สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 287

กู้ฉางฉิงมองสายเรียกเข้าของเฟิงจิ่งเหยา ไม่ได้นอกเหนือความคาดหมาย

เนื่องจากเธอไม่ได้รับโทรศัพท์มั่วหลี ผู้หญิงคนนั้นจะต้องติดต่อเฟิงจิ่งเหยาไปในทันทีแน่ๆ

เธอรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง อมยิ้มพูดออกไปว่า "จิ่งเหยา"

"ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน"

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วน้อยๆถามออกไป

"ฉันอยู่บ้านตระกูลกู้ เมื่อสักครู่พ่อฉันให้คนมารับน่ะ"

กู้ฉางฉิงโกหกออกไปอย่างเจตนาดี สายตาพลันมองไปที่มารดา สีหน้ายุ่งเหยิง

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแปลกใจ

"มั่วหลีติดต่อเธอไป ทำไมเธอไม่รับล่ะ?"

เขาถามออกไปอีกครั้งเสียงเข้ม

กู้ฉางฉิงไม่ได้แปลกใจอะไร หลุบตาลงยิ้มแล้วพูดว่า "เมื่อกี้ฉันคุยธุระกับพ่ออยู่ กำลังจะโทรกลับหาเธอ สายคุณก็เข้ามาพอดีเลย"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนี้ ถึงแม้จะรู้สึกว่าบังเอิญไปหน่อยแต่กลับไม่ได้ถามอะไรออกไป ทำได้เพียงถามออกไปอย่างจำยอมว่า "งั้นฉันให้เขาไปดูแลเธอ"

กู้ฉางฉิงไม่สามารถให้มั่วหลีมาตอนนี้ได้ พูดปฏิเสธอ้อมๆ "ไม่ต้องหรอก อยู่กับพ่อฉันไม่เป็นไรน่า ถ้ามั่วหลีมาแล้วบอกว่ามาเพื่อดูแลฉัน ฉันกลัวว่าพ่อจะคิดไปต่างๆนานน่ะ ไม่ต้องห่วงนะฉันจะรีบกลับ"

เฟิงจิ่งเหยาคิดว่ากู้ฉางฉิงคงจะไม่อยากให้กู้หงเซินเป็นห่วง คิดอีกว่ากู้หงเซินนั้นรักลูกสาวมาก ก็ควรจะจัดการให้เหมาะสม จึงไม่ได้บังคับ

"ได้ รีบกลับมาล่ะ ระหว่างทางก็ระวังด้วย"

เขาเตือนกู้ฉางฉิงอีกครั้ง แล้ววางสายไป

หลังจากเขาวางสายไป กู้ฉางฉิงพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รู้สึกแปลกๆในใจไม่น้อย

ด้านนึงเพราะตัวเธอเองโกหกเฟิงจิ่งเหยาไป ด้านนึงรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับวันแบบนี้เหลือเกิน

หวังให้เวลาผ่านไปเร็วๆ ไม่เธอต้องทรมาณแบบนี้อีก

กู้ฉางฉิงอยู่โรงพยาบาลได้ครู่หนึ่งก็ออกไป

เธอกลับถึงบ้านตระกูลเฟิง เมื่อเข้าไปข้างในก็เห็นมั่วหลียืนหน้าดำหน้าแดงอยู่ในห้องรับแขก

ชัดว่าผู้หญิงคนนี้โกรธเธอเพราะเรื่องก่อนหน้านี้

และเธอก็ไม่อยากเข้าไปสัมผัสความหัวร้อนของเขา แสร้งทำเป็นไม่เห็นแล้วขึ้นข้างบนไป

มั่วหลีมองกู้ฉางฉิงที่เดินผ่านหน้าตัวเองไป ราวกับไม่เห็นเขาอย่างไรอย่างงั้น ก็กักเก็บไฟโทสะไม่ได้อีกต่อไป

"กู้ฉางซิน!"

หล่อนตะโกนเรียกกู้ฉางฉิงเอาไว้ด้วยความโกรธ สายตาคู่นั้นแผ่รังสีอำมหิตจ้องไปที่เธอ

กู้ฉางฉิงได้ยินรู้ได้ทันทีว่าถ้าเธอไม่ให้เหตุผล ผู้หญิงคนนี้จะต้องตื้อไม่เลิกแน่

"เรื่องบ่ายวันนี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เรื่องมันบังเอิญพอเหมาะพอเจาะพอดี ฉันคิดว่าจิ่งเหยาคงจะอธิบายให้เธอฟังแล้วนะ"

เธอยิ้มอ่อนอธิบายออกไปเพื่อที่จะให้มั่วหลีที่คิดจะบ่นออกมากลืนคำพูดนั้นไป

เพราะเรื่องพวกนี้คุณชายก็บอกเธอแล้วด้วย

ทันใดนั้น ความเกลียดในใจของเธอก็คันยุบยิบ กำมือแน่นจนเส้นเลือดปูด

"เป็นอย่างที่คุณนายพูด คุณชายบอกฉันแล้วล่ะ"

เนื่องจากเธอไม่สามารถระบายออกมาอย่างไร้เหตุผลได้ ทำได้เพียงแค่กักเก็บความโกรธนั้นเอาไว้ แต่เธอจะจำเอาไว้ เธอไม่ยอมเด็ดขาด!

กู้ฉางฉิงสังเกตุออก เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอเธอพูดต่อ

และมั่วหลีก็ไม่ให้กู้ฉางฉิงรอนาน พูดเสียงเข้มออกไปว่า "ฉันหวังว่าครั้งหน้าถ้าคุณนายจะไปไหน บอกฉันสักคำก็ยังดี ด้านฉันถึงจะโดนคุณชายตำหนิก็ไม่เป็นไร แต่เกรงว่าจะทำให้คุณชายท่าเป็นกังวง ใช่ไหมคะคุณนายรอง!"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น ยกยิ้มมุมปาก "อืม เข้าใจแล้วล่ะ"

เธอพูดจบ หมุนตัวเดินเข้าห้อง

ท่าทางชิลๆของเธอ ยิ่งทำให้ไฟโทสะในใจของมั่วหลีปะทุขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกเหมือนตัวเองโดนดูถูก

เธอมองกู้ฉางฉิงอย่างเป็นเอาตาย ราวกับจะกลืนกินคนเข้าไป

กู้ฉางฉิงรับรู้ถึงสายตาแทบจะกินคนได้ของเขาแต่ก็ไม่ได้สนใจ