระวังน้ำเสียงของคุณด้วย เธอเป็นคุณนายรองของคุณ"

เขากล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ชั่วขณะสีหน้ามั่วหลีก็มืดครึ้มลง

"หึ คุณนายรอง? นี่เธอฟิ้งหรอ?"

เธอพูดจบ มองเฟิงจิ่งเหยาด้วยสีหน้าดื้อดึง

"คุณผู้ชาย แม้ว่าคุณจะว่าฉัน ฉันก็ไม่รู้สึกว่าตนเองผิดหรอก"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ก็ขมวดคิ้วแน่น

เห็นได้ชัดมาก นี่ทั้งสองคนเกิดความขัดแย้งอะไรกันโดยที่เขาไม่รู้

"สรุปว่าเกิดอะไรขึ้น?"

เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา มั่วหลีก็เล่าง่ายๆหนึ่งรอบ

"คุณผู้ชาย ฉันแค่ทนดูไลฟ์ไสตล์ของเธอไม่ได้จริงๆ อยู่ข้างนอกก็ไปใกล้ชิดผู้ชายเหล่านั้น"

เธอพูดจบ ก็อดเรียกร้องความเป็นธรรมให้ตนเองไม่ได้ : "อีกทั้งฉันก็ไม่ได้พูดอะไร ก็แค่เตือนเธอไปสองสามคำ คาดไม่ถึงว่าเธอจะมาฟ้อง"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนั้น ก็เม้มปากบางๆ ทำให้คนมองความคิดของเขาไม่ออก

มั่วหลีมองสีหน้าที่สงบของเขา ในใจก็กังวลเล็กน้อย

เธอกัดฟัน พูดต่อว่า : "ฉันเกินเลยเช่นนี้ก็เพื่อคุณผู้ชาย ถ้าคุณผู้ชายรู้สึกว่าฉันทำไม่ถูก ฉันก็เต็มใจที่จะรับโทษ!"

เฟิงจิ่งเหยามองเธอ ในแววตาก็เต็มไปด้วยความจนปัญญา นวดๆหัวคิ้วเพราะปวดหัวเล็กน้อย

"ช่างเถอะ คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ"

ไม่ว่าอย่างไร มั่วหลีก็ทำเพื่อเขา ถ้าเขาคิดเล็กคิดน้อย ก็จะทำร้ายจิตใจมั่วหลี

มั่วหลีได้ฟัง ฉับพลันก็ยิ้มขึ้นมา

"อืม คุณผู้ชายก็พักผ่อนเร็วหน่อยนะ"

เธอพูดจบ ก็หันออกไป ไม่สามารถปกปิดรอยยิ้มไว้ได้

ไม่ใช่เพียงเพราะเฟิงจิ่งเหยาไม่ตำหนิเธอเท่านั้น ทำให้เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นอันที่จิงในใจของคุณผู้ชายก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นอย่างที่เธอคิด

นี่เธอจะไม่มีความสุขได้อย่างไร

เฟิงจิ่งเหยาเห็นคนที่ออกไปอย่างดีใจ ก็ส่ายหัวอย่างจนปัญญา แล้วเดินไปที่ห้องหนังสือ

ทว่าไม่รู้การสนทนาของพวกเขาเมื่อกี้นี้ ถูกเฟิงจิ่งเหยาได้ยินเข้าแล้ว

เดิมทีเธอจะไปอาบน้ำ พบว่าไม่ได้หยิบเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนมาด้วย จึงเดินออกมา ก็เลยบังเอิญได้ยิน

ในตอนแรกเธอคาดหวังนิดๆ ว่าเฟิงจิ่งเหยาจะตำหนิมั่วหลีอย่างไร

ถึงอย่างไรเธอก็เป็นภรรยาของเขา แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้โต้เถียงใดๆ

นี่ทำให้เธอพูดไม่ออกว่าในใจรู้สึกอย่างไร ไม่สบายใจ ผิดหวัง เยาะเย้ยตัวเอง

ก็ใช่ เธอกับเฟิงจิ่งเหยาไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันอะไรกัน แล้วจะตำหนิลูกน้องเพื่อเธอได้อย่างไร

อีกอย่างความเอาใจใส่ของพวกเขาก็ชัดเจนมากว่าไม่ธรรมดา อย่างน้อยก็ไม่ใช่ความสัมพันธ์ทั่วๆไป