สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 286

กู้ฉางฉิงได้ยินประโยคนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะในใจ

อย่างที่เธอบอกกู้หงเซินไม่มีทางใจดีขนาดนี้ ที่แท้ก็กลัวคนอื่นว่าไม่ดี

"ฉันเข้าใจแล้วล่ะ"

เธอพูดจบ ทำท่าทีจะวางโทรศัพท์

กู้หงเซินรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงของเธอ สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"กู้ฉางฉิง เธออยากเจอแม่เธอหรือเปล่า?"

ประโยคนี้ ทำให้กู้ฉางฉิงหยุดมือที่จะวางสายทันที

"คุณจะให้ฉันไปเจอหรือไง?"

เขาพูดอย่างปกปิดไม่มิด ความรู้สึกแปลกๆที่ยากจะเยียวยาในใจกลับมาอีกครั้ง

เธอรู้ดีว่าทุกครั้งที่เธอต้องการจะพบแม่ล้วนต้องข่มขู่เขาทุกครั้ง หรือไม่ก็ต้องตอบรับข้อเรียกร้องที่แสนจะเกินไปของเขา ครั้งนี้กลับเริ่มที่จะยกเรื่องนี้มาเสนอก่อน

สัญชาตญาณบอกเธอว่าครั้งนี้กู้หงเซินต้องมีแผนการที่ใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน ขนาดที่ว่าเขาต้องมาประจบประแจงเธอ

ส่วนคำที่กู้หงเซินเพิ่งบอกเธอเมื่อสักครู่ ในความคิดเธอนี่อาจจะเป็นข้ออ้างปลอบขวัญเธอ

"พูดเถอะ ตกลงคุณมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ หรือว่าคิดจะวางแผนให้ฉันไปหาผลประโยชน์จากตระกูลกู้อีกล่ะสิ"

กู้หงเซินได้ยินคำพูดของเธอ ใบหน้าดำคร่ำเครียด

พอเขาทำดีกับยัยเด็กคนนี้ด้วยหน่อย ในสายตาของเธอคงจะมีเพียงแค่ผลประโยชน์เท่านั้นสินะ

แม้ว่าเรื่องจริงจะเป็นแบบนั้นแต่เขาก็ไม่ยอมรับหรอก

"ถ้าหากเธอคิดว่าฉันทำไปเพราะผลประโยชน์จริงๆจะไม่ไปก็ได้นะ"

เขาพูดเสียงเย็น ในขณะเดียวกันก็เตรียมจะวางสาย นั่นทำให้กู้ฉางฉิงใจสั่นขึ้นมา

"เดี๋ยวสิ!"

เธอเรียกกู้หงเซินเอาไว้ กัดฟันพูดออกไป "ฉันอยากพบแม่ของฉัน"

ไม่ว่ากู้หงเซินจะใจดีจริงๆหรือเสแสร้งก็ตาม แต่เธออยากไปเจอแม่

ครั้งล่าสุดที่เจอแม่ก็ผ่านมานานแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้แม่เป็นยังไงบ้าง ไม่รู้ว่าอาการแม่จะดีขึ้นบ้างไหม

เธออยากไปให้เห็นกับตาตัวเองว่าเขาดูแลแม่เธอดีหรือเปล่า เธอถึงจะเบาใจ

"วุ่นวาย!"

กู้หงเซินคิดไว้แล้วว่าเธอต้องตกลง ฮัมเบาๆในคอ พูดต่อไปว่า "เธอขับรถไปโรงพยาบาลเองสิ ฉันจะบอกทางโรงพยาบาลไว้ให้"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น ตอบตกลงทันที แต่แค่ครู่เดียวเขาก็คิดได้ว่าเฟิงจิ่งเหยาส่งมั่วหลีมาตืดตามเธอ สายตาครุ่นคิด

"ฉันขับรถไปไม่ได้ คุณต้องส่งคนมารับฉัน"

เธอจึงพูดเรื่องมั่วหลีออกไปด้วย

กู้หงเซินได้ยินแบบนั้น ถึงแม้ว่าจะดุด่าว่าเธอเรื่องเยอะแต่ก็ตอบตกลงไป

ทั้งสองพูดคุยนัดแนะเรื่องสถานที่กันเรียบร้อย กู้ฉางฉิงถึงจะวางสายลง

เธอเก็บโทรศัพท์ เริ่มจัดการตัวเอง

ไม่ถึงยี่สิบนาที เธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไปยังข้างล่าง

ไม่ผิดคาด เธอเห็นว่ามั่วหลีนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

เธอทำเป็นไม่เห็นเขาแล้วตรงไปยังประตูใหญ่

มั่วหลีเห็นแบบนี้ ขมวดคิ้วแน่น ยังคงเดินตามเธอไป

กู้ฉางฉิงเห็นมั่วหลีที่อยู่ข้างหลัง สั่งคนขับรถให้ไปห้างด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

เธอนัดแนะกับกู้หงเซินไว้เรียบร้อยแล้วว่า ที่ห้างอาจจะมีโอกาสสลัดมั่วหลีทิ้งไปได้

ในขณะที่เธอขึ้นรถเพียงไม่นาน กู้หงเซินก็ส่งข้อความมา เรื่องที่ห้างเขาจัดการให้เรียบร้อยแล้ว

กู้ฉางฉิงกวาดสายตา รีบลบข้อความทิ้ง เอนตัวลงบนพนักพิงแล้วปิดตาอย่างอ่อนล้า

แต่ทว่ามั่วหลีที่อยู่หลังเธอกลับโกรธจนไฟลุกโชน

ผู้หญิงคนนี้ บอกกับคุณผู้ชายอย่างดีว่าจะอยู่บ้าน สุดท้ายพอผู้ชานออกไปได้สักพักก็อดรนทนไม่ไหววิ่งแจ่นออกไปข้างนอก

และความคิดพวกนี้กู้ฉางฉิงไม่ได้รับรู้ด้วย เธอหลับตาแค่เพียงแปปเดียวก็ถึงห้างแล้ว

เธอเดินเล่นตามแผน มั่วหลีเดินตามเธอไม่ห่าง