สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 283

พอประธานเสิ่นได้ยินกู้ฉางฉิงพูดแบบนั้นก็หน้าถอดสีทันที

"นายนี่มันทุเรศ นายกล้าล่วงเกินคุณนายเฟิงอย่างงั้นหรอ?"

เขาใช้ฝ่ามือตบลงบนหน้าของเขาด้วยอารมณ์โกรธ ประกาศออกไปอย่างโมโหว่า "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายไม่ใช่คนของบริษัทเราอีกต่อไป ไซหัวออกไปซะ"

ผู้จัดการวังไม่กล้าพูดอะไรออกไป กุมหน้าแล้วเดินออกไป

เมื่อเขาเดินออกไป ประธานเสิ่นยกยิ้มขอโทษ "ประธานเฟิง เรื่องนี้ผมก็ไม่ทราบเรื่องมาก่อน แบบนี้ดีกว่า ในเมื่อคุณนายเฟิงได้รับความอับอายที่นี่ เพื่อที่จะชดใช้ ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของผม การทำสัญญาครั้งนี้ ผมให้ราคาเป็นห้าเท่า คุณว่ายังไงบ้าง?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้พูดอะไร มองไปทางกู้ฉางฉิง

ประธานเสิ่นเห็นแบบนี้ จึงมองไปทางกู้ฉางฉิงเช่นกัน

กู้ฉางฉิงพอถูกมองเข้ามากๆก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่

"โธ่ๆ ได้สิ"

ไม่ว่าจะพูดยังไง ผู้จัดการคนนั้นก็ได้รับโทษแล้ว ประธานกรรมบริหารคนนี้ยังเพิ่มผลประโยชน์ให้อีก คิดดูแล้วพวกเขาก็ค่อนข้างเสียเปรียบเยอะอยู่

แต่แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อเธอควรจะได้รับการชดใช้

เนื่องจากแผนการนี้ของกู้ฉางฉิงทำให้ตกลงเรื่องสัญญากันได้

สักพัก การเซ็นต์สัญญาของทั้งสามบริษัทก็ผ่านไปได้ด้วยดี

กู้ฉางฉิงบอกลาฟู่หยุนชวน แล้วออกไปพร้อมเฟิงจิ่งเหยา

ระหว่างทางกลับ กู้ฉางฉิงมองไปยังเฟิงจิ่งเหยาข้างๆที่กำลังใช้เวลาจัดการเอกสาร รู้สึกผิดเล็กน้อย

"ขอโทษนะ คุณยุ่งขนาดนี้ แต่ฉันยังหาเรื่องวุ่นวายมาให้คุณอีก"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนี้ วางมือลงจากเอกสาร

ราวกับไม่คาดคิดว่ากู้ฉางฉิงจะพูดแบบนี้ออกมา เขาหันหน้ามาอย่างแปลกใจ จึงเห็นสายตากระวนกระวายของกู้ฉางฉิง จนเผลอหลุดยิ้ม

"นี่รู้ไหม? เธอไม่ได้ทำผิดพลาด แต่เธอสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่มากๆ"

กู้ฉางฉิงเข้าใจในทันทีว่าผลงานที่ยิ่งใหญ่ของเขาคืออะไร แต่ถ้าเป็นผลงานแบบนี้ เธอไม่ต้องการ

โดยเฉพาะที่ยังต้องรบกวนคนเขามาเก็บกวาดแทนตัวเธอแบบนี้

เฟิงจิ่งเหยามองเธอที่เงียบไปไม่พูดอะไร รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"เธอไม่ต้องคิดมากหรอก เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเธอตัดสินใจถูกแล้ว ในฐานะสามีของคุณ ถ้าในเวลานี้ไม่ออกตัวแทนเธอจะรอเวลาไหนอีก"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนี้ ใจเต้นระรัว ราวกับมีอะไรถล่มลงมา ความอุ่นร้อนวาบผ่าน ทำเอาเธอรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย สีหน้าผ่อนคลาย สดใสขึ้นมา

เฟิงจิ่งเหยารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ โดยเฉพาะใบหน้าที่ปกปิดรอยยิ้มไม่มิด อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มตามเธอ

และในเวลานี้ จู่ๆเสียงท้องเธอก็ร้องโครมคราม

เสียงร้อง'โครกคราก' ดังชัดภายในคันรถ ทำกู้ฉางฉิงอายมุดแทบจะขุดหลุมฝังตัวเอง

"ยังไม่ได้กินอะไร?"

เมื่อเทียบความลำบากใจของกู้ฉางฉิง สีหน้าเฟิงจิ่งเหยาขรึมขึ้นเล็กน้อย

เพราะว่าเขานึกได้ว่ากู้ฉางฉิงเป็นโรคกระเพาะอยู่

นี่ก็ใกล้เลยเวลาอาหารเที่ยงแล้วด้วย ถ้าเขาไม่อยู่ในเวลานี้ ผู้หญิงคนนี้ก็คงจะไม่ดูแลตัวเองแบบนี้

กู้ฉางฉิงรับรู้ถึงความไม่พอใจของเขา รู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอ ตื้นตันใจไปลำบากใจไป สีหน้าเหยเกพูดขึ้นมาว่า "เสียเวลาน่ะ รอกลับถึงบ้านแล้วค่อยกินก็ได้"

พอเฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนี้ เดาว่าน่าจะเป็นเรื่องที่เพิ่งเกินขึ้นจนทำให้เสียเวลา

"ดูแลตัวเองดีๆสิ โรงพยาบาลใกล้จะกลายเป็นบ้านหลังที่สองเธอแล้วนะ"

เขาพูดจบ ไม่สนใจกู้ฉางฉิงที่กำลังงงงวย สั่งคนขับรถให้ไปร้านอาหารที่ใกล้ที่สุด

กู้ฉางฉิงมองไปยังเขาด้วยความตกตะลึงอยู่นาน ถึงจะตอบรับคำเมื่อสักครู่

เธอคิดไม่ถึงว่าเฟิงจิ่งเหยาที่แสนจะเพอร์เฟคจะเล่นมุกอะไรแบบนี้

แต่ในน้ำเสียงเจือความห่วงใยของเขา ยิ่งทำให้ในใจของเธออุ่นวาบขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับยัดไปด้วยสายไหม หวานนุ่มลึกล้ำ

ไม่นาน ทั้งสองมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง เฟิงจิ่งเหยาทานอาหารเป็นเพื่อนกู้ฉางฉิง

มั่วหลียืนจ้องมองด้วยความริษยาอยู่ไกลๆ

มองสามีผู้สูงส่งสง่างามของเธอที่กำลังดูแลยัยผู้หญิงต่ำต้อยคนนั้น

กู้ฉางซิน เธอไม่คู่ควร!